The Vourdalak

Χαμένος σε ένα εχθρικό δάσος, ο Μαρκήσιος ντ'Ουρφέ, ένας ευγενής απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι μιας παράξενης οικογένειας.

Σε επίπεδο αισθητικής, το φιλμ του Adrien Beau έχει να προσφέρει σίγουρα ατμοσφαιρικές εικόνες που χρωστούν πολλά και στη σαγηνευτική φωτογραφία του David Chizallet (υπεύθυνος στο ίδιο πεδίο και για το ακόμη πιο όμορφο οπτικά, και απρόβλητο δυστυχώς στις ελληνικές αίθουσες, «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα»). Σεναριακά όμως δεν έχει γίνει η απαιτούμενη δουλειά για ένα συμπαγές σύνολο.

Διασκευάζοντας το διήγημα «Η Οικογένεια του Βρικόλακα» του Aleksey Konstantinovich Tolstoy, ο Beau κάνει κάποιες στοχευμένες αλλαγές και προσθήκες στην πλοκή και σε χαρακτήρες που καθιστούν τον όλο μύθο πιο ταιριαστό στο σύγχρονο κοινό, αλλά χωρίς να βρίσκει την πολυπόθητη χρυσή τομή ανάμεσα στο κλασικό και το μοντέρνο, το παραδοσιακό και το νεωτερικό, με αποτέλεσμα τα διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία να «πολεμάνε» το ένα ενάντια στο άλλο και να προκύπτει κάτι που αναμενόμενα δεν πείθει ως ρεαλιστική αναπαράσταση μιας παλιότερης χρονικής περιόδου, αλλά που δεν διαθέτει και το αντίβαρο να αποτελεί μια φαντεζί, αληθινά αναθεωρητική ματιά της στη μορφή ενός μικρού καλλιτεχνικού σοκ.

Ακόμη και κάποιες προσπάθειες για μια πολιτική σημειολογία πίσω από μερικές κρίσιμες λεπτομέρειες (οι έντονα «υπογραμμισμένες» πατριαρχικές δυναμικές εντός της φαμίλιας που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας, η ανατροπή του φινάλε που χωράει εσκεμμένα και ταξικές αναγνώσεις) δείχνουν κάπως επιδερμικές για να αφήσουν ένα ουσιαστικό στίγμα.

Εντοπίζεται κι ένα οιονεί παιχνίδι με τη θεατρικότητα της λογοτεχνικής πηγής, στον βαθμό που απαλείφονται τα κομμάτια εκείνα που περιλαμβάνουν μεγάλες μεταβολές στον χώρο της δράσης για να δοθεί έμφαση στην αξιοποίηση του σκηνικού του σπιτιού της οικογένειας.

Ίσως ταυτόχρονα επειδή υπάρχει η πρόθεση να μεγιστοποιηθεί η αίσθηση της κλειστοφοβικότητας και γιατί είναι εμφανή τα όρια στο μπάτζετ, μαζί με κάποια άλλα ευρήματα, όχι όλα τους επιτυχημένα (η επιλογή για παράδειγμα της απεικόνισης του βρικολακιασμένου Gorcha ως μαριονέτα δεν λειτουργεί, αποπροσανατολίζει σε ισχυρό βαθμό τον θεατή).

Σίγουρα είναι θετικό το ότι, επειδή υπάρχει κι ένα αντίστοιχα γοτθικό λογοτεχνικό υπόβαθρο, ο τρόμος που βγαίνει μέσα από τις σχετικές σεκάνς διαφέρει από τα τεχνάσματα που επιστρατέυονται σε πιο mainstream απόπειρες που ανήκουν στο είδος, έχει κάτι που ριζώνει λίγο πιο βαθιά στο υποσυνείδητο από το συνηθισμένο. Και πάλι όμως είναι ένας τρόμος αρκετά εφήμερος, με έντονη παρουσία κατά τη διάρκεια της θέασης αλλά που ξεχνιέται ανώδυνα μετά το τέλος της.

Και παρότι η ασυνήθιστη γοητεία μερικών στιγμών κεντρίζει το ενδιαφέρον ανά φάσεις, συνολικά μένει μια επίγευση κάπως κενή, σαν ό,τι προηγήθηκε να μην έχει κάποιο γερό αντίκτυπο παρά τις σποραδικές εκρήξεις αιματηρής βίας.