Ένας βουβός θρήνος για τον Ziggy...

Δεν θυμάμαι από πότε είχα να κλάψω. Με αυτόν τον βουβό λυγμό όταν συνειδητοποιείς ότι έφυγε από τη ζωή ένας δικός σου άνθρωπος. Ένας από τους ήρωές σου. Ένα αυτόφωτο αστέρι που γύρισε ξανά πίσω στον πλανήτη απ'όπου μας ήρθε.

Είχα προγραμματίσει σήμερα με το που θα ξυπνήσω από την βραδινή δουλειά (ναι, έχουμε και τέτοια, τι νομίζετε, ότι ζούμε από το κινηματογραφικό σάιτ;), να κάνω μια καφεδάρα και να ασχοληθώ κυρίως με Χρυσές Σφαίρες και λοιπές αρχιδιές. 

Νωρίτερα, με ξύπνησε η γυναίκα που αγαπώ: "Πέθανε ο David Bowie". Και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη: "Από καρκίνο". 

Αφού ο καφές έγινε διπλός και άκουσα 752 φορές το "Ashes to ashes", το "Absolute beginners" και το "This is not America", αποφάσισα να γράψω μερικές σκέψεις. (Όχι το Ηeroes, το The man who sold the world, το Starman, το Deranged, το Lady Grinning Soul, το China girl, το Wild is the wind, το, το, το; Όχι ρε! Αυτά τα τρία διάλεξα, κουμάντο στην θλίψη θα μου κάνετε;)

Δεν θα σας γράψω πολλά για το μεγαλείο του David Bowie. Υπάρχουν χιλιάδες σάιτ να μπείτε να γκουγκλάρετε, να θυμηθείτε ότι γουστάρετε. Και δεν γράφω να μάθετε, διότι σε αυτή την περίπτωση αυτό το κείμενο, όποιο νόημα και αν έχει, δεν είναι για εσάς (Συνεχίστε τη ζωή σας με Μπίμπερ και Ντρέικ και Γκάγκα).

Έναν τέτοιο προικισμένο, ανήσυχο, ιδιοφυή, πεισματάρη, μοναδικό, μαγικό άνθρωπο και καλλιτέχνη δεν μπορείς να τον πενθήσεις μέσα από μερικές γραμμές που μάλιστα γράφονται υπό συναισθηματική φόρτιση. Δεν γίνεται να αναμετρηθείς με τον μύθο που επηρέασε την pop κουλτούρα με τρόπους που ακόμη δεν μπορούμε να φανταστούμε. Με τον εξωγήινο που μας έμαθε να αγκαλιάζουμε την εξωγήινη περσόνα αιωρούμενοι στο διάστημα με τα ψυχεδελικά (μα τόσο, τόσο μελωδικά...) ριφ του. Με τον βασανισμένο πρίγκηπα της ανθρώπινης αποξένωσης που με τις ονειρικές περσόνες του συνεχίζει να αναπλάσει την πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε και θα συνεχίσει και μετά τον θάνατό του.

Μπορείς μόνο να τον βιώσεις, να τον νιώσεις, να γίνεις ήρωας μαζί του, έστω και μόνο για μία ημέρα. 

Ούτε για το κινηματογραφικό του στίγμα θα σας αναλύσω. Για το "The man who fell to earth", το "Merry Christmas Mr. Lawrence", το "Τhe hunger", το "Basquiat", το "Absolute beginners", το "Labyrinth", ακόμα και το "Prestige", αν τυχόν δεν τα έχετε δει, είναι προτιμότερο από το να διαβάσετε τις δικές μου αναλύσεις, να τα δείτε. Να δείτε και οπτικοποιημένο το στίγμα ενός καλλιτέχνη που μαγνητίζει, που παραβιάζει την ασημαντότητα και γελοιοποιεί τους κώδικες της γαμημένης της "ηθικής".

Και που μέχρι το τέλος, έγραφε σπουδαίες μουσικές. Ηχοχρώματα μοναδικά που δύσκολα περιγράφονται. 

Και αν επιμένετε για "λεπτομέρειες" και "κρυφές πτυχές", να διαβάσετε άλλα, πιο "έγκυρα", πιο χιπστεροκουλτουριάρικα σάιτ.

Εμείς εδώ, θρηνούμε. 

Μπορεί κατά την διάρκεια της ημέρας ή και αύριο, να διαβάσετε και άλλα προσωπικά κείμενα από τους συνεργάτες μου στο σάιτ. Δεν είμαστε και πολλοί. Τρεις-τέσσερις παλεύουμε καθημερινά. Αλλά, όπως έγραψα και πιο πάνω, έχουμε και δεύτερες εργασίες για να ζήσουμε. Και έχουμε και έναν δικό μας άνθρωπο να θρηνήσουμε. Και να αναπολήσουμε. Και να λάμψει η ματιά μας με το μεγαλείο του. Ο κάθε ένας με τον τρόπο του. 

Σε ευχαριστούμε για όλα Ziggy...