Λι Τσανγκ Ντονγκ: "Ο κόσμος παραμένει πάντα ένα μυστήριο"

Ο Λι Τσανγκ-Ντογκ ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο όταν ήταν 20 ετών, ενώ αργότερα έγινε συγγραφέας. Έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με το φιλμ νουάρ «Green fish». Ακολούθησε το «Peppermint Candy» και το «Oasis» που τιμήθηκε με Βραβείο Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από το Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Λι Τσανγκ-Ντογκ επιτέλεσε Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Ν. Κορέας από το 2003 έως το 2004. Όταν τελείωσε την θητεία του, σκηνοθέτησε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του «Κρυφή ηλιαχτίδα» (Secret sunshine). Η πρωταγωνίστρια του τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από το Φεστιβάλ Καννών το 2007.

Η πέμπτη του ταινία, «Ποίηση» (Poetry) τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου από το Φεστιβάλ Καννών, ενώ το «Burning» είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του και προβάλλεται εδώ και λίγες ημέρες στις ελληνικές αίθουσες.

H κριτική μας για το φιλμ, εδώ.

Μία συζήτηση μαζί του:

Νομίζω ότι ο κόσμος εκπλήσσεται όταν ανακαλύπτει ότι έκανες ταινία βασισμένη σε διήγημα του Μουρακάμι. Πρόκειται μάλιστα για μια ιστορία που δε συμβαίνει τίποτα στην πραγματικότητα. Δεν είναι ο τύπος των ιστοριών που έλεγες στους μαθητές σου ότι θα πρέπει να αποφεύγουν;

Όταν μου πρότειναν την ιστορία ήμουν επιφυλακτικός. Ήταν αρκετά μυστηριώδης, αλλά δε συνέβαινε τίποτα. Είχε όμως κάτι ιδιαίτερα κινηματογραφικό. Ένα μικρό μυστήριο στην ιστορία θα μπορούσε να γίνει πολλά μυστήρια με πολλά επίπεδα κινηματογραφικά. Τα κενά στην εξέλιξη των γεγονότων- το κομμάτι που λείπει και για το λόγο αυτό δε θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια- παραπέμπουν στο μυστηριώδη κόσμο που ζούμε σήμερα, τον κόσμο στον οποίο καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι λάθος, αλλά δε μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς είναι αυτό.

Ήθελες να πεις ιστορίες για το θυμό, ειδικά το θυμό που νοιώθουν οι νέοι. Ήθελες ωστόσο να αποφύγεις την πεπατημένη οδό αφήγησης. Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι αυτό διήγημα μιλάει για το θυμό;

Νομίζω ότι οι άνθρωποι σήμερα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας ή κοινωνικού στάτους είναι θυμωμένοι για διαφορετικούς λόγους. Ο θυμός στους νέους ανθρώπους είναι ιδιαίτερα αισθητός. Στην Κορέα οι νέοι υποφέρουν από την ανεργία- δε βρίσκουν ελπίδα στο παρόν και δε βλέπουν βελτίωση στο μέλλον. Ανίκανοι να κατευθύνουν το θυμό τους, νοιώθουν απελπισία. Ωστόσο, ο κόσμος δείχνει να γίνεται πιο εκλεπτυσμένος και βολικός- πλήρως λειτουργικός επιφανειακά. Για τους νέους, ο κόσμος είναι ένα τεράστιο παζλ.

Συμφωνώ. Οι άνθρωποι που έχουν νοιώσει «λίγοι» μπορούν να κατανοήσουν το συναίσθημα της ανικανότητας. Σε ιντρίγκαρε επίσης η ιστορία γιατί ο τίτλος είναι ακριβώς ίδιος με εκείνον ενός διηγήματος του Γουίλιαμ Φόλκνερ;

Το διήγημα του Φόλκνερ αφορά όντως το θυμό. Παρόλο που η ταινία μας βασίζεται στην ιστορία του Μουρακάμι, συνδέεται άμεσα και με τον κόσμο του Φόλκνερ. Η ιστορία του Φόλκνερ αφορά έναν άντρα και την οργή του ενάντια στον κόσμο και τη ζωή- σε αντίθεση, ο ήρωας του Μουρακάμι καίει αχυρώνες για διασκέδαση, μια αινιγματική ιστορία. Ο αχυρώνας του Μουρακάμι αποτελεί μια μεταφορά κι όχι ένα απτό αντικείμενο, ενώ του Φόλκνερ αντιπροσωπεύει την ίδια την πραγματικότητα.

Αν ψάχναμε ένα νόημα στη μεταφορά, το θερμοκήπιο στην ταινία είναι μια εικόνα που δεν εξηγείται εύκολα. Έχει συγκεκριμένη μορφή, είναι διάφανο και κενό. Φτιάχτηκε κάποτε για κάποια χρήση αλλά είναι άχρηστο πλέον. Είναι αυθεντικά κινηματογραφικό γιατί δε μπορεί να εξηγηθεί πλήρως. Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που μας μεταφέρουν απλά μια αίσθηση στην ταινία: η γάτα, ο ίδιος ο Μπεν. Ποιος είναι ο Μπέν; Είναι αληθινή η γάτα; Επειδή δε τη βλέπουμε σημαίνει κι ότι δεν υπάρχει; Το κοινό παίρνει τις άδειες ψευδαισθήσεις και τους δίνει νόημα από μόνο του, αλλά ο κόσμος παραμένει πάντα ένα μυστήριο.