Τhe Αmazing Spider-man

(Π)ιστός στο ραντεβού του

Well, well, well… Τι έχουμε εδώ; Επετειακό reboot του «Spider-Man»; Μάλιστα… Με νέο σκηνοθέτη, νέο πρωταγωνιστικό cast και γυρισμένο σε 3D… Πάρα πολύ ωραία… Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Well... και ναι και όχι. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Υπάρχει άραγε κανείς που να μην ένιωσε μια κάποια απογοήτευση, παρακολουθώντας το τελευταίο φιλμ της… αραχνοΰφαντης τριλογίας του Ράιμι; Κανείς. Οπότε, μια γερή ανανέωση για το franchise κρινόταν –τουλάχιστον– απαραίτητη. Ο πρωταρχικός αυτός στόχος επετεύχθη, κυρίως με την επιλογή του Μαρκ Γουέμπ (του λατρεμένου indie classic «500 Days of Summer») πίσω από την κάμερα, του ραγδαία ανερχόμενου –και κατά σχεδόν 10 χρόνια νεότερου του Τόμπι Μαγκουάιρ– Άντριου Γκάρφιλντ στον επίζηλο ρόλο του Spider-Man/Πίτερ Πάρκερ, αλλά και της media darling κουκλίτσας Έμα Στόουν, αντικείμενο πόθου του… αραχνάκια. Και είναι γεγονός πως οι τρεις τους, μαζί και με τον Ρις Ίφανς, ο οποίος ενσαρκώνει τον μονόχειρα(!) γενετιστή δρα Κόνορς, που μεταλλάσσεται στον Lizard, νέμεση του Ανθρώπου-Αράχνη στο παρόν φιλμ, αποτελούν ό,τι καλύτερο διαθέτει στο «οπλοστάσιό» του το «The Amazing Spider-Man».

Ο Γουέμπ προσδίδει έναν καλοδεχούμενο ρεαλισμό και μπόλικο σπιρτόζικο χιούμορ στο όλο εγχείρημα, παραδίδοντας μεταξύ άλλων όχι μόνο τη δική του… kinky απάντηση στο θρυλικό ανάποδο φιλί του πρώτου «Spider-Man», αλλά και το ξεκαρδιστικότερο –ίσως– cameo του μέντορα Σταν Λι. Ο Γκάρφιλντ, εξάλλου, ελίσσεται με χαρακτηριστική άνεση στο διττό ρόλο του, επιδεικνύοντας έξτρα δυναμισμό, άφθονη αποφασιστικότητα και απαράμιλλη γοητεία, κερδίζοντας έτσι το μπιζάρισμα του ανδρικού κοινού, αλλά και τα… βλέμματα του γυναικείου. Η Στόουν από την πλευρά της, μας συστήνει μια Στέισι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να σταθεί με περίσσια τόλμη στο πλευρό του –εντός & εκτός οθόνης– boyfriend της, απέχοντας έτσι έτη φωτός από τη μόνιμη «damsel in distress» συμπεριφορά που επιδείκνυε η MJ της Κίρστεν Ντανστ στην αρχική τριλογία. Όσο για τον Ίφανς, αν και ο ρόλος του συγκεντρώνει αρκετά από τα σεναριακά προβλήματα της ταινίας, ο ίδιος κατορθώνει να σταθεί αντάξιος των περιστάσεων, παραδίδοντας μια αξιοπρόσεκτη ερμηνεία, ανά στιγμές εφάμιλλη εκείνης του Άλφρεντ Μολίνα ως Doc Ock στο –προς το παρόν αξεπέραστο– «Spider-Man 2».

Από κει και πέρα, η αίσθηση déjà vu που –αναμενόμενα– αναδύεται από την ιστορία, μιας και ξεκινάμε πάλι από την αρχή, είναι ώρες-ώρες ενοχλητικά έντονη, καθώς οι τρεις σεναριογράφοι αντλούν μεν περισσότερα στοιχεία από το comic (ιδίως όσον αφορά στο χτίσιμο του προφίλ του κεντρικού ήρωα), αδυνατούν, ωστόσο, να παρουσιάσουν μια πλοκή που να δικαιολογεί την… υπερβολή του τίτλου. Κι ενώ υπάρχουν κάμποσες σεκάνς όπου είναι ξεκάθαρο ότι γυρίστηκαν για λόγους εντυπωσιασμού (και μόνο), ένεκα της τρισδιάστατης κινηματογράφησης, ο Γουέμπ αναδεικνύεται (και) σε ικανότατο χορογράφο σκηνών εκρηκτικής δράσης.

«Amazing» δεν τον λες, ο νέος «Spider-Man», ωστόσο, διαθέτει πολλά από τα στοιχεία εκείνα που σε κάνουν να θες να επενδύσεις πάνω του. Και, πάνω απ’ όλα, διαθέτει έναν πρωταγωνιστή, που από την πρώτη στιγμή σε πείθει ότι «το ’χει». Welcome back, Spidey!

***Μην τυχόν και σηκωθείτε να φύγετε με το που πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σας περιμένει μια έκπληξη…

Xάρης Παπαπαναγιώτου