Η διαχρονική γοητεία των ασπρόμαυρων ταινιών

Άσπρο και μαύρο: μερικές φορές αυτές είναι τα μοναδικά χρώματα που χρειάζεται μια ταινία. Οι περισσότεροι συνδέουν  την ασπρόμαυρη φωτογραφία με παλιές ταινίες-ορόσημα του κινηματογράφου, από τους «Μοντέρνους Καιρούς» του Τσάπλιν, τον «Πολίτη Κέιν» του Όρσον Γουέλς και την «Καζαμπλάνκα» του Κερτίζ.

 Όμως, η ασπρόμαυρη αισθητική δεν έμεινε μόνο στο παρελθόν!

Σύγχρονοι δημιουργοί την έχουν επιλέξει για να διηγηθούν τις ιστορίες τους, σε μια προσπάθεια διαφυγής από το CGI και τα εργαλεία οπτικών εφέ που έχουν καταλάβει την κινηματογραφική βιομηχανία. Το παιχνίδι του φωτός με τη σκιά και η απουσία χρώματος μας έχει δώσει μερικές αξιομνημόνευτες ταινίες την τελευταία δεκαετία, μεταξύ των οποίων είναι «Η Λευκή Κορδέλα» του Χάνεκε, το «Ένα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» της Άνα Λίλυ Αμιρπούρ και την βραβευμένη με  Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι.

Το ατμοσφαιρικό supercut 26  ταινιών  “Bright Night: Visions in Black & White” είναι μια πεντάλεπτη τζούρα ασπρόμαυρης κινηματογραφικής τελειότητας, η οποία αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαίο που το μαύρο και το λευκό είναι τα δυο χρώματα που είναι πάντα στη μόδα.