Berlinale 15: "Knight of cups" - REVIEW

Όταν ο Μάλικ τερμάτισε το politically Incorrectness

Ο χαρακτήρας που υποδύεται στην ταινία του Τέρενς Μάλικ “Knight of cups” ο Κρίστιαν Μπέιλ, είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τη μεγάλη ζωή και τη λάμψη, έχει κάνει λάθη και ψάχνει να βρει τον εαυτό του, επιχειρώντας ο ίδιος μια ρετροσπεκτίβα στα έργα και τις πράξεις του και μια επαναπροσέγγιση στο ‘εικονικό’ του και τόσο εύθραυστο περιβάλλον. Ένα ιμπρεσσιονιστικό όνειρο, γεμάτο κάρτες ταρώ (βάσει των οποίων είναι χωρισμένα τα κεφάλαια της ταινίας) με τον  ίδιο τον Ρικ, να είναι στο κέντρο του σύμπαντος ως Knight of Cups, ένας χαμένος πρίγκιπας, ένας βασιλιάς γυμνός, ένας μακρινός (και παράλληλα τόσο κοντινός) Τζέπ Γκαμπαρντέλα από το  ‘La Grande Bellezza’ του Σορεντίνο.

Ο Ρικ έρχεται αντιμέτωπος τις γυναίκες της ζωής του (Κέιτ Μπλάνσετ, Νάταλι Πόρτμαν,Φρίντα Πίντο, Ίμοτζεν Πουτς) και κάνει ένα ταξίδι στη ζωή του για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι, πως ήταν μαζί τους, τί θέλει από τη ζωή του. Επιχειρεί ένα ταξίδι στην κενή του κατεστραμμένη ‘social life’ του και στις πανέμορφες γυναίκες της ζωής του που αντιπαραβάλλονται με εικόνες από τη φύση, σαν μια φωνή μέσα στο μυαλό του (αντι)ήρωά μας να του λέει: η ‘μεγάλη ομορφιά’ δεν βρίσκεται εκεί έξω, αλλά στα ενδόψυχά σου. Θα τη βρεί;

Αφηρημένες εικόνες μιας μάταιης ζωής που επαναλαμβάνονται και από κάτω μια ψυθιριστή αφήγηση, είναι τα συστατικά που φτιάχνουν το ‘παραμύθι’ του Μάλικ για τον πρίγκιπα Ρικ, που θέλει να δραπετεύσει από αυτό. ‘Ενα ανορθόδοξο φετιχιστικό υπαρξιακό κολάζ που φτάνει τον εγωκεντρισμό του Μάλικ και την εμμονή του στην ασυναρτησία στο απόγειό τους, ωστόσο σου βγάζει κάτι το ‘επιτηδευμένο’.

Εάν μέχρι τώρα είσαι φαν της κινηματογραφικής εκκεντρικότητας του Τέρενς Μάλικ, το “Knight of cups” θα σε αποζημιώσει. Αν όλη αυτή την αισθητική τη θεωρείς ναρκισσιστική, προετοιμάσου κατάλληλα γιατί εδώ ο σκηνοθέτης απελευθερώνεται και τερματίζει την ‘παράνοια’, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων κάθε αφηγηματική νόρμα.

7 / 10