Millers in marriage

Πλοκή: Ο Andy, η Eve και η Maggie Miller είναι τρία αδέρφια, που αντιμετωπίζουν προβλήματα στον γάμο τους. Ταυτόχρονα κι οι τρεις βρίσκονται σε κομβικές στιγμές των προσωπικών τους σχέσεων, όταν η κοινή ιστορία και τα απωθημένα του παρελθόντος έρχονται ξανά στην επιφάνεια.

Σύνοψη: Ξεκινώντας την ταινία παίρνεις κατευθείαν το vibe: οκέι θα είναι πολύ «φλατ» όλη η αφήγηση.  Κι όντως ήταν.

Αλλά αν δώσεις λίγο χρόνο αρχίζει και «δουλεύει» μέσα σου όλο αυτό που βλέπεις και το αντιμετωπίζεις λίγο διαφορετικά.

Η πρώτη σκηνή με την μία πρωταγωνίστρια Eve (Gretchen Mol) να τραγουδάει σε μία σκηνή και τον άντρα της Scott (Patrick Wilson) να την παρακολουθεί αφηρημένα στο πλήθος σου δείχνει κατευθείαν ότι κάτι δεν πάει καλά μεταξύ τους και στην συνέχεια το επιβεβαιώνεις. Η πρώτη σκηνή λοιπόν αποτέλεσε «προθάλαμο» για αυτό που θα δεις μετά: γάμος στα όρια χωρισμού.

Μία παρόμοια κατάσταση αντιμετώπιζαν και τα άλλα δύο αδέρφια ο Andy (Edward Burns) και η Maggie (Julianna Margulies) καθώς βλέπεις τις αντιπαραθέσεις που συμβαίνουν μεταξύ αυτών και των συντρόφων τους συνεχώς.

Συναντάς τρία διαφορετικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γάμος: No1 Εve and Scott- γάμος με τοξικότητα και συναισθηματική εξάντληση, No2 Maggie & Nick –  γάμος με ανισορροπία ρόλων και επαγγελματικής αξίας, Νο3 Andy & Tina–  γάμος που έσπασε από ασυμβατότητα και έλλειψη βάθους.

Είναι σαν ένα μικρό case study όλη η ταινία, ένα case study το οποίο προσπαθεί  να σου περάσει με αληθινά παραδείγματα τι συμβαίνει όταν δεν επιλέγεις σωστά αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι και θες.

Το κακό της υπόθεσης είναι ότι παρ’ όλη την θεματική ωριμότητα και το εύστοχο εσωτερικό διάλογο που σου δημιουργεί, το Millers in marriage δεν σε καθηλώνει. Όχι απλά δεν σε καθηλώνει αλλά δε σε κρατάει καν με ευκολία.

Αυτό συμβαίνει διότι λείπει η κορύφωση, λείπει η αλληλουχία, λείπει η συναισθηματική φόρτιση που ψάχνεις να βιώσεις σε ένα καλό δράμα. Υπήρχε μία δική της αισθητική σίγουρα και σκηνοθετικά δεν σε «ενοχλεί» , η μουσική ρέει όμορφα ,όμως δεν σου μένει τίποτα από αυτά στο τέλος.

Το Millers in Marriage προσπαθεί να μιλήσει για τον γάμο με τρόπο ώριμο και αληθινό – και κάπως το καταφέρνει. Σε αφήνει να παρακολουθήσεις τρεις ανθρώπινες σχέσεις να λυγίζουν κάτω από βάρη που χτίστηκαν με τον καιρό. Όμως το κάνει τόσο ήσυχα, που χάνεται η δύναμη της παρατήρησης . Δεν υπάρχει κορύφωση, δεν υπάρχει σύγκρουση που να σε αναγκάζει να νιώσεις.

Υπάρχει απλώς μια σταθερή, επίπεδη γραμμή – σχεδόν σαν νεκρό καρδιογράφημα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της: λέει ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά τα λέει με τρόπο που δεν σε κάνει να θες να μείνεις εκεί προσηλωμένος και συναισθηματικά φορτισμένος από την προβολή.

Σίγουρα όμως ξέρεις αυτό μετά τους τίτλους τέλους : Ο γάμος δεν είναι προορισμός, αλλά συνεχής διαδρομή. Και ότι η αγάπη χρειάζεται συνείδηση – όχι απλώς παρουσία.