"I am the night" season 1: Όχι υψηλών απαιτήσεων

Σύνοψη: Η 16χρονη Patta (India Eisley) έχει μεγαλώσει πιστεύοντας πως είναι μικτής καταγωγής: η μητέρα της Jimmy Lee (Golden Brooks) είναι αφροαμερικανίδα, ενώ ο απών πατέρας της είναι λευκός. Έρχεται η στιγμή όμως που μαθαίνει πως όχι μόνο το αληθινό όνομά της είναι Fauna Hodel, αλλά και πως ο παππούς της, George Hodel (Jefferson Mays), είναι ένας από τους πιο πλούσιους και πασίγνωστους κατοίκους του Los Angeles του 1960. Η Fauna αποζητεί τις πραγματικές ρίζες της και μαζί με την βοήθεια του δημοσιογράφου Jay Singletary (Chris Pine), ανακαλύπτει το εγκληματικό παρελθόν (και παρόν) της βιολογικής οικογένειάς της.

Άποψη: Το “I am The Night” είναι βασισμένο στο βιβλίο της αληθινής Fauna Hodel με τίτλο “One Day She’ll Darken” και κατ’επέκταση αποτελείται από αρκετά αληθινά γεγονότα αλλά και από αρκετή μυθοπλασία. Η Patty Jenkins (σκηνοθέτης του “Wonder Woman”) μαζί με τον άντρα της (και σεναριογράφο της σειράς) Sam Sheridan, ήταν φίλοι με την Fauna Hodel, και έτσι δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε από που προήλθε η ιδέα. Σκηνοθετικά η σειρά έχει πολλά να πεί, με τρείς διαφορετικούς σκηνοθέτες να αναλάμβανουν 2 επεισόδια ο καθένας: η Patty Jenkins και ιδίως ο Carl Franklin (“Devil In a Blue Dress”, “High Crimes”) γνωρίζουν πώς να εξωθούν τον θεατή στα άκρα, καθώς οι σκηνές τους είναι γεμάτες με συναισθηματικά φορτισμένα πλάνα αλλά και δράση. Μακράν το τελευταία επεισόδιο σκηνοθετημένο από τον Carl Franklin είναι το καλύτερο της σειράς.

Ένα από τα πράγματα που η σειρά εκτελεί εκπληκτικά είναι το πώς αιχμαλωτίζει την αρχιτεκτονική και την αισθητική του Λος Άντζελες του ‘60. Να σημειώσουμε πως τους επιτράπηκαν γυρίσματα στην πραγματική έπαυλη του George Hodel ονόματι Sowden House, το οποίο αποτελεί ένα από τα ιστορικά μνημεία του LA. Σεναριακά, η neo-noir σειρά δεν τα πηγαίνει τόσο καλά, γιατί είναι φανερό πως δεν έχει αποφασίσει σε ποιόν χαρακτήρα και ποιά ιστορία να επικεντρωθεί: δεν εστιάζει ακριβώς στην Fauna και έτσι αντί να είναι η πρωταγωνίστρια, τελικά μοιάζει περισσότερο σαν δευτερεύων χαρακτήρας. Από την άλλη ο George Hodel έχει ένα σκοτεινό παρελθόν, το οποίο η σειρά κάνει λίγα για να εξερευνήσει. Τελικά, δεν καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται: πρόκειται για τον δολοφόνο διαφόρων γυναικών, ανάμεσά τους και της Black Dahlia; Πρόκειται για το ταξίδι μιας νεαρής κοπέλας που αναζητά την πραγματική της ταυτότητα; Πρόκειται για τον αγώνα του δημοσιογράφου Jay να ξεσκεπάσει την αλήθεια; Ακόμα και όταν το σενάριο ενσωματώνει τις ταραχές Γουάτς (Watts Riots) το κάνει απλά για να περιπλέξει τις κινήσεις των χαρακτήρων και όχι για να εμπλουτίσει το σενάριο με τις αληθινές κοινωνικές εντάσεις που επικρατούσαν το 1965.

Αναφορικά με τις ερμηνείες, ο Pine ως Jay, είναι εκπληκτικός: αληθινός, στιγματισμένος, αστείος, με την κατάλληλη δόση μανίας. Η Eisley, όσο όμορφη και αν είναι, κατέχει λίγες εκφράσεις στην φαρέτρα της, έτσι ακόμα και όταν ως Fauna υποδύεται την ντετέκτιβ, δεν υπάρχει καμία έξαρση συναισθήματος. Αν η σειρά σκόπευε να έχει ως επίκεντρο την Fauna, έχει αποτύχει. Η εξήγηση είναι απλή: ο Chris Pine είναι ο καθοριστικός παράγοντας οποιασδήποτε επιτυχίας της σειράς. Το “I Am the Night” εγγυάται ένα πράγμα: fun. Δεν θα σας καταπλήξει, αλλά ούτε θα σας απογοητεύσει.