"The O.A." season 2: Χαώδες και παράδοξο

Ο δεύτερος κύκλος του Τhe ΟΑ μόλις έκανε πρεμιέρα στο Netflix και συνεχίζει δύο χρόνια μετά με την ίδια μυστηριακή παραδοξότητα. Αυτή τη φορά, η σειρά περιπλέκει διάφορες ιστορίες, και διαστάσεις, ξεκινώντας με έναν ντετέκτιβ, τον Karim (Kingsley Ben-Adir) κάπου στο Σαν Φρανσίσκο να προσλαμβάνεται από μία ηλικιωμένη Βιετναμέζα, για να ερευνήσει την εξαφάνιση της εγγονής της. Η ίδια εθεάθη τελευταία φορά να παίζει ένα παιχνίδι ερωτήσεων, το οποίο είναι ουσιαστικά και η αρχή πολλών αινιγματικών συμβάντων που τριγυρίζουν την δεύτερη σεζόν.

ΣΧΕΤΙΚΑ"The O.A.": Επιστρέφει για 2η σεζον

Ταυτόχρονα παρακολουθούμε την πάλαι ποτέ παρέα της ΟΑ, να συνεχίζουν τις ζωές τους, όπως μπορούν, μετά το συμβάν στο σχολείο, και να καταλήγουν να μπλέκουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης, που ακόμα αναρωτιόμαστε τι σημασία είχε στην ίδια την πλοκή. Ίσως μία τρίτη σεζόν να δώσει την απάντηση. Η ίδια η ΟΑ ξυπνά σε μια παράλληλη διάσταση, και βρίσκεται μπλεγμένη σε οικείες καταστάσεις, δηλαδή πάλι δέσμια τόσο του Hap (Jason Isaaks), όσο και του ίδιου της του εαυτού, να ψάχνει τον Hommer αλλά και να περιπλέκεται σε καταστάσεις, πέρα από κάθε φαντασία, που εμπεριέχουν τη σοφίτα ενός παράξενου σπιτιού, ένα μυστικό, εφήβους και όνειρα.

Καθ’ όλη τη διάρκειά της, η ιστορία συμπλέκεται με την πρώτη σεζόν, ακολουθώντας μια λογική σκουλικότρυπας, που ακολουθούν κι άλλες ταινίες που αφορούν χωροχρονικές διαστάσεις. Εκεί που τείνεις να πεις πως βλέπεις κάτι λογικό, ή πως έχεις βρει τέλος πάντων μία ροή πίσω από τις σκηνές, η σειρά δεν σου κάνει το χατίρι· συστρέφεται και περιστρέφεται με τέτοιο τρόπο, που απογειώνει την παραδοξότητά της και ξεκινάει να δημιουργεί μία ακατάληπτη πλοκή. Αυτό όμως είναι που σε μαγνητίζει και σε ρουφάει μέσα της και σε εκνευρίζει κάπου κάπου αλλά σε προκαλεί κιόλας να την ακολουθήσεις, και πριν το καταλάβεις, το ένα επεισόδιο διαδέχεται το άλλο και νιώθεις λες κι εσύ έχεις βυθιστεί σε μία παράδοξη διάσταση όπου ο χρόνος δεν έχει σημασία. Τα 8 επεισόδια της περίπου μίας ώρας το καθένα έχουν περιέλθει. Και το τέλος; Αρκούντως απογοητευτικό.

Σαν να μην έφτανε η χαώδης πλοκή της σειράς, όποιος θεατής είναι παρατηρητικός, θα πάθει φοβερή σύγχυση και πονοκέφαλο από τις συνεχείς παραπομπές κι αναφορές. Δέντρα που μιλάνε και επικοινωνούν (αρονοφσκικά;) θυμίζοντας συνειρμικά το The Fountain. Σε σκηνές έντασης χρησιμοποιείται ένα χαρακτηριστικό soundtrack που παραπέμπει στο Stranger Things. Ακόμα και το τέλος, παραπέμπει στο Black Mirror. Μέσα σε όλα αυτά, εμφανίζεται σε ρόλο αινιγματικό και η Irene Jacob. Το αποκορύφωμα, βέβαια, εκεί δηλαδή που θα αναφωνήσει και ο πιο υπομονετικός θεατής «αρκετά!», είναι όταν εμφανίζεται επί σκηνής ένα γιγάντιο ομιλών χταπόδι, που… αλληλεπιδρά παράδοξα με την ΟΑ…

Μήπως όλα αυτά οδηγούν στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής και στην αναζήτηση ουσιαστικής επικοινωνίας; Όπως μας λέει και η Irene Jacob – Γαλλίδα, βλέπεις, κάτι ‘βαθυστόχαστο’ θα την έβαζαν να πει, αφού την έβαλαν να εμφανιστεί ολόγυμνη και libertine για να τιμήσουν κι όλα τα γαλλικά κλισέ -, «όταν οι άνθρωποι συναντιούνται και η ιστορία μεταξύ τους είναι δυνατή, αντηχεί και σε άλλες, κοντινές, διαστάσεις. Τα γεγονότα συνωμοτούν για να φέρουν αυτούς τους ανθρώπους κοντά. Όλα ενώνονται», θυμίζοντας εκνευριστικά πολύ Πάολο Κοέλιο.