Βενετία 2024: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στηρίζει το δικαίωμα στην ευθανασία
Περισσότερα από 17 λεπτά κράτησε το standing ovation για το «The Room Next Door» του Πέδρο Αλμοδοβάρ στο Φεστιβάλ Βενετίας, ενθουσιάζοντας το κοινό.
ΣΧΕΤΙΚΑΦεστιβάλ Βενετίας 2025: Πρόεδρος ο Αλεξάντερ Πέιν
Ο 75χρονος Ισπανός δημιουργός (στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία της καριέρας του), μαζί με τις πρωταγωνίστριές του, Τίλντα Σουίντον και Τζούλιαν Μουρ μίλησαν για το δικαίωμα στη ζωή, αλλά και τον θάνατο, στην συνέντευξη τυπου που είχε προηγηθεί.
«Ήθελα να ξεκινήσω μία νέα περίοδο στο έργο μου. Μία αγγλόφωνη ταινία είναι η αρχή μίας νέας εποχής. Πάντα ήθελα να το κάνω αλλά τώρα μού παρουσιάστηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Το βιβλίο της Σίγκριντ Νιούνεζ «What Are You Going Through». Είχε δύο ηρωίδες που ήξερα. Μπορώ να μιλήσω για δυο γυναίκες, αυτής της ηλικίας, αυτής της γενιάς, που ήταν μεσήλικες στα 80ς. Ηθελα συγκίνηση, αλλά όχι μελοδραματισμό Και οι πρωταγωνίστριές μου ήξεραν πώς να χειριστούν το θέμα. Σεβάστηκαν εντελώς τα θέλω μου. Ημουν πολύ τυχερός.
Ο θάνατος είναι ένα δύσκολο θέμα. Οι γυναίκες μπορούν πιο εύκολα να εκφραστούν για το θάνατο. Οι άντρες φοβόμαστε. Όλοι κρυβόμαστε από το θάνατο όταν είναι παντού γύρω μας - τραγωδίες, αρρώστιες, πόλεμοι. Σε αυτή την ταινία προσπαθώ να βρω τα εργαλεία να επικοινωνήσω με το θάνατο. Δεν τον αποδέχθηκα ολοκληρωτικά. Αλλά τον έβαλα πρωταγωνιστή.
Στην Ισπανία έχουμε νόμους για την ευθανασία. Αυτό θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου παντού στον κόσμο. Θα έπρεπε να έχει νομοθετηθεί και οι γιατροί θα έπρεπε να μπορούν να το προσφέρουν στους χρόνια άρρωστους ασθενείς τους. Αντίθετα στην ταινία που διαδραματίζεται στην Αμερική, οι άνθρωποι πρέπει είτε να υποφέρουν την αρρώστια τους μέχρι τέλους, ή να γίνουν εγκληματίες. Κι αυτό είναι χειρότερος θάνατος.
Πέδρο Αλμοδοβάρ
«Η ταινία δεν είναι μόνο για το θάνατο. Για αυτό οι τρεις μας στην όλη μας προετοιμασία μιλούσαμε για τη ζωή, όχι για το θάνατο. Και η ηρωίδα μου δεν θέλει να πεθάνει. Αλλά αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Αυτό είναι το θέμα: η επιλογή να τελειώσεις τη ζωή σου όπως θέλεις εσύ. Για αυτό και η ταινία για μένα είναι ένας θρίαμβος. Νομίζω ότι θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Τον Πέδρο τον ανακάλυψα όταν ζούσα και δούλευα στο Λονδίνο. Κάναμε παρόμοια πράγματα, εκφραζόμασταν με παρόμοιους τρόπους. Το σύμπαν του ήταν ξεχωριστό, είχε την υπογραφή του, αλλά ταυτόχρονα ήταν πολύ οικείο σε εμένα. Είμαι ευγνώμων που έζησα την δουλειά του, την μαεστρία του, τη φρεσκάδα του. Ενιωσα μαθήτρια του. Εχω τώρα την μεγάλη κληρονομιά ότι έπαιξα σε δύο ταινίες του Αλμοδόβαρ.
Τίλντα Σουίντον
«Είναι μία ταινία που ανοίγει ένα διάλογο, θέτει ερωτήσεις: τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τι σημαίνει να είσαι ζωντανός, τι σημαίνει να αρρωστήσει το σώμα σου, τι σημαίνει να έχεις φίλους και μέχρι που φτάνεις για αυτούς; Η ταινία προσφέρει ένα πανανθρώπινο μάθημα ζωής, γιατί αυτό κάνουν οι ταινίες του Πέδρο. Σε κάνουν μέλος μιας κοινότητας, ενός κόσμου που σε καταλαβαίνει, σε αποδέχεται.
Έχουμε δει πολλές ταινίες για μητέρες και κόρες. Πολύ σπάνια για δύο φίλες. Ειδικά σε αυτή την ηλικία. Κι ο Πέδρο το εξυμνεί αυτό. Ποιος άλλος θα το έκανε καλύτερα; Εγώ πιστεύω ακράδαντα στη γυναικεία φιλία. Εχω τις φίλες μου που αυτές θα πάρω τηλέφωνο στις δύσκολες στιγμές. Και με την Τίλντα αναπτύξαμε μία σχέση αληθινής φιλίας και θα την κουβαλάω για πάντα.
Τζούλιαν Μουρ
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων