ΣΕΙΡΕΣ

"Westworld" season 2: Δυσνόητο, αλλά συναρπαστικό

Δημοσίευση: 11 Σεπτεμβρίου 2018, 20:54
Συντάκτης:

Η 1η σεζόν του «Westworld» απέδειξε είναι μία εξαιρετικά ευφυής και απίστευτα καλογυρισμένη σειρά, με σκοπό να επιστρέψει στην φιλοσοφία της ομώνυμης ταινίας του 1973, αλλά με μία διεξοδικότερη ανάλυση, εμμένοντας στο πόσο ρευστά είναι τελικά τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και στις μηχανές, ή για να το θέσουμε ευρύτερα, πόσο συγκεχυμένη είναι η διάκριση του δημιουργού από το δημιούργημά του. Αυτό ήταν το επίκεντρο της 1ης σεζόν, και πλέον έχει ολοκληρωθεί η 2η, που έδειξε ότι τελικά η προηγούμενη ήταν απλώς πρόλογος, ότι υπάρχει κάτι ευρύτερο που περικλείει το «Westworld».

Η σειρά ξεκινάει εκεί που μας άφησε η προηγούμενη, δηλαδή η Dolores (Evan Rachel Wood) έχει μετατραπεί στην απόλυτη εκδικήτρια, κάτι σαν την Νύφη από το «Kill Bill», που έχει βαλθεί να ξεπαστρέψει κάθε άνθρωπο που βλέπει στον κατασκευασμένο κόσμο, προκειμένου να αποκτήσει πλήρη ελευθερία κινήσεων. Η Maeve (Thandie Newton) είναι και εκείνη μία γυναίκα που διψάει να πάρει εκδίκηση, αλλά το δικό της μένος απορρέει όχι τόσο από την συνειδητοποίηση ότι είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά κυρίως από τον χωρισμό από την κόρη της. Από την άλλη, ο Bernard (Jeffrey Wright) έχοντας επίγνωση του τι είναι, προσπαθεί να σώσει τα ασυμμάζευτα, τα αφεντικά, η οικογένεια Delos, σε ρόλους κλειδιά και ο άνδρας με το μαύρο καπέλο (Ed Harris) εξακολουθεί να προσπαθεί να βρει νόημα. Αν δύο φράσεις συμπυκνώνουν καλύτερα την εξέλιξη των ηρώων, είναι οι εξής: για τα ρομπότ ισχύει η φράση που λέει η Dolores «μόνο ένας ρόλος μου έμεινε να παίξω, τον εαυτό μου» που δείχνει την αφύπνιση στην οποία έχουν φθάσει οι μηχανές, που ενώ ήταν προγραμματισμένες να παίζουν όποιον ρόλο τους έβαζαν, πλέον αναζητούν την αυτοσυνειδησία τους, το πραγματικό εγώ τους, ενώ για τους ανθρώπους, είτε αυτούς που επισκέπτονται το πάρκο είτε αυτούς που το διευθύνουν ισχύει η φράση του Πλούταρχου που εκστομίζει ο Ed Harris, «όταν ο Αλέξανδρος κατάλαβε ότι υπήρχαν άπειροι κόσμοι, έκλαψε, γιατί ακόμα δεν είχε κατακτήσει ούτε έναν». Σε αυτήν την φάση απόγνωσης, απογοήτευσης, κενού βρίσκονται οι περισσότεροι.

Τα διαφορετικά timelines έχουν και πάλι την τιμητική τους, και έχουν ίσως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί έτσι παρατηρούμε πώς ξεκίνησε η Dolores, και πού έχει φθάσει σήμερα, πώς ο William μετατράπηκε στον άνδρα με το μαύρο καπέλο και πολλά ακόμα. Και η 2η σεζόν καταφέρνει  να καθηλώσει τον θεατή, με τις ανατροπές και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η εξέλιξη της Dolores και της Maeve, με την δεύτερη να αποδεικνύει την ανθρωπιά της, παρά τον θυμό, και την πρώτη να γίνεται υπερβολικά εκδικητική, σαν η ίδια η σειρά να θέλει να την δείξει κακιά. Δύο πράγματα δεν κατάφερε. Το πρώτο είναι να μας παρουσιάσει άλλα πάρκα με άλλες εποχές πέραν της άγριας Δύσης, αφού το πάρκο με την αποικιοκρατική Ινδία εμφανίζεται ελάχιστα σε ένα επεισόδιο, και το πάρκο με την Ιαπωνία της δυναστείας Edo του αφιερώνεται μεγάλο μέρος του 5ου επεισοδίου αλλά και πάλι μένει ελλιπές. Το δεύτερο και βασικότερο πρόβλημα είναι ότι αν η 1η σεζόν ήταν ανά στιγμές δυσνόητη λόγω των φιλοσοφικών αναζητήσεων που κάνει η σειρά των Jonathan Nolan και Lisa Joy, η δεύτερη είναι συνολικά δυσνόητη, διότι ενώ απλουστεύεται η πλοκή της, μετατρεπόμενη σε μία ιστορία εκδίκησης χάνοντας εν πολλοίς την αμφισημία και το μυστήριο, από την άλλη ακολουθεί μία δαιδαλώδη αφηγηματική δομή που δυσχεραίνει ανά στιγμές την παρακολούθηση, με τις φιλοσοφικές αναζητήσεις να γίνονται πιο μονοσήμαντες. Μία αρκετά δυνατή σεζόν, που όμως έχασε πολλά από τα ωραία στοιχεία της πρώτης.

Πρώτη δημοσίευση: 11 Σεπτεμβρίου 2018, 20:54
Ενημέρωση: 11 Σεπτεμβρίου 2018, 20:54
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos