Ιn a better world

Ο Ελίας κι ο Κρίστιαν είναι δύο 10χρονια αγόρια που χτίζουν μια φιλία μέσα από δύο δυσάρεστα γεγονότα: το διαζύγιο των γονιών του πρώτου και τον θάνατο της μητέρας του δεύτερου. Η θλίψη και η οργή όμως θα τους οδηγήσουν σε περίεργους δρόμους και θα δοκιμάσουν τα όριά τους.

Στοχαστικό και ακομπλεξάριστο δράμα

Η νέα ταινία της Μπιίερ έρχεται χρεωμένη μια a priori αντιπάθεια λόγω του βραβείου που το Ιncendies θέλαμε να σηκώσει τη βραδιά της 27ης Φεβρουαρίου. Ωστόσο, το φετινό ξενόγλωσσο Oscar είναι δικαιότερο και πρέπει να αναγνωρίσουμε στη σκηνοθέτη της ένα άτυπο auterισμο, τη στιγμή που εμπιστεύεται το μελοδραματισμό στις κομψές ιστορίες που διηγείται.

Στοχαστικό και ακομπλεξάριστο δράμα πάνω στη διαχείριση της απώλειας, της οργής, της ακεραιότητας μιας ηθικής στάσης και συνέπειας, το in a better world μένει στη μνήμη σαν μια ταινία που σου περνάει διανοητικά τα ζητήματα που το απασχολούν, με αδιάκοπη αριστουργηματική μετατόπιση δραματουργικού βάρους στους τρεις τουλάχιστον βασικούς χαρακτήρες. Το πως το αφηγηματικό rollercoaster της Μπιέ δείχνει σαν τα λειτουργεί με όρους σεμνής τυχαιότητας τη στιγμή που είναι μελετημένη στη τελευταία του λεπτομέρεία, είναι ίσως η απόδειξη ότι οι προσωπικές γραφές σου αποκαλύπτονται εκεί που δε το περιμένεις. Εξαιρετική κινηματογράφηση και ρυθμοί πολλών ταχυτήτων και διαθέσεων με το Μίκεελ Πέρσμπρεντ στη καλύτερη ίσως φετινή ανδρική ερμηνεία

Παναγιώτης Ευσταθιάδης (4,5 / 5)

Το γλυκό δεν δένει και τόσο

Και προβληματισμό διαθέτει, και συγκίνηση διαθέτει, και πολύ καλές ερμηνείες διαθέτει και πολλά καλά έχει. Όπως γράφει και η σκηνοθέτης σε σημείωμά της: «Το φιλμ αυτό εξερευνά τα όρια που θέτουμε στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε την κοινωνία αλλά και τις προσωπικές μας ζωές. Θέτει το ερώτημα αν η δική μας "εξελιγμένη" κουλτούρα είναι το μοντέλο για έναν καλύτερο κόσμο ή αν η ίδια "αταξία" που υπάρχει στην ανομία ελλοχεύει κάτω από την επιφάνεια του πολιτισμού μας. Έχουμε πάθει ανοσία στο χάος ή μήπως άθελά μας έχουμε χάσει κάθε έννοια της τάξης στη ζωή μας;»

Παρόλα αυτά, για κάποιον λόγο το γλυκό δεν δένει και τόσο. Να φταίει αυτή η πολιτική ορθότητα που πρέπει να έχουν όλες οι ταινίες που κερδίζουν Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, ή μήπως αυτό το εκνευριστικό μοτίβο του καλού «λευκού» που θυσιάζεται να πάει να βοηθήσει τους κακόμοιρους τους Αφρικανούς, δεν έχω αποφασίσει. Πάντως κάτι, κάπου, πάει στραβά.
Σίγουρα οι δύο νεαροί Μάρκους Ρίγκαρντ (Ελίας) και Ουίλιαμ Νίλσεν (Κρίστιαν) παίζουν απίστευτα αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι τα παιδιά μπορούν να είναι πρώτης τάξης ηθοποιοί. Επίσης, οι Μίκαελ Περσμπράντ και Ούλριχ Τόμσεν αποδίδουν πολύ καλά, ίσως και λίγο τρομακτικά, την αποστασιοποίηση που ένας γονιός μπορεί να έχει από το παιδί του.

Μάρω Κουμουνδούρου