The campaign

Πολιτική απάτη

Τελικά, το "Campaign" αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο το αίσθημα της εξπάτησης που νιώθει ο ψηφοφόρος μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, σε συνάρτηση με τις προεκλογικές ομιλίες και δεσμεύσεις των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων.

Χωρίς η ταινία να είναι κακή, δεν στέκεται στο ύψος του τεράστιου εύρους κωμικού ταλέντου που διαθέτουν οι δύο πρωταγωνιστές της, επομένως ίσως στο τέλος ο θεατής να νιώσει εξίσου "εξαπατημένος". Οι προθέσεις είναι κάτι παραπάνω από καλές: Θέλει να είναι (και είναι τουλάχιστον για μία ώρα) μια καυστική σάτιρα των παθογενειών της αμερικανικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματός της. Ρισκάρει διακωμωδώντας (χωρίς να λείπουν λίγες αχρείαστες χοντράδες) στα ενδότερα των πολιτικών συσχετισμών στις ΗΠΑ και δείχνει ξεκάθαρα ότι αμφότεροι οι δύο πολιτικοί είνιο πιόνια των καπιταλιστών, παράμετρος που φυσικά είναι προς τιμή της.

Κάποια στιγμή όμως η έμπνευση μάλλον στερεύει και οι άπειροι -κινηματογραφικά- σεναριογράφοι, αλλά και ο μέτριος σκηνοθέτης (που έκανε μεν τα Austiin Powers αλλά από τότε έχει περάσει μια 12ετία και τα Meet the parents/fockers δεν τα λες και αριστουργήματα...) την βλέπουν politically correct, αλλά όχι με την ίδια αποτελεσματικότητα. Και εκεί είναι σαν να ευνουχίζονται ουσιαστικά Γαλιφιανάκης και Φερέλ (ο οποίος μέχρι τότε έχει 3-4 "μεγάλες" στιγμές...)

Kρίμα, γιατί χάθηκε η ευκαιρία για μια αναρχική σάτιρα-πρότυπο, ειδικά με τέτοιο έμψυχο δυναμικό στο ρόστερ...

Απόστολος Κίτσος