"Leaving Neverland": Who's bad?

Μεγαλώνοντας με τον Μάικλ Τζάκσον τη δεκαετία του '80, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις πως ήταν ο απόλυτος σούπερ σταρ. Κανείς δεν χόρευε σαν αυτόν, κανείς δεν έμοιζε σαν αυτόν. Λίγα χρόνια μετά, ο ίδιος δεν έμοιαζε στον εαυτό του.
Σκεφτείτε πως στα τέλη των 80s δεν είχαμε διαδίκτυο, οι πληροφορίες δεν έρχονταν με ένα απλό search. Εφταναν περιοδικά, δημοσιεύματα και αργότερα video μέσω του MTV, για να δεις τις πλαστικές στη μύτη, το "άσπρισμα" της επιδερμίδας αλλά να σκέφτεσαι πως είναι απλά εκκεντρικός... Η δική μας νεότητα συνέπεσε με μέτριους δίσκους σαν τα "Dangerous" (1991) και "HIStory" (1995) για να τον αφήσουμε μεν στην άκρη, αλλά ουδέποτε να αρνηθούμε το εκτόπισμά του.

Μετά ήρθαν οι κατηγορίες. Η αθώωση στο δικαστήριο, λόγω έλλειψης αποδείξεων. Και ο εξωδικαστικός συμβιβασμός με μία από τις οικογένειες που τον μήνυσαν. Οι δικηγόροι του σταρ έλεγαν πως ο συμβιβασμός δεν σημαίνει και ενοχή και εμείς μέναμε να αναρωτιόμαστε από τότε: Ήταν οι γονείς τόσο θαμπωμένοι από τη λάμψη ή απλά άφησαν τους γιούς τους με σκοπό τον εκβιασμό και το χρήμα; Ήταν ένας άρρωστος παιδόφιλος που εκμεταλλευόταν τη φήμη του, ένας ιδανικός "κυνηγός", ή απλά ένα αιώνιο παιδί που απλά αποζητούσε χαρά και συντροφικότητα μέσω της αθωωότητας μικρών παιδιών;
Ακόμα και ο δικαστής της περίφημης δίκης το καλοκαίρι του 2005, όταν 2 ένορκοι τον αθώωσαν, δήλωσε χρόνια μετά «πιθανότατα ασέλγησε».

Αυτά πολλά χρόνια πριν. Στο σήμερα, το "Leaving Neverland" του ΗΒΟ και ο δημιουργός του ο Νταν Ριντ, στηρίζει τα πάντα στα λεγόμενα των Γουέιντ Ρόμπσον και Τζέιμς Σέιφτσακ. Δύο πετυχημένων στο επάγγελμά τους, ανδρών, σήμερα 37 και 41 ετών αντίστοιχα, που δηλώνουν ότι ο Τζάκσον είχε συνεχείς και επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές επαφές μαζί τους, από την ηλικία των 7 ως τα 11 με τον πρώτο, από τα 10 ως τα 14 με τον δεύτερο. Σε δεύτερο πλάνο υπάρχουν οι συνεντεύξεις με μέλη των οικογενειών τους. Κύρια πρόσωπα, οι δύο μητέρες.

Η γραμμή της αφήγησης είναι χρονολογικά μια ευθεία. Η γνωριμία του μικρού γιου με τον Μάικλ επειδή χόρευε καταπληκτικά, ένα δηλαδή meet n' greet, που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Και θα ήταν φοβερό. Ή να βρεθείς στην ίδια διαφήμιση μαζί του. Και αυτό, αν είσαι παιδί-ηθοποιός, συμβαίνει. Η συνέχεια αλλάζει βέβαια τη σκέψη του καθένα μας. Ο Τζάκσον ξεκίνησε να καλεί τα νεαρά αγόρια, πάντα με τις οικογένειές τους, στο σπίτι του. Πήγαινε κι αυτός στο δικό τους. Εγιναν φίλοι, μια μητέρα τον θυμάται να λεέι «αισθάνομαι τόσο μόνος». Ο μεγαλύτερος ποπ-σταρ του πλανήτη, είναι στο σπίτι και παιζει με το γιο σου. Κοιμάται σε ένα από τα δωμάτια, του φτιάχνεις πρωινό, του πλένεις τα ρούχα!

Όλα αυτά τα... σουρεαλιστικά, σε κάνουν να αρχίζεις να παίρνεις θέση. Αν είσαι ήδη γονέας, τα ερωτήματα και οι απορίες πολλαπλασιάζονται. Η αλήθεια υπάρχει (;) στα λεγόμενα των δύο. Είναι σαφώς πειστικοί, μιλάμε για ένα τηλεοπτικό θέαμα, για να φτιάξεις ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ οφείλεις να πιστεύεις τους βασικούς χαρακτήρες. Αν υποδύονται ή όχι τις στιγμές μεγάλης φόρτισης, είναι ξανά δικό σου θέμα τι θα πιστέψεις.

Οι πολέμιοί του ήδη ανασύρουν συνεχώς παλιές δηλώσεις και των δύο. Σε μικρότερη ηλικία, όταν ξεκίνησαν απ' άλλους οι διώξεις, στην ηλικία των 22 αλλά και μεγαλύτεροι.  Όταν τους ρώτησαν για 1η φορά "αν σε έχει αγγίξει ο Μάικλ" απάντησαν, χωρίς κανένα δισταγμό, «Οχι, απολύτως όχι». Η κάθε μητέρα δηλώνει πως ο γιος της ήταν απόλυτα πειστικός.

Οι δυο τους, για να κερδίσουν πόντους ή απλά βγάζοντας τα εσώψυχά τους -πάντα ανάλογα με το πως σκέφτεσαι- στηρίζουν τα όσα υποστηρίζουν, χωρίς καμία στιγμή να αρνηθούν την αγάπη τους προς τον Μάικλ. «Δεν ήμουν έτοιμος να τα πω όλα, o Mάικλ πάντα έλεγε, πως αν πούμε για όσα κάνουμε, θα πάμε και οι δύο φυλακή» λέει ο Γουέιντ Ρόμπσον, και επέλεξε να τα πει, προκαλώντας "σεισμό" στην οικογένειά του.

Το πρώτο μέρος, παίρνει το χρόνο του, παραθέτοντας το σύστημα "ανίχνευσης" παιδιών του Τζάκσον. Είναι σίγουρα αργό και κουραστικό, καθώς απλά προετοιμάζει το έδαφος για τις σοκαριστικές και λεπτομερείς εξομολογήσεις των δύο ανδρών. Πιθανότατα υπάρχουν στιγμές, που χάνεται η ευκαιρία για μια γενική καταγγελία. Μοιάζει περισσότερο ως ο "παιδόφιλος Τζάκσον" και όχι απλά "ένας άρρωστος ενήλικας". Αν δηλαδή δεν ήταν διάσημος, η Αμερική και ο πλανήτης, απλά δεν θα έδιναν σημασία...

Το δεύτερο μέρος, και περισσότερο, η τελευταία ώρα είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Kυρίως το τελικό μισάωρο, φορτισμένο συναισθηματικά, με τον αντίκτυπο στις οικογένειές τους που εκτός από το σοκ, σχεδόν όλοι νιώθουν τρομακτική ενοχή για το γεγονός ότι για χρόνια υπερασπίστηκαν τον Τζάκσον.
Ναι, είναι απούσα κάθε "υπερασπιστική" γραμμή υπέρ του αποθανόντα. Για λίγα δεύτερα, τα λόγια του δικηγόρου του εστιάζουν στις εντατικές ανακρίσεις των δύο και την σθεναρή άρνησή τους για οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη.

Η μητέρα του Ρόμπσον, λίγο πριν το τέλος, λέει πως αν ήξερε πως ο Τζάκσον ήταν άρρωστος ίσως να μπορούσε να τον συγχωρήσει. Τον εαυτό της, ποτέ... H ίδια, όταν πέθανε, τυλίχτηκε και έκλαιγε στο κρεβάτι της με ένα τζάκετ που της είχε χαρίσει. Οι οικογένειες, είναι το κλειδί του ντοκιμαντέρ. Αυτοί που πιθανότατα ζουν το ίδιο δράμα. Πιστεύεις ή όχι τους δύο άνδρες, οι μητέρες, τα αδέλφια και οι σύζυγοι, πιστεύουν κάθε λέξη τους. Και μετά όλοι θυμούνται, γεμάτοι ενοχή, πόσο λάτρευαν τον Τζάκσον.

O Νταν Ριντ πετυχαίνει το αυτονόητο. Να είναι αδύνατο να αγνοήσεις όσα ακούς και βλέπεις. Το "Leaving Neverland" στις τέσσερις ώρες του, έχει τη δική του ετυμηγορία για τον Wacko Jacko. Μένει η δική σου.