Godzilla. 70 χρόνια μετά. Μια επετειακή προβολή
70 χρόνια μετά το ντεμπούτο του, το θρυλικό τέρας, έρχεται για μία επετειακή προβολή στις 16 Δεκεμβρίου στο Studio new star art cinema.
Godzila, του Ισίρο Χόντα. Ιαπωνία, 1954, 96'.
Μια «τερατώδης» ταινία, γεμάτη σασπένς, συναίσθημα και ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα
Σύμφωνα με τη σύνοψη: Το Godzilla, ένα τεράστιο, καταστροφικό, προϊστορικό θαλάσσιο τέρας που όταν ξύπνα και ενδυναμώνεται από την πυρηνική ακτινοβολία, σπεύδει να ισοπεδώσει την πόλη του Τόκιο. Πώς θα αντιμετωπίσουν οι Ιάπωνες αυτή τη φονική απειλή; Πώς μπορείς να σκοτώσεις ένα τέρας χωρίς να δημιουργήσεις ένα άλλο μέσα σου;
Με τους πυρηνικούς βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και το περιστατικό με τοπλοίοLuckyDragon 5 να ήταν ακόμα φρέσκα γεγονότα στην ιαπωνική συνείδηση, το Godzilla(αρχικά Gojira) σχεδιάστηκε ως αλληγορία των πυρηνικών όπλων. Άλλοι πρότειναν ότι αποτελεί μια αλληγορία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κι ότι συγκεκριμένα είναι ένα τεράστιο θηρίο που ξύπνησε από τον ύπνο του και στη συνέχεια παίρνει εκδίκηση έναντι της Ιαπωνίας.Αποτελεί επίσης ένα σύμβολο έκφρασης όλων των ενδόμυχων φόβων μιας Ιαπωνίας πληγωμένης και ολοσχερώς κατεστραμμένης, σωματικά και ψυχικά.
Δεν πρόκειται απλώς για μια θεαματική υπερπαραγωγή, αλλά και μια παραβολή για ένα καίριο δίλημμα: πρέπει να επιτρέψουμε την ανάπτυξη όλο και πιο ισχυρών όπλων, γνωρίζοντας ότι αυτή η κλιμάκωση θα οδηγήσει σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς απωλειών;
Το Gojilla αποδίδει ευθύνες στους φιλοαμερικανούς Ιάπωνες κυβερνητικούς αξιωματούχους και στο αμερικανικό πρόγραμμα πυρηνικών βομβών, ενώ παρουσιάζει μια αθώα Ιαπωνία μέσω της εστίασης της ταινίας στους κοινούς Ιάπωνες που πέφτουν θύματα τόσο από τις πυρηνικές βόμβες όσο και από την εισβολή του τέρατος. Αυτή η αντίθεση στην αναπαράσταση προτείνει στον θεατή να θυμάται και να ξεχνάει, ταυτόχρονα, και σε όσους δεν έχουν την εμπειρία, να αφουγκραστούν και να αναρωτηθούν. Η Ιαπωνία μπορεί να δικαιούται να υποφέρει, δικαιούται όμως και να ξεφύγει από την αντιμετώπιση της δικής της πολεμικής ευθύνης;
Ήταν η ιδέα του Tomoyuki Tanaka, παραγωγού στα στούντιο Toho, να αποδώσει αυτόν τον τρόμο της πραγματικής ζωής, στις πραγματικές του διαστάσεις, προσωποποιώντας τον σε ένα γιγαντιαίο τέρας, έχοντας εμπνευστεί από το “KingKong” (1933) και το “The BeastFrom 20.000 Fathoms” (1953), μια ταινία με έναν μανιασμένο δεινόσαυρο στη Νέα Υόρκη. Ο Tanaka προσέλαβε τον μυθιστοριογράφο επιστημονικής φαντασίας ShigeruKayama.
Το υπόλοιπο συνεργείο πήρε την παραγωγή εξίσου σοβαρά, συμπεριλαμβανομένου του Ishirō Honda, του σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφου, και του EijiTsuburaya, ο οποίος επέβλεπε το σχεδιασμό και τα οπτικά εφέ. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους μόλις οκτώ μήνες μετά το περιστατικό του LuckyDragon 5 αποτελώντας, εκτός από βαθιά αντιπυρηνική ταινία, την πρώτη ίσως δραματική ταινία τεράτων.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων