Οι μπαλκονάτες

Σύνοψη: Καθώς ένας καύσωνας φέρνει μια γειτονιά της Μασσαλίας στα όριά της, τρεις συγκάτοικοι διασκεδάζουν παρεμβαίνοντας στις ζωές των γειτόνων τους από το μπαλκόνι, ώσπου ένα αθώο βραδινό ποτό καταλήγει σε λουτρό αίματος.

Άποψη: Το δελτίο καιρό σε voice over στην πρώτη σκηνή της ταινίας ανακοινώνει άνω των 40 βαθμών θερμοκρασία σε πόλεις της Γαλλίας με συμβουλές προς τους πολίτες για αποφυγή προβλημάτων υγείας, θυμίζοντας τα αθάνατα ελληνικά καλοκαίρια.

Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με την καύσωνα να γεννά τέρατα αλλά και έμπνευση, αγάπη και ελπίδα.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά στις γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής μιας και η ηθοποιός Νοεμί Μερλάν στην δεύτερη σκηνοθετική της δουλειά ακολουθεί πιστά τα χνάρια του πρώιμου αλμοδοβαρικού μελοδράματος μπολιάζοντάς το με σύγχρονα κοινωνικά σχόλια, μεταφεμινισμό και λίγο rape and revenge σπλάτερ.

Με αλμοδοβαρικά χρώματα και μια 80s ζωηρή ελευθεριότητα σε μια ποπ μίξη ειδών που ξαφνιάζει ευχάριστα, τοποθετεί όλη την ιστορία στα αστικά μπαλκόνια και σε όσα φαίνονται από αυτά. Μυστήρια και θανατικά μαζί δίνουν και παίρνουν, καθώς σιγά-σιγά προκειμένου να μεγαλώσει η ιστορία φεύγει από τα μπαλκόνια και κινείται μέσα στην μεσογειακή πόλη με θρασύτητα και προτάγματα γυναικείας αυτοδιάθεσης.

Η Merlant συνεργάζεται με την σκηνοθέτιδα Σελίν Σιαμά (Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται) στο σενάριο, το οποίο παθαίνει Barbie: ξεκινάει σαν ένα καλοδεχούμενο και αναγκαίο στον σύγχρονο πατριαρχικό κόσμο φεμινιστικό σχόλιο πάνω στην αυτοδιάθεση, τον ερωτισμό, την ανάγκη για σεξουαλική ολοκλήρωση και καταλήγει στο δεύτερο μισό στον διδακτισμό με αποκορύφωμα ένα εύκολο και αφελές λογύδριο αντίστοιχο με εκείνο της Αμέρικα Φερέρα στην Barbie.

Τρεις διαφορετικές γυναίκες, φίλες μεταξύ τους αλλά και πολύ διαφορετικές: η Νικόλ, συγγραφέας που σκοποφιλικά αγναντεύει τον καλλονό από το απέναντι μπαλκόνι διστάζοντας να μιλήσει, η Ελίζ σαν στάρλετ του παλιού αμερικάνικου σινεμά που σκάει από το δικό της χιτσκοκικό καταπιεστικό ψυχόδραμα για να βρει τον εαυτό της και η Ρουμπί που είναι σεξεργάτρια μέσω webcams και η πιο απελευθερωμένη σεξουαλικά.

Η Μερλάν θέλει να φτιάξει μια ευχάριστη ιστορία που παρά την νευρικότητα και το μυστήριο, παρά την ζέστη και τον θάνατο, δροσίζει τις ηρωίδες της με την φρεσκάδα και την νεανική της σκηνοθετική διάθεση και είναι πράγματι μια φιλότιμη προσπάθεια.

Όμως, όπως κάθε νεαρός σκηνοθέτης που λόγω άγνοιας μπορεί να πάθει ένα σκηνοθετικό horror vacui φορτώνοντας την πλοκή με παραπάνω από όσα χρειάζεται, έτσι και εδώ το τελευταίο ημίωρο διηγείται μια διαφορετική ιστορία από αυτή που φαινόταν να ξεκινά, βάζοντας ακόμα -έστω και ως πλάκα-στοιχεία φαντασίας με τον σουρεάλ χιουμοριστικό τρόπο που θα το έκανε ο Γούντι Άλεν, αλλά όχι με την ίδια επιτυχία αφού δεν είχε μπολιαστεί στην πλοκή.