64o ΦΚΘ: "Eileen" - Κριτική
Η ζωή της εικοσιτετράχρονης Αϊλίν Ντάνλοπ είναι ένα δράμα. Ζει με τον πρώην αστυνομικό και νυν αλκοολικό και κακοποιητικό πατέρα της, στο πολύ βρόμικο πατρικό της στην Βοστόνη, ενώ εργάζεται προσωρινά ως γραμματέας στο Μούρχεντ, στις τοπικές φυλακές ανηλίκων. Αγοράζει καθημερινά τα ποτά του πατέρα της, παραμελεί σταθερά τον εαυτό της και φαντασιώνεται την ζωή που θα μπορούσε να ζει έξω από αυτήν την πόλη και τους ανθρώπους της.
ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πάει Κάννες
Όταν μια μέρα καταφθάνει στην φυλακή η νέα ψυχολόγος, η σαγηνευτική Ρεμπέκα Σεντ Τζόν, και την προσεγγίζει με πρωτόγνωρο ενδιαφέρον, η Αϊλίν γοητεύεται πλήρως. Μια αναπάντεχη τροπή θα φέρει τις δυο τους αντιμέτωπες με ένα πρωτοφανές έγκλημα αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αν έχει διαβάσει κάποιος το ομώνυμο βιβλίο της Ottessa Moshfegh, θυμάται σίγουρα την ωμότητα της γραφής, τον ειλικρινή και ρευστό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα σκοτάδια της διαταραγμένης, παραμελημένης, μοναχικής Αϊλίν.
Πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη συγγραφέα και ένα κείμενο που εμβαθύνει τρομερά στην ψυχοσύνθεση της, μένοντας σ’ αυτή την τολμηρή πρωτοπρόσωπη αφήγηση μέχρι το τέλος, κάνοντας μια μικρή, βίαιη παράκαμψη στην διαδρομή της ηρωίδας του. Άλλωστε, αυτή είναι η ιστορία της εξαφάνισής της.
Αυτά είναι στοιχεία που λείπουν δυστυχώς από την νέα ταινία του William Oldroyd, που διατηρεί ευγενικές προθέσεις αλλά όχι πολλά πέρα από αυτές. Η μεταφορά του, σε σενάριο της ίδιας της Moshfegh και του συζύγου της Luke Goebel, είναι υπαινικτική αλλά πολύ «καθαρή», κι ενώ ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα ψυχοσεξουαλική ένταση και συνθετότητα, καταλήγει σε μια απλή και κάπως αδιάφορη πλοκή.
Η ταινία είναι πανέμορφα κινηματογραφημένη, τοποθετημένη ολόσωστα στον χρόνο και το στυλ του αφηγήματος, με νουαρ χαρακτηριστικά και μια ταιριαστή ατμόσφαιρα αγωνίας. Η Anne Hathaway είναι εντυπωσιακή στον ρόλο της δυναμικής Ρεμπέκα, η Thomasin McKenzie υπηρετεί με συνέπεια αλλά επίσης αδιάφορα αυτή την πιο συμμαζεμένη προσέγγιση της πολυδιάστατης πρωταγωνίστριας, η χημεία μεταξύ τους αποδίδει, η Marin Ireland παραδίδει έναν εξαιρετικό μονόλογο.
Και πράγματι, η χιτσκοκική αισθητική και τα επιμέρους χαρακτηριστικά του “Eileen” θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πραγματικά εντυπωσιακή ταινία. Ωστόσο, παρά το πλούσιο πρωτογενές υλικό, κάπου χάνεται ο ρυθμός της εξέιξης, κάπως χτίζεται μια αγωνία και περιέργεια που δεν ικανοποιείται και το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει επίπεδο και ασυντόνιστο, θολώνοντας την αιχμηρότητα της βάσης του. Σαν ο ίδιος ο δημιουργός να αδυνατεί να κατανοήσει το υλικό του, σαν να μην ξέρει πώς να διαχειριστεί την ιδιαιτερότητα και την δυναμική του.
Η ιστορία λήγει βιαστικά και άτσαλα, προτού προλάβουμε να σκεφτούμε ακόμα ακόμα τι ήταν αυτό που είδαμε. Κρίμα.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων