To ΜΟVE IT είδε Red Hot Chili Peppers!

Suck my kiss!

Ο Γιάννης Λυμπέρης και η Ειρήνη Κατσαρά πέρασαν καλά και στους Red Hot Chili Peppers, όπως σε κάθε συναυλία. Για αυτό υπάρχουν άλλωστε...

Δέστε παρακάτω το βίντεο του «Adventures of Raindance Maggie» από το 4.30 μέχρι το τέλος. Ολη η ουσία –ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε- των Red hot chili Peppers είναι εκεί. Για 2 λεπτά, χτυπιούνται όλοι μαζί, σε έναν μικρό κύκλο, χορεύοντας λες και είναι σπίτι με φίλους. Τι κι αν 60.000 λαού είναι κάτω; Αυτοί είμαστε, σας αρέσει ή όχι!

Αν είσαι μακριά και δεν βλέπεις, αλλάζει η εικόνα ενός live. Ναι, οι RHCP θα μπορούσαν να δίνουν «εντολή» να φωτιστεί το ΟΑΚΑ, να δουν τα πρόσωπά μας, να μας πουν «kalinixta» και άλλα τέτοια (και κάτι για την κρίση βέβαια...), να κάνουμε όλοι μαζί «εεε, οοοο», παλαμάκια, να είναι, τέλος πάντων, επικοινωνιακοί.

Τότε θα βλέπαμε συναυλία των Green day.

Οχι πως αυτό είναι κακό, αλλά κάθε μπάντα είναι διαφορετική. Και κάθε συναυλιακός χώρος. Οταν δεν κάνεις το αχανές ΟΑΚΑ να χοροπηδάει για 2 ώρες, αλλά μόνο σε 4,5 στιγμές, δεν φταις εσύ. Φταίει ο λαός. Τι ήρθες να κάνεις φίλε μου στη συναυλία και να έχεις δώσει 50,60, 70 ευρώ; Να σηκώνεις το καταραμένο iphone όλη τη ώρα. Αραγε τα βλέπουν μετά τα βιντεάκια τους; Ναι, θα μπορούσαν να λείπουν τα Strip my mind, I could have lied, Ethiopia και να ακούγαμε Otherside, Right on time, Around the world, Blood sugar sex magik, αλλά αυτοί αποφασίζουν. Και εμείς βέβαια κρίνουμε.

Κορυφαίες στιγμές, το ανέλπιστο Parallel universe (δεν το πολυπαίζουν), το προσωπικό αγαπημένο Suck my kiss, το Californication (η προτίμηση του λαού), By the way, I like dirt… Αν ήσουν μπροστά, μπροστά, και ο ήχος ήταν καλύτερος και τη μπάντα έβλεπες. Οι κερκίδες πάντα αφαιρούν αμεσότητα και μαζί ενθουσιασμό. Always have, always will…

Από 100 μέτρα δεν μπορείς να δεις τι ακριβώς συμβαίνει στη σκηνή. Και τα χρόνια περνούν και δεν ξαναγυρνούν. Αλλα έκανε ο Kiedis πριν 10 χρόνια. Και χθες μια χαρά ήταν, cool όπως πάντα, χωρίς να χρειάζεται να φλυαρεί με το κοινό. Στα 115’ που κράτησε το live, μουσική ακούσαμε στα 110’. Ο σούπερ Flea μίλησε 2,3 φορές και φάνηκε αληθινός και ενθουσιώδης, ο Chad με την κόκκινη φόρμα εργασίας και το ανάποδο καπέλο, αληθινός California king και ο «κουτσός» Josh, να θέλει να σηκωθεί μα ο πόνος να μην τον αφήνει...

Kαι βέβαια, τα κάθε είδους σχόλια «μέτρια μπάντα από... παλιά» που γράφονται από «ειδικούς» της πιάτσας. Οχι, εμείς δεν είμαστε ειδικοί, φαν της μουσικής είμαστε από... παλιά.

Γιάννης Λυμπέρης

Που είναι το feedback people?

O Flea. Ο αγαπημένος, λατρεμένος μοναδικός performer. Αυτός ο περίεργος τύπος με τα περίεργα μαλλιά που περπατά με τα χέρια και το κεφάλι ανάποδα On stage. Και τα σολαρίσματά του. Ήταν το peak της βραδιάς

Δε μου αρέσει να γκρινιάζω, η διοργάνωση ήταν πολύ καλή, ο κόσμος χαλαρός (οι 70.000). Αλλά αυτό το άνευρο, ξενέρωτο πλήθος που περιμένει να ακούσει ένα «Greece» για να σηκώσει τα χέρια του ψηλά και να βγάλει κραυγή, πόσο μου τη δίνει. Βάλε με κι εμένα μεσα βέβαια. Έχουμε κρίση, προβλήματα, θέματα πολλά και αντί να ξεσπάσουμε, να τα «σπάσουμε» να φωνάξουμε, να βγάλουμε από μέσα μας όλα μας τα σωθικά.. καθόμαστε αραχτοί λες και είμαστε σην ξαπλώστρα του μπιτσόμπαρου στο Σχοινιά..

Για να πούμε μετά ότι φταίνει οι RHCP με τις αρπαχτές, ή οι διοργανωτές.. Και όχι η μιζέρια που μας έχει καταβάλλει. Κι εμείς; Πού είμαστε εμείς; Για να πάρεις πρέπει να δώσεις λένε, feedback ρε αδερφέ, συναίσθημα. Ανταπόκριση.. Ε, αυτό έλειπε χτες, δεν υπήρχε.. Αν το βρεις, πες του ότι ακόμα το ψάχνω... Η φωνή του Anthony ήταν «μπουκωμένη» σε ορισμένα σημεία, γενικα το performance κύλησε διεκπεραιωτικά, η μπάντα θύμιζε περισσότερο Unplugged φάση και τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή ο Mauro με το τουμπερλέκι, νόμιζα ότι ο Αντώνης Ρέμος που ήταν εκεί δίπλα, θα βγει στη σκηνή για ντουετάκι με τον Anthony… Ευτυχώς, οι φόβοι μου δεν επιβεβαιώθηκαν αν και κάτι τέτοιο θα ήταν προς τέρψιν πολλών από τους παρευρισκόμενους.

Καλύτερο σημείο της βραδιάς; Στο Higher Ground του Stevie Wonder. Την αγαπώ πολύ αυτή τη διασκευή. Γι’ αυτό δε τους κρατάω κακία, ακόμη κι αν δεν είπαν το τραγούδι μου (don’t forget me). Δε το περίμενα, άλλωστε. Αυτά για φέτος. Να δούμε του χρόνου ποιούς θα μας κουβαλήσουνε... Λέμε τώρα , αν...

Ειρήνη Κατσαρά