O θάνατος του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν. Γαμημένη ηρωϊνη...

Γαμημένα ναρκωτικά, ηλίθιε Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν. Καραγκιόζη!

Όταν έμαθα το νέο του θανάτου του, επέστρεφα στο σπίτι μετά από επαγγελματικό ραντεβού: πόσταρα μια φωτό με μια λεζάντα στο group του Move It στο Facebook και άλλαξα κατεύθυνση. Πήγα να πιω 1-2 τεκίλες, είχα θυμώσει. Δεν είχα όρεξη να γράψω το παραμικρό. «Ας τα γράψουν οι άλλοι.  Μια τέτοια απώλεια τη βιώνει ο κάθε σινεφίλ ξεχωριστά, μόνος του, με τις σκηνές που τον θυμάται». Και από τέτοιες, είχε πολλές ο βλάκας. Ναι, θα είμαι επιθετικός μαζί του, δεν θα του χαριστώ, δεν θα τον λιβανίσω, δεν θα τον αποθεώσω μετά θάνατον σαν «έναν από τους σπουδαιότερους της εποχής του που έφυγε από κοντά μας». Γιατί ακριβώς ήταν ένας τέτοιος.

Θα τον βρίσω όσο μπορώ, να το βγάλω από μέσα μου. Έχω θυμώσει. Πολύ.

Και γιατί αν με τον καρκίνο γίνομαι έξω φρενών μία φορά, επειδή έχει πάρει απο κοντά μου γνωστά και αγαπημένα πρόσωπα, με τα ναρκωτικά «τρελαίνομαι» πολλές, περισσότερες φορές. Δεν το χωράει ο νους μου. Ένοιωθες να μη σε χωράει ο τόπος; Είχες μπουχτίσει, θολώσει, απογοητευτεί, κουραστεί με κάτι; Παίξε σε 1-2 χαζοκωμωδίες σαν κι’αυτές του Ντε Νίρο να κάνεις την ψυχοθεραπεία σου και μετά πάρτο αλλιώς ξανά. Μη μπλέκεις με τις γαμημενες τις ουσίες. Βλάκα.

Τέλος πάντων, το κομμάτι δεν είναι για τα ναρκωτικά, αλλά για έναν πραγματικά κορυφαίο ηθοποιό, ένα μοναδικό ταλέντο στα 5 κορυφαία της γενιάς του (και σχεδόν δικής μου), έναν ερμηνευτή που θα με στοιχειώνει για πάντα με την εμφάνισή του σε μια από τις 10 κορυφαίες ταινίες της ζωής μου: το «Synecdoche New York» του Τσάρλι Κάουφμαν. Χριστέ μου, τι ηθοποιάρα ήταν ο άτιμος! Και, όχι ρε φίλε, δεν  ήταν λαμπερός, δεν ήταν όμορφος, δεν είχε φωτογένεια, κορμοστασιά, στον δρόμο δεν θα τον κοιτούσες δεύτερη φορά, στην ουρά στη Εφορία πολύ πιθανό να σε εκνεύριζε, αν τον είχες συμμαθητή στο λύκειο θα τον κορόιδευες.

Και όμως, μετά το «action», ήταν απλά καθηλωτικός. Αξεπέραστος, Πηγαία έκφραση. Μοναδικός. Σε κάθε (μα, σε κάθε φιλμ) ανεξάρτητα αν ήταν καλό ή όχι, άφηνε το στίγμα του. Και συνήθως ήταν πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, όλες.  Στην αρχή της καριέρας του ήταν «αυτός που δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του ρε γαμώτο», πλέον είχε γίνει «εκείνος ο φοβερός ηθοποιός με τα τρία ονόματα».  ‘Ησουν σίγουρος πως άξιζε να παρακολουθήσεις ένα νέο φιλμ μόνο και μόνο επειδή εμφανιζόταν αυτός.

Μόνο και μόνο για τα «αριστουργήματά» του σαν ερμηνείες, με το «Synecdoche», το «The master» και το «Capote» (που πήρε και το Όσκαρ) έχει καπαρώσει θέση στο πάνθεον με τους προσωπικούς μου κινηματογραφικούς ήρωες.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Δεν γίνεται να ξεχάσω το «Doubt», το «Before the devil knows you’re dead»,  το «Almost famous», το «Happiness» (η πρώτη φορά που τον είδα σε εκείνη την αξέχαστη σκηνή να παίζει μαλακία με το αυτί κολλημένο στον τοίχο...), είναι πολλά ρε πούστη μου. «Τalented Mr. Ripley», «Manoglia», «25^th hour», «Big Lebowski». Και είναι άλλα τόσα αυτά που δεν θα δούμε.  Eίχε ήδη ολοκληρώσει δύο ταινίες πριν το θανατό του, τα «A most wanted man» του Άντον Κόρμπιν και «God’s pocket» του Τζον Σλάτερι. Ένα clip από την πρώτη μπορείτε να δείτε στο τέλος του κειμένου, όπως και το τέλος του "Synecdoche".

Πόσο ταλέντο, πόση μαγεία χαμένη, πόση προοπτική. Για αυτό το μπουρδέλο ναρκωτικό.

Την γαμημένη ηρωϊνη.

Θα μου λείψεις Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν. Και δεν πρόλαβα να σου κάνω μια συνέντευξη, να σου σφίξω το χέρι.