Wolfs

Σύνοψη: Ύστερα από ένα ατύχημα σε μια σουίτα ξενοδοχείου που διέμενε το οποίο οδηγεί στον θάνατο ενός νεαρού άνδρα, η Margaret, Γενική Εισαγγελέας με «βαρύ» όνομα στον χώρο, καλεί ένα νούμερο που της δοθεί για τέτοιες περιστάσεις, το οποίο θα τη φέρει σε επαφή με έναν ειδικό στη «διόρθωση» περίεργων καταστάσεων. Τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα όταν η διεύθυνση του ξενοδοχείου, που έχει επίγνωση του ατυχήματος λόγω μιας κρυφής κάμερας, θα απευθυνθεί σ’ έναν άλλον τέτοιου τύπου ειδικό που θα σπεύσει κι εκείνος στο σημείο.

Τώρα οι δυο άντρες πρέπει αναγκαστικά να συνεργαστούν, και τα προβλήματα μόλις ξεκινούν...

Άποψη: Ο Jon Watts κάνει το πρώτο του κινηματογραφικό βήμα μετά τους «αραχνανθρώπους» που σκηνοθέτησε για χάρη του MCU, εδώ σε αρκετά διαφορετικά και πιο «ενήλικα» χωράφια από αυτά που συνήθισε τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον.

Ξεκινάει με υποσχέσεις, σκοτεινά και ατμοσφαιρικά, σαν μια παρασκηνιακή ματιά σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ορατός στον μέσο θεατή, μ’ έναν George Clooney που πραγματικά πείθει για «άνθρωπος της πιάτσας» (και τον Brad Pitt να σιγοντάρει από κοντά ως ο πιο «χαλαρός» συγκριτικά της υπόθεσης), αλλά όσο κυλάει η ώρα έρχονται και αρκετά κλισέ και αναληθοφάνειες που «χτυπάνε» στο μάτι για να προκύψει τελικά κάτι πιο συμβατικό από αυτό που διαμορφωνόταν αρχικά και πολύ πιο ξεκάθαρο στο αξιακό πεδίο, με το «καλό» και το «κακό» επί της ουσίας να μην καλύπτονται με αμφισημία.

Βλέπεται ευχάριστα πάντως, είναι «στρωτό» σε ρυθμούς χωρίς να κάνει «κοιλιά» και οι ενέσεις αυτοσαρκασμού βοηθούν στην ενίσχυση της ψυχαγωγίας.

Υπάρχει ένα «τουρλού» ειδών, λίγο απ’ όλα, στοχευμένα για να ικανοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι που θα επιλέξουν το φιλμ για μια βραδιά streaming. Και αστυνομικό μυστήριο, και λίγο δράση, και buddy movie μέσω της δυναμικής του πρωταγωνιστικού ντουέτου, και νότες θρίλερ, με το σενάριο να ξεκαθαρίζει από ένα σημείο κι έπειτα ότι δεν παίρνει και τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του, παρότι η εναρκτήρια σκηνή έχει διαφορετικό στίγμα.

Λίγο απογοητευτικό το ότι το μοντάζ φαίνεται εσκεμμένα να «προσπερνάει» κάποιες από τις πιο ουσιαστικές λεπτομέρειες της τελικής επίλυσης από τους κεντρικούς χαρακτήρες του τι έχει στηθεί, ίσως γιατί τα όσα υπονοούνται να παραείναι βαριά για το ευρύτερο αμερικανικό κοινό που τείνει να έχει μια πιο ιδεαλιστική αντίληψη περί πολιτικής. Ενώ και, για να λέγεται όλη η αλήθεια, όταν ξεδιπλώνεται η πραγματικότητα της ίντριγκας στο σύνολό της, υπάρχουν κάποια στοιχεία τα οποία αν θυμηθεί κανείς κάνοντας αναδρομή στην ίδια την πλοκή, δεν βγάζουν και τόσο νόημα εκ των υστέρων σε συνάρτηση με το νοητό παζλ που έχει ολοκληρωθεί.

Αν και δεν έχει τις προδιαγραφές μιας μεγάλης στουντιακής παραγωγής που θα ταίριαζε περισσότερο στην επί της οθόνης σύμπραξη των Clooney και Pitt, το «Wolfs» είναι μια πρόταση που έχει τα ατού της και είναι σίγουρα διασκεδαστική, ακόμη και αν υπολείπεται σε θέαμα. Και στις αίθουσες δεν θα ήταν κακοδεχούμενο, ειδικά αν θυμηθεί κάποιος άλλες περιπτώσεις που έχουν πάρει το «πράσινο φως» από την πανδημία κι έπειτα, όπου υποτίθεται ότι τότε προέκυψε κι ένας πιο αυστηρός διαχωρισμός απέναντι στο περιεχόμενο για τους κινηματογράφους και το περιεχόμενο για το σπίτι...