Tutto Italia-Σάββατο 21/4: Το MOVE IT ήταν εκεί

Η ηλικία του κοινού συμβαδίζει με την ηλικία των πρωταγωνιστών

Παρόλο που μπαίνοντας μέσα σε μία κινηματογραφική αίθουσα έχουμε συνηθίσει να συναντάμε κοινό ανάλογο της θεματικής της εκάστοτε ταινίας που προβάλλεται, χθες αυτή η αίσθηση ήταν πιο έντονη από τις προηγούμενες μέρες καθώς, η απογευματινή προβολή της ταινίας “Notte Prima Degli Esami” (Η νύχτα πριν από τις εξετάσεις) προσέλκυσε ανθρώπους των οποίων η ηλικία κυμαινόταν μεταξύ 16-25 χρονών, ενώ κατά τη διάρκεια της επόμενης προβολής της ταινίας του Μανφρεντόνια με τίτλο “Si Puo’ Fare” (Μπορεί να γίνει), η αίθουσα γέμισε (ακόμα και οι πρώτες θέσεις) κατά κύριο λόγο από σινεφίλ ηλικίας 35 χρονών και άνω.

“Notte Prima Degli Esami” (Η νύχτα πριν από τις εξετάσεις) 3/10

Ρόδα, τσάντα και κοπάνα αλά ιταλικά

Είναι καλοκαίρι του ’89 στην Ιταλία. Ο Λούκα και οι φίλοι του είναι τελειόφοιτοι λυκείου με βασικό στόχο την αποφοίτηση…αρκεί να περάσουν τις εξετάσεις και κυρίως το μάθημα του καθηγητή Μαρτινέλι (φιλόλογος – φόβος και τρόμος του σχολείου με το παρατσούκλι «ο κόπανος»). Τα γνωστά: Ένας που κινδυνεύει να μείνει περισσότερο από τους άλλους ενώ του χτυπά ο πρώτος έρωτας την πόρτα, μία που μένει έγκυος, ένα πλουσιόπαιδο, μία «κουλτουριάρα» και φυσικά ένας “nerd”. Το ευχάριστο βέβαια εδώ (σε αρκετές σκηνές εργαλείο εύστοχα χρησιμοποιημένο από το σκηνοθέτη) είναι οι μουσικές αναμνήσεις από τα 80’s. Νεανική κωμωδία σε κλίμα απολυτήριων εξετάσεων. Αν είσαι άνω των 25 ή νοσταλγείς ή παρακαλάς να τελειώσει σύντομα.

“Si Puo’ Fare” (Μπορεί να γίνει) 7/10

«Η Ελευθερία είναι θεραπευτική»

Όλα ξεκινούν όταν ο Σινιόρ Νέλο αναλαμβάνει τη θέση του επιστάτη μιας κολεκτίβας ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές που πριν το νόμο του Basaglia ήταν τρόφιμοι σε κάποιο ψυχιατρείο. Και ενώ κρατικοί φορείς τους έχουν τοποθετήσει σε εργασιακά πόστα κατώτερα των δυνατοτήτων τους επιφορτίζοντάς τους ταυτόχρονα με παράλογες ποσότητες ηρεμιστικών, η άφιξη του Νέλο θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές καθώς θα αναδείξει το μοναδικό ταλέντο του καθενός και θα τους μετατρέψει σε μία κολεκτίβα καλλιτεχνών που θα τολμήσουν να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει και μία θέση ανάμεσα στην κοινωνία. Ο Franco Basaglia υπήρξε ο καθοδηγητής του κινήματος της Δημοκρατικής Ψυχιατρικής στην Ιταλία. Ένας από τους νόμους που συνέταξε, γνωστός και ως «νόμος Basaglia” όριζε το κλείσιμο όλων των ψυχιατρικών κλινικών.

Ποια η μοίρα όμως των τροφίμων τους; Πάνω σε αυτό το νόμο στηρίζεται η ταινία του Μανφρεντόνια που ασκεί κοινωνική και κατ’ επέκταση πολιτική σάτιρα θυμίζοντάς μας τον ορισμό της σινεφιλίας που «εγκωμιάζει το μη συνηθισμένο και τη λεπτομέρεια». Η οπτική του ορίζει την τρέλα σαν μία ανθρώπινη κατάσταση που μια πολιτισμένη κοινωνία θα έπρεπε να αποδέχεται χωρίς να τη μεταφράζει σε αρρώστια στοχεύοντας στην εξαφάνισή της. Παράλληλα κάνει λόγο για ρατσισμό, για όραμα αλλά και για τη σημασία της συλλογικότητας προκειμένου να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος.

Υ.Γ. : Εντύπωση προκάλεσε το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη