Deep cover

Σύνοψη: Ένας ημιιαποτυχημένος ηθοποιός, ένας υπερβολικά συνεσταλμένος τεχνικός δικτύων, και η δασκάλα τους στα μαθήματα κωμικού αυτοσχεδιασμού, μπαίνουν βαθιά στον υπόκοσμο του Λονδίνου, όταν δέχονται να δουλέψουν ως μυστικοί αστυνομικοί.

Άποψη: Orlando Bloom, Bryce Dallas Howard, Nathan από το Ted Lasso (δηλαδή Nick Mohammed, μια παρουσία που ευχόμαστε να βλέπουμε λίγο πιο συχνά στους δέκτες μας). Αυτά είναι τα τρία χαρισματικά άτομα που παρακολουθούμε επί μία ώρα και σαράντα λεπτά να προσπαθούν να πείσουν τα μεγαλύτερα κεφάλια του λονδρέζικου υποκόσμου ότι είναι αδίστακτοι, ψυχροί, επαγγελματίες εγκληματίες.

Ναι, η παραπάνω πρόταση ίσως να μην βγάζει ιδιαίτερο νόημα. Κι όμως, περιγράφει με ακρίβεια την κωμωδία Deep Cover, σε σκηνοθεσία Tom Kingsley και σενάριο των Derek Connolly, Colin Trevorrow και Ben Ashenden. Μια κωμωδία που μας έκανε να γελάσουμε μετά από καιρό και μας βοήθησε να ξεχάσουμε για λίγο την παράνοια της επικαιρότητας, αφού βυθιστήκαμε (ευχάριστα, ομολογουμένως) στη δική της.

Ο Orlando Bloom στον ρόλο ενός ηθοποιού που πασχίζει να δώσει βάθος σε κάθε ερμηνεία του, ακόμα κι αν αυτή είναι ένα διαφημιστικό σποτ πιτσαρίας, κουβαλάει κάτι από όλες και όλους μας, σε εκείνες τις περιπτώσεις που αφοσιωθήκαμε ίσως κάπως υπερβολικά σε μια δουλειά, ένα project, ένα χόμπι – και συχνά το είδαμε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Όταν όμως έχεις αστείρευτη ενέργεια και σκάβεις για να βρεις το backstory του χαρακτήρα μέχρι τα έγκατα της γης, ε, πώς να το κάνουμε, συμβαίνουν πράγματα – ακόμα κι αν αυτά είναι εντελώς πέρα από τον έλεγχό σου.

Η  Bryce Dallas Howard, από την άλλη, αν και στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι αρκετά πιο συγκρατημένη, παίζει τον αυτοσχεδιασμό στα δάχτυλα και δίνει στον όρο “αποτυχημένη επαγγελματικά” μια εντελώς φρέσκια, αναπάντεχη ερμηνεία. Και μπορεί ο χαρακτήρας της σαν κωμική ηθοποιός να μην έχει κατορθώσει πολλά, στο έγκλημα όμως φαίνεται να έχει λαμπρό μέλλον.

Ο τελευταίος της ανορθόδοξης αυτής παρέας, ο Nick Mohammed, είναι ίσως και αυτός που μας χαρίζει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας, χτίζοντας πάνω στον ρόλο που τον έκανε αγαπητό στο κοινό, τον υπερβολικά συνεσταλμένο και διστακτικό, αξιαγάπητο όμως και με κρυμμένο ψυχικό πλούτο, χαρακτήρα.

Δεν θα ισχυριστούμε πως η ταινία είναι κάτι το φοβερά πρωτότυπο. Είναι όμως σφιχτοδεμένη, διασκεδαστική, με ατάκες που σε κάνουν να θέλεις να πατήσεις το rewind, και όλους, μα όλους τους εμπλεκόμενους να φαίνεται πως το καταευχαριστιούνται.

Σίγουρα, κάποια από τα συμβάντα φαντάζουν εξωφρενικά και (μάλλον) δεν θα μπορούσαν να συμβούν ποτέ στην πραγματική ζωή. Κάποιες εύκολες λύσεις στο σενάριο, κάποιες αναμενόμενες σκηνές, έχουν σίγουρα χρησιμοποιηθεί. Ανατροπή στην ανατροπή, κάποια στιγμή η ταινία χάνει όντως κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Υπάρχουν φορές, όμως, που είναι κι αυτό αναγκαίο. Άλλωστε, η ταινία έχει έναν ρυθμό καταιγιστικό, χιούμορ που λειτουργεί άψογα, πρωταγωνιστές που χαίρεσαι να τους βλέπεις, και -σημαντικό- soundtrack που σε βάζει πλήρως μέσα σε αυτό το άκρως σουρεαλιστικό κλίμα. Τι άλλο, λοιπόν, να ζητήσει κανείς από ένα απλό, καθημερινό βράδυ στον καναπέ του;