Τελικά το Children of Men προέβλεψε το μέλλον?

Μια από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες ταινίες του 21 ου αιώνα είναι το δυστοπικό θρίλερ του Alfonso Cuaron, Children of Men. Γυρισμένο μια δεκαετία πριν, το 2006, αλλά τοποθετημένο χρονικά το 2027, το Children of Men ανήκει στη σπάνια εκείνη μερίδα ταινιών επιστημονικής φαντασίας που, αντί να πέσει τελείως έξω στον τρόπο με τον οποίο φαντάζεται το μέλλον, αντιθέτως οι προβλέψεις της θυμίζουν εξωπραγματικά πολύ την τωρινή πραγματικότητα.

Χαλαρά βασισμένο στη νουβέλα του PD James, το Children of Men διηγείται την ιστορία του Theo (Clive Owen), πρώην πολιτικού ακτιβιστή και νυν αλκοολικού δημοσίου υπαλλήλου, που ζώντας σε έναν κόσμο που μαστίζεται από τη γυναικεία στειρότητα και την υπογεννητικότητα, συμφωνεί να βοηθήσει και να προστατεύσει μια ως εκ θαύματος έγκυο γυναίκα.

Και ενώ η υπογεννητικότητα σίγουρα δεν αποτελεί πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου, ο τρόπος με τον οποίο ο Cuaron φαντάζεται μια κοινωνία κλονισμένη συθέμελα από την περιβαλλοντική μόλυνση, την κλιματική αλλαγή, πυρηνικά ατυχήματα και τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς, φαίνεται αρκετά οικείος.

Ακόμα πιο οικεία όμως φαντάζει η αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων που ζητούν άσυλο στη Βρετανία, όπου κλείνονται σε κλουβιά και εξορίζονται σε μακρινές πόλεις. Σας θυμίζει καθόλου την τωρινή προσφυγική κρίση και τις ξενοφοβικές ρητορικές που ακολούθησαν πολιτικοί και κυβερνήσεις στη συνέχεια?

Ένας από τους κύριους λόγους που το Children of Men δεν αφήνει στο αποτύπωμά του την αίσθηση του ξένου ή του απαρχαιωμένου είναι ότι ο Cuaron δεν επέλεξε η ταινία να εκτυλίσσεται σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον αλλά σε ένα που να φαντάζει όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλιστικό και οικείο. Στο φιλμ δεν θα συναντήσουμε διαστημόπλοια ή αυτοκίνητα που ίπτανται και οι λίγες φουτουριστικές διανθίσεις βρίσκονται ήδη κοντά στην τωρινή πραγματικότητα. Η επιλογή μάλιστα να γυριστεί η ταινία στους δρόμους του Λονδίνου, με απλά λίγα περισσότερα γκράφιτι και απορρίματα προσθέτει στο ρεαλισμό της.

Καθαρά φαντασιακά στοιχεία και sci-fi πινελιές σαφώς δε λείπουν από το φιλμ του Cuaron, όμως και μόνο το γεγονός ότι η απεικόνιση μιας δυστοπικής πραγματικότητας παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία με τη δική μας θα έπρεπε να μας φαίνεται τουλάχιστον ανησυχητικό.

Μην ξεχνάμε άλλωστε και πόσο κοντά βρισκόμαστε στην ίσως πιο ανατριχιαστική δυστοπία όλων των εποχών, το 1984…