Διπλή ταυτότητα

Σύνοψη: Μια μυστική πράκτορας, αφού πέρασε αρκετά χρόνια διεισδύοντας στους κύκλους της αριστεράς του Abertzale ως μία νεαρή υποστηρίκτρια της τρομοκρατικής ομάδας ETA, αποκτά αυτό που έψαχνε: η ETA επικοινωνεί μαζί της.

Άποψη: Η τρομοκρατική δράση της ETA (ένοπλη οργάνωση για την αυτονομία της Χώρας των Βάσκων, η οποία σταμάτησε οριστικά τη λειτουργία της από το 2018) έχει μεν απασχολήσει στο παρελθόν την ισπανική κυρίως κινηματογραφία κάποιες φορές, αλλά όχι στον βαθμό που να έχει αποκτήσει ιστορική επίγνωση γι’ αυτήν ο μέσος θεατής εκτός των συνόρων της αντίστοιχης χώρας.

Το φιλμ της Arantxa Echevarría (που βραβεύτηκε και με Γκόγια Καλύτερης Ταινίας φέτος) υιοθετεί την οπτική γωνία των αστυνομικών που εξάρθρωσαν έναν από τους σημαντικούς πυρήνες της οργάνωσης.

Υπάρχουν κάποιες πινελιές εδώ κι εκεί που προσπαθούν να «σπάσουν» την αναπόφευκτη μονομέρεια της προσέγγισης λόγω θεματολογίας (μια συναισθηματικά φορτισμένη συνομιλία ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και μια κοπέλα της οποίας η αδερφή έχει μόλις συλληφθεί, μερικές σκόρπιες αναφορές σε καταπίεση σε ζητήματα όπως η γλώσσα), όμως ο σκηνοθετικός και σεναριακός «χρωματισμός» όλων σχεδόν των χαρακτήρων που συνδέονται στενά ή και πιο χαλαρά με την ΕΤΑ, ενίοτε και με τρόπο φαιδρό, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, κατευθύνει πολύ αυστηρά τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες του θεατή.

Πέραν αυτού, και η πλοκή δομείται γύρω από υπερβολικά πολλά κλισέ για να κάνει πραγματικά τη διαφορά (το αναμενόμενο ξέσπασμα τύπου «δεν αντέχω άλλο» από την κεντρική ηρωίδα, πλειάδα σκηνών ψευτο-σασπένς που όλες καταλήγουν αισίως για τους καλούς της υπόθεσης).

Ένα καλό «χαρτί» που βοηθάει το σύνολο να επιπλεύσει κάπως με όλα τα άλλα προβλήματα που παρατηρούνται είναι οι ερμηνείες.

Και η Carolina Yuste εκπέμπει τον αέρα που χρειάζεται για να πείσει για τον ρόλο της, ακροβατώντας με επιτυχία ανάμεσα στην αβεβαιότητα της απειρίας και τον δυναμισμό της θέλησης για υπέρβαση, αλλά και ο Luis Tosar σιγοντάρει υποδειγματικά με μανιερισμούς που ταιριάζουν απόλυτα στο πρόσωπο που καλείται να υποδυθεί και με άκρως επιβλητική παρουσία όποτε εμφανίζεται επί της οθόνης. Η μεταξύ τους χημεία είναι ιδιαίτερα «δουλεμένη», κάνοντας και τις σχετικές σεκάνς που τους περιλαμβάνουν να ξεχωρίζουν θετικά.

Έχοντας ως δεδομένο ότι όσα εξιστορούνται δεν έχουν ως αφετηρία μια πολιτική ανάλυση, τουλάχιστον σε κάποιο βάθος, που θα κατατόπιζε καλύτερα τον σινεφίλ που μπαίνει στην αίθουσα χωρίς να ξέρει πολλά για τους Βάσκους (οι Ισπανοί, όντας εξοικειωμένοι, κατέκλυσαν τις αίθουσες), το κατά πόσο το τελικό αποτέλεσμα θα κάνει γκελ σε μερίδα του κοινού εξαρτάται από το πόσο συναρπαστικό και αγωνιώδες θα βρει το επιχειρησιακό κομμάτι της δράσης, την όλη διαδικασία μέχρι την επίτευξη του απώτερου στόχου.

Αλλά ειδικά όσοι έχουν καταναλώσει αστυνομικά θρίλερ με τη σέσουλα θα νιώσουν σε πολλά σημεία ότι η Echevarría απλά αναμασά δοκιμασμένα τρικ του είδους.