The Survival of Kindness

Σύνοψη: Η BlackWoman (Mwajemi Hussein) αφήνεται σε μια έρημο, κλειδωμένη μέσα σ’ ένα κλουβί από τους ανώνυμους, μασκοφόρους δυνάστες της. Όταν καταφέρει να δραπετεύσει, θα αρχίσει μια περιπλάνηση σ’ έναν αφιλόξενο, μετα-αποκαλυπτικό τόπο, όπου η καλοσύνη είναι είδος προς εξαφάνιση.

Κριτική: Τίποτα δεν αρέσει περισσότερο στην Berlinale (εκεί που είδαμε και το φιλμ) από ταινίες σαν το “The Survival of Kindness”, ταινίες που είναι κοινώς άμεσα ή έμμεσα πολιτικές, χωρίς να ξεχνούν να ανανεώνουν τις κινηματογραφικές φόρμες και τους τρόπους που αφηγούμαστε ιστορίες στο πανί.

Έτσι, η νέα ταινία του Αυστριακού Ρολφ ντε Χέερ («Charlie's Country») είναι ταυτόχρονα μια ωδή στη μάχη για επιβίωση κι ένα κατηγορώ για τα δεινά που η λευκή κυριαρχία έχει προκαλέσει στον πλανήτη μας. 

Ο Ντε Χέερ, έχοντας κινηματογραφήσει πολλάκις στην καριέρα του ιστορίες που αφορούν τους Αβορίγινες της Αυστραλίας, έχει εδώ ένα φιλόδοξο, αλλά σκληρό όραμα.

Με σχεδόν πλήρη απουσία διαλόγων (άλλωστε τι νόημα έχουν οι λέξεις όταν όλες οι ανθρώπινες αξίες έχουν χαθεί), μια φωτογραφία που απεικονίζει τη φύση της Αυστραλίας και της Τανζανίας ως το πιο εντυπωσιακό και παράλληλα επικίνδυνο μέρος και μια ερμηνεία-αποκάλυψη από την Mwajemi Hussein (η οποία δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά κοινωνική λειτουργός), το “The Survival of Kindness” είναι μια ταινία που βιώνεται πλήρως στη σκοτεινή αίθουσα και είναι φτιαγμένη για να προκαλέσει συζητήσεις μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Ο Ντε Χέερ είναι αμείλικτος απέναντι στους λευκούς, δεν έχει εδώ να τους προσάψει τίποτα το ανθρώπινο.

Η δε εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας, που δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε, είναι από μόνη της ένα ανατριχιαστικό, αριστουργηματικό πρελούδιο για όσα θα ακολουθήσουν. Επιχειρώντας αυτή την αλληγορική περιπλάνηση, ο ντε Χέερ μάς χαρίζει μεν μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά μας τα χαλάει στο ανοιχτό προς ερμηνεία φινάλε.

Το αν θα επιβιώσει τελικά η καλοσύνη, φαίνεται να μας λέει, είναι στην κρίση μας.