Πανόραμα 13: "Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους" - REVIEW

Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους

Προσωπικά πολιτικοποιημένο

7/10

H Hλέκτρα είναι μία κοπέλα 20κάτι, εν μέσω κοινωνικών και προσωπικών εξελίξεων ή στάσιμων διαστημάτων, που προσπαθεί, όπως είναι αναμενόμενο, να βρει τον εαυτό της, χάνοντάς τον.

Αυτό το ελληνικό φιλμ είναι μία προσωπική ταινία, όπως τόνισε η δημιουργός του Κωνσταντίνα Βούλγαρη, η οποία προλόγισε την προβολή της, στα πλαίσια του 26ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Και σαν όλες τις προσωπικές ταινίες, εμπεριέχει τις αλήθειες του δημιουργού της. Το φιλμ, ωστόσο, επιχειρεί παράλληλα να κάνει μία βουτιά στο πλήθος, και πιο συγκεκριμένα στις αναρχικές του περιοχές. Έτσι, έχει έντονα πολιτικοποιημένη χροιά και λαμβάνει σαφή θέση απέναντι στη σύγχρονή του εποχή και ο,τι εκείνη σημαίνει.

Με όμορφα πλάνα, σενάριο σφιχτοδεμένο, φυσικές ερμηνείες, ευαισθησίες και γλυκύτητα, η ταινία παίρνει από τον ώμο την Ηλέκτρα και της συμπαραστέκεται, σαν ένα ωραίο σοκολατένιο κέικ, από αυτά που τόσο αγαπά, στις προσωπικές δυσκολίες που συναντά, στα μικρά δράματα που όλοι ζουν, αλλά όταν τα ξεστομίζουν τους φαίνονται ασήμαντα. Με τον αγαπημένο της μακριά, εξιδανικευμένο φυλακισμένο αγωνιστή, σε μία εποχή που η εξιδανίκευση όπως και η υποτίμηση (η οποία εδώ δίνεται μέσα από τη σχέση με τους γονείς) είναι απαίτηση, ώστε να επέλθει κάποτε (ελπίζει και επιδιώκει κανείς) η σύνθεση, προτείνοντας κάτι καινοτόμο.

Με τους θεσμούς να ξεριζώνονται, ενώ η ουσία να ανθίζει, μέσα από την απλότητα ορισμένων σχέσεων που παρουσιάζονται, όπως η πραγματική φιλιά που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. Όμως, μόλις βουτά κανείς στους χαρακτήρες, συναντά έναν τοίχο και επιθυμεί να περάσει λίγο ακόμα...ποιοτικό χρόνο μαζί τους, ώστε να τους αισθανθεί στην ολότητά τους, αλλά μόνο στην εξωτερική τους επιφάνεια. Ίσως συμβάλλει και ο θυμός που κρύβεται ανάμεσα στις τρυφερές γραμμές σε αυτό το φιλμ, ο οποίος συμβαδίζει με την αντίθεση, η οποία είναι απαραίτητη για το επόμενο βήμα της σύνθεσης. Όμως, κάπου δεν εκφράζεται, και αυτό προκαλεί κάποια σύγχυση στο θεατή, που βρίσκεται πια μοιραζόμενος την ίδια σύγχυση, ίσως , στην οποία βρίσκεται και η ηρωίδα.

Θα ήθελε κανείς να ξεδιπλωθούν και άλλες πτυχές των παρουσιαζόμενων καταστάσεων, γιατί, όπως είναι φυσικό, όταν βρισκόμαστε βουτηγμένοι σε μία συνθήκη, την παρουσιάζουμε με ένταση μεν (ή cool αποστασιοποίηση, που είναι το άλλο άκρο του) αλλά μόνο μέσα από τα δικά μας μάτια.. Οπότε, μένει στο θεατή να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με το φιλμ και να προχωρήσει στην απαραίτητη, προσωπική του σύνθεση. Και να συμφιλιωθεί με όσα κομμάτια του έμειναν απ' έξω, σε έναν κοινό χορό, υπό τους ήχους του τελευταίου τριπαρίσματος, δια χειρός Νίκου Βελιώτη.

Εύη Αβδελίδου

Ας σημειωθεί, στα πλαίσια των παραλειπόμενων του φεστιβάλ, η διακοπή της προβολής του υπέροχου El Topo του Alejandro Jodorowsky, λόγω τεχνικών δυσκολιών και η επιστροφή του ποσού του εισιτηρίου ή η ανταλλαγή του για μία πρόσκληση για επόμενη προβολή του φεστιβάλ.