Great Expectations

Αγγλικό πάθος, ακόρεστη φιλοδοξία

Ίσως η επιθυμία και η προσδοκία γεννήθηκαν για να συγκρουστούν. Οι φιλόδοξες αλλά εν τέλει αμφιλεγόμενες μεταφορές του ομότιτλου με την ταινία και σχεδόν ταλαιπωρημένου από αυτές μυθιστορήματος του Charles Dickens, μας έχουν διδάξει να μην έχουμε “Μεγάλες Προσδοκίες” ίσως επιβεβαιώνοντας το “δίδαγμα” του έργου.

Η παρούσα, κινηματογραφημένη με ...αγγλικό πάθος, εκδοχή, δεν αποτελεί εξαίρεση. Εδώ η έμφαση δίνεται στις ενδογενείς ψυχολογικές διεργασίες του πρωταγωνιστή, με αρκετά πιστό τρόπο στο μυθιστόρημα, κάτι αναμενόμενο αφού πρόκειται για παραγωγή του αξιοσέβαστου ΒΒC. H φωτογραφία είναι ιδιαίτερα γήινη, ίσως αντισταθμίζοντας τις ανεδαφικές προσδοκίες του πρωταγωνιστή μας, σκοτεινή στη συνδιαλλαγή με τους άντρες και φωτεινή, αποπροσανατολιστικά, αλλά προφητικά για το τέλος, στις συνδιαλλαγές με την Εστέλλα. Ολα αυτά κάτω από το επιβλέπον βλέμμα της εξαιρετικής Helena Bonham Carter, αγκαλιασμένης με τον αιώνιο μνηστήρα της, τον καθρέφτη της.

Όμως, οι λέξεις είναι το κύριο όχημα για την έκφραση της ακόρεστης φιλοδοξίας, πολύ περισσότερο από τις εκφράσεις του προσώπου του ηθοποιού, κάτι που περιορίζει το εύρος συναισθημάτων που ακουμπούν στο θεατή. Ακόμη, ο κατακερματισμός της αφήγησης σε τόσα πρόσωπα μάλλον δυσκο- λεύει την παρακολούθηση, και σε συνδυασμό με το αρκετά αργό μοντάζ μάλλον κουράζει παρά δημιουργεί προσμονή. Αν κάτι, πάντως, αποκρυσταλλώνεται από την κλασική αυτή ιστορία είναι η ανάγκη τέλους των προσδοκιών και ανοίγματος στον κόσμο των πιθανοτήτων. Όμως, από τις επιθυμίες δεν μπορούμε να διαφύγουμε. Μπορούμε απλώς να αγκαλιάζουμε τις διαφορές αυτού που αναμένουμε από αυτό που βιώνουμε.

Εύη Αβδελίδου