64ο ΦΚΘ: "Αll the colours in the world are..." - Κριτική

Σύνοψη: «Σήκωσε το κεφάλι», ζητά ο φωτογράφος Μπάουα από τον χαμηλών τόνων Μπαμπίνο. Όταν η οδηγία αναφέρεται στην πόζα μπροστά στον φακό, ακούγεται εύκολη.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Όταν όμως διαβάζεται σε μεταφορικό επίπεδο, γίνεται δύσκολη, αφού ο κρυφός έρωτας μεταξύ των δύο νεαρών ανδρών έχει την ατυχία να φουντώνει σε μια χώρα όπου η ομοφυλοφιλία διώκεται ποινικά και τα queer άτομα κινδυνεύουν με λιντσάρισμα ανά πάσα στιγμή. 

Άποψη: Ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γίνει ποτέ με θέμα τον απαγορευμένο και κρυφό ομοφυλοφιλικό έρωτα ανδρών και αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτούμε πως πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινίες μεγάλου μήκους του Babatunde Apalowo.

Βραβευμένο με το Teddy στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου, το Όλα τα Χρώματα…εστιάζει σε μια σχέση αγάπης ανομολόγητη αλλά τόσο ορατή στο κοινό.

Οι δύο ήρωες, ο Μπάουα και ο Μπαμπίνο δεν ομολογούν ούτε στον εαυτό τους τις πραγματικές επιθυμίες τους. Προσπαθούν να συνευρεθούν με γυναίκες, με πόρνες, μια προσποιηθούν μια ετεροφυλοφιλική συνθήκη σε μια κοινωνία, όπως αυτή του Λάγος της Νιγηρίας που τιμωρεί την ομοφυλοφιλία.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος, ο σκηνοθέτης δυσκολεύτηκε να βρει ηθοποιούς, καθώς οι περισσότεροι ηθοποιοί του Nollywood (το Hollywood της Νιγηρίας) αρνούνταν για να μην καταστραφεί η καριέρα τους αν συνδεθούν με τέτοιους ρόλους.

Μια τρυφερή, ολοκληρωμένη ιστορία για το πώς είναι ζεις σε μια κοινωνία που τα βλέπει όλα άσπρο και μαύρο ενώ η ζωή και η ανθρώπινη φύση έχει τόσες άλλες αποχρώσεις που δεν μπορούν να ειπωθούν, να κατηγοριοποιηθούν και να τακτοποιηθούν πίσω από ταμπέλες. Άλλωστε, η σχέση τους θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε σχέση που βιώνει εμπόδια, καταδικάζοντάς να κρύβεται και να ντύνεται κάτι που δεν είναι.

Μια ταινία αισθαντική, χαμηλότονη, γυρισμένη ολόκληρη με κάμερα που κοιτάει στο ύψος των ματιών, αφήνοντας πράγματα και πρόσωπα εκτός φακού, όπως η εξαιρετική πρώτη σκηνή, κάνοντάς την έτσι πιο ρεαλιστική και καθιστώντας την κάμερα τα μάτια του θεατή που παρατηρεί από πολύ πιο κοντά τα όσα διαδραματίζονται. Έτσι ο θεατής γίνεται συμμέτοχος και αισθάνεται πολύ περισσότερο τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες.

Αυτό που δεν βοηθά στο να τους αισθανθεί είναι ότι μένει απέξω η οποιαδήποτε έννοια παρελθόντος των δύο αντρών, σαν να μην υπήρχαν ποτέ πριν την ταινία και προσγειώθηκαν κατευθείαν στο σετ, αν και είναι έντονη η έγνοια του σκηνοθέτη για εκείνους που καλύπτει τα όποια κενά δημιουργούνται. Μπορεί στο φως του φεγγαριού τα μαύρα αγόρια να φαίνονται μπλε, που λέει και το Moonlight, αλλά σε μια κοινωνία άσπρου-μαύρου, το πολύχρωμο είναι επικίνδυνο.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 13η χρονιά και σας μεταφέρει όσα αξίζουν να διαβάσετε στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.