Jurassic World: Rebirth

Σύνοψη: Πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα του Jurassic World κυριαρχία, η οικολογία του πλανήτη δεν ευνοεί τους δεινόσαυρους. Αυτοί που έχουν απομείνει βρίσκονται σε απομονωμένα περιβάλλοντα του ισημερινού με παρόμοιο κλίμα με εκείνο που κάποτε τους ευνόησε. Τα τρία μεγαλύτερα πλάσματα της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα σε αυτή την τροπική βιοσφαίρα κρατούν στο DNA τους το κλειδί για ένα φάρμακο με θαυματουργά οφέλη για την ανθρωπότητα.

Άποψη: Όσο φυσιολογικό είναι το γεγονός ότι το ευρύτερο franchise με την επωνυμία του Jurassic Park είναι ένα από τα πλέον επιτυχημένα εμπορικά στην ιστορία του κινηματογράφου δεδομένου του θεάματος που προσφέρεται, άλλο τόσο φυσιολογικό είναι και το ότι πρόκειται για μια σειρά ταινιών που, πέραν του όντως έξοχου φιλμ που ξεκίνησε τη μόδα, είναι καταδικασμένη σε μια καλλιτεχνική στασιμότητα διαχρονικά.

Επειδή αναπόφευκτα οι δεινόσαυροι είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη του εν λόγω brand name, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτούς. Κοινώς, προτεραιότητα έχει να βρούμε εμείς σαν συντελεστές τι είδους σεκάνς δράσης θα χτίσουμε πάνω σε αυτούς και, επειδή έχουμε εξαντλήσει και τα είδη που έχουν «ζουμί» σε οπτικό επίπεδο, να δομήσουμε και μια σεναριακή βάση (πάντα προσχηματική) πάνω στην οποία θα προκύψουν και νέες μεταλλάξεις για να υπάρχει μια εναλλαγή.

Και φυσικά οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι εντελώς αναλώσιμοι, ακόμη και οι ουκ ολίγοι που νιώθουν νοσταλγία για τον δρ. Alan Grant του Sam Neill δεν υπάρχει περίπτωση να τον τοποθετήσουν ποτέ ιεραρχικά πιο ψηλά από τον Τυραννόσαυρο Ρεξ που έχει κουβαλήσει από μόνος του ένα πολύ μεγάλο βάρος αυτού του φιλμικού σύμπαντος. Αν αυτό ισχύει μια φορά για τον προαναφερθέντα ήρωα, ας κάνει απλά κανείς τα μαθηματικά να δει κατά πόσο ισχύει για το ντουέτο των Chris Pratt και Bryce Dallas Howard στα «Jurassic World» που ακολούθησαν...

Δυστυχώς αυτό το νέο σίκουελ δεν αιτιολογεί το γιατί πρέπει να συνεχιστούν εσαεί ντε και καλά οι επί της οθόνης περιπέτειες των πλασμάτων αυτών. Υπάρχουν δε και κάποιες πινελιές ηττοπάθειας που βάζουν σε υποψίες.

Η ατάκα «οι δεινόσαυροι δεν πουλάνε πια» είναι μια αναφορά μεν στην κατώτερη του αναμενόμενου εισπρακτική πορεία του «Jurassic World: Κυριαρχία» που προηγήθηκε, αλλά θυμίζει λίγο και το «κλαίω τον σκεπαρνοσκοτωμένο», την ίδια στιγμή που η Universal υποτίθεται πως ποντάρει σε αυτήν την προσπάθεια για να ανανεώσει το ενδιαφέρον για τη σειρά...

Για μια ακόμη φορά εντοπίζεται σε πλεόνασμα ένα μεγάλο πρόβλημα που υπήρχε και σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες συνέχειες, μια καρτουνίστικη σχεδόν αναληθοφάνεια στις σκηνές αλληλεπίδρασης με τις προϊστορικές σαύρες, που «σπάει» την ψευδαίσθηση άρα και τη μαγεία του όλου θεάματος. Ενώ και τα νέα πρόσωπα που πλαισιώνουν την πλοκή, η οποία είναι και αυτή μια επανάληψη μοτίβων που έχει «φάει» ο θεατής με το κουτάλι σε προγενέστερα κεφάλαια του μύθου, είναι όλα αδιάφορα κι ελαφρώς στερεοτυπικά (έστω και μ’ έναν σύγχρονο τρόπο), όσο και αν γίνεται μια υποτυπώδης προσπάθεια να αποκτήσουν ένα βάθος μέσα από παρελθοντικά τραύματα.

Αν κάνει κάτι καλά ο Gareth Edwards μέσα σε όλα αυτά («μισθοφόρος» μεν, αλλά ικανός στα πλαίσια του μπλοκμπάστερ εντός των οποίων κινείται), είναι ότι ξέρει να διαχειρίζεται το σασπένς σωστά σε γενικές γραμμές, και πράγματι στις περισσότερες από τις στιγμές που το στοιχείο αυτό βρίσκεται στην εξίσωση το βλέμμα μένει «καρφωμένο» στα δρώμενα. Απλά το κακό είναι πως για να ευχαριστηθεί ο όποιος σινεφίλ αυτά τα λεπτά απόλαυσης θα αναγκαστεί να υποστεί και πολύ «λίπος». Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται και πάλι ένα τέλμα για μια saga που μοιάζει να έχει ξεμείνει από δυνατές ιδέες κι ενθουσιασμό.