Είδαμε την τετραλογία του Ουές Άντερσον για το Netflix

Ο μέγας Βρετανός παραμυθάς Ρόαλντ Νταλ που βρίσκεται πίσω από τα Τσάρλι και Εργοστάσιο Σοκολάτας, Ματίλντα, Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα (τα οποία όλα έχουν μεταφερθεί στο σινεμά), φαίνεται είναι αγαπημένος δημιουργός αλλά και έμπνευση για τον Ουές Άντερσον.

ΣΧΕΤΙΚΑRebel Moon - Part Two: The Scargiver

Ο ιδιοσυγκρασιακός Αμερικανός δημιουργός ετοίμασε μια τετραλογία ταινιών μικρού μήκους βασισμένη σε μικρές ιστορίες που έγραψε ο Νταλ το 1977 και μεταφέρει το κωμικό και το παράταιρο, το μακάβριο και το κυνικό, την παιδικότητα και την αθωότητα σε 4 ταινίες. 

Για το "The wonderful story of Henry Sugar" σας γράψαμε πριν μερικές ημέρες, σίγουρα το πιο ολοκληρωμένο από όλα, με διπλάσια διάρκεια και χώρο και χρόνο για να αναπνεύσει και να διηγηθεί άρτια την ιστορία του. Γράφουμε γνώμη και για τα υπόλοιπα τρία: 

Poison

Τοποθετημένο στην Ινδία κατά τη διάρκεια του βρετανικού Raj, ο Ντεβ Πατέλ αφηγείται πως βρήκε τον φίλο του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς ξαπλωμένο και ακίνητο στο κρεβάτι επειδή ένα πολύ δηλητηριώδης φίδι αποκοιμήθηκε στο στομάχι του. Ζητούν τη βοήθεια του τοπικού γιατρού (Μπεν Κίνγκσλεϊ) για να δώσει λύση.

Toποθετημένο σε ένα δωμάτιο, το «Poison» δεν είναι τόσο διασκεδαστικό φορμαλιστικά, καθώς ο Άντερσον δεν προωθεί την εξέλιξη της πλοκής στυλιστικά με τις γωνίες λήψης – trademark που μας έχει συνηθίσει. Όχι ότι απουσιάζουν εντελώς (λήψη από το ταβάνι όπου ο Πατέλ απευθύνεται, αλλά και κάποιες διαιρέσεις της οθόνης), αλλά είναι λιγοστές σε σχέση συγκριτικά.

Οικοδομεί όμως πολύ πετυχημένα την ένταση και η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις ταυτίσει τον Άντερσον με θρίλερ, αλλά αυτό ακριβώς είναι το «Poison». Ελέγχει απόλυτα τον τόνο του φιλμ και κλειδώνει μέσα του την πίεση που συσσωρεύεται μέχρι τελικά να εκραγεί. Τότε, με ταιριαστή ζοφερότητα, κριτικάρει τον βρετανικό αποικισμό και τον ρατσισμό, με μια γροθιά στο στομάχι.

The Swan

Επειδή ο Ρόαλντ Νταλ είναι κατά κύριο λόγο συγγραφέας για παιδιά, οι άνθρωποι συχνά εκπλήσσονται όταν θυμούνται πόσο ζοφερό μπορεί να είναι το έργο του, έστω και όχι in your face. Ο «Κύκνος» στρέφεται σε αυτό το σκοτάδι κατά μέτωπο με μια ιστορία για τους ανθρώπους που είναι σκληροί με ένα αγόρι χωρίς φαινομενικά κανένα λόγο. Ο Ρούπερτ Φρεντ αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή, παίζοντας μια ενήλικη εκδοχή του νεαρού (Άσα Τζένινγκς). Όταν ήταν παιδί, μια ομάδα αγοριών τον εκφόβιζε για διασκέδαση, δένοντας του χέρια και πόδια και τοποθετώντας τον σε μια γραμμή τρένου, επίσης βασάνιζαν έναν κύκνο γνωρίζοντας ότι ήταν λάτρης των ζώων και των πτηνών.

Όλα αυτά μας μεταφέρονται από τον εξαιρετικό Φρεντ παράλληλα με σκηνοθετικά τρικ του Άντερσον και άψογη αφομοίωση θεατρικών τεχνικών στην αφήγησή του, που σε κάνουν να αισθάνεσαι τον φόβο δίχως να τον αντικρύζεις. Σε αυτά τα 17 λεπτά, ο Άντερσον έχει πει πολλά περισσότερα από όσα ίσως θα χωρούσαν, σε μια αποτελεσματική συγχώνευση στυλιστικής φόρμας και ουσιαστικής ροής περιεχομένου.

The Rat Catcher

Ο Ρέιφ Φάινς  υποδύεται έναν άνθρωπο του οποίου η δουλειά είναι να πιάνει αρουραίους. Και παίρνει αυτή τη δουλειά πολύ σοβαρά. Ένας άνθρωπος που υπερηφανεύεται ότι μπορεί να σκέφτεται σαν αρουραίος, γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργούν και για να πετύχει την απόλυτη ταύτιση κρατά αρουραίους στις τσέπες του μόνο και μόνο για να είναι κοντά στο ζώο.

Μια παράξενη δημιουργία -ακόμα και για Ουές στάτους-, με τον Άντερσον να χρησιμοποιεί πιο έντονα εδώ την stop-motion animation τεχνική καταφέρνοντας να παράξει σε κάποιες στιγμές αίσθηση θρίλερ τρόμου με τον Φάινς να μάχεται με έναν αρουραίο που έχει την μορφή του Ρούπερτ Φρεντ (...), με έντονα φωτισμένα, κεκλιμένα πλάνα των δυο τους και τον Φάινς να θυμίζει Νοσφεράτου.  Είναι ξεκάθαρη η διάθεση του Άντερσον να το ρίξει έξω λίγο και να αφήσει στην άκρη τις συμμετρίες του κάδρου, χωρίς ωστόσο να χάνει ελάχιστο από την ακρίβειά του.  

Και όμως, είναι μάλλον το πιο αστείο από τα 4 αν το δεις συνολικά, με τον Φάις σε μια άψογη ερμηνεία, να προσφέρει και γέλια και ένταση, με την αμήχανη ενέργειά του, all over the place.