"House of cards" season 6: Στην σκιά του Κέβιν Σπέισι

Η 6η σεζόν του House Of Cards δεν έπρεπε να είχε γυριστεί με τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Και αναφερόμαστε στην παύση του Κέβιν Σπέισι από την σειρά της οποίας υπήρξε ο κεντρικός πρωταγωνιστής και ο ηθοποιός στον οποίο συχνά πυκνά προσαρμοζόταν ολόκληρο το show σεναριακά και εξελικτικά.

ΣΧΕΤΙΚΑ«Βaby Reindeer»: Η αληθινή πρωταγωνίστρια απειλεί με μηνύσεις το Netflix

Προφανώς δεν κριτικάρουμε την απόφαση του Netflix να διακόψει (και ίσως δικαιολογημένα δεδομένων των ειδικών συνθηκών) την συνεργασία του με τον 59χρονο σταρ, με αφορμή τις κατηγορίες για σεξουαλικές κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις. Θα αναφερθούμε σε όσα παρακολουθήσαμε.

Και αυτό που ήταν ξεκάθαρο από το πρώτο πλάνο μέχρι -κυριολεκτικά- το τελευταίο (και το άθλιο φινάλε), είναι πως η σκιά του Κέβιν Σπέισι έπεσε βαριά, πολύ βαριά, σε όλη την διάρκεια του 6ου κύκλου.

Μια ξεκάθαρη αμηχανία επικρατεί παντού, καταρχήν από τους υπόλοιπους ηθοποιούς του καστ. Ακόμα και από την Ρόμπιν Ράιτ, η οποία επί της ουσίας τον αντικαθιστά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτό που τελικά καταφέρνει (παρά την συνήθη στιβαρή της παρουσία), είναι να τον αντιγράφει ολοφάνερα και καθόλου επιτυχημένα, ιδιαίτερα στις σκηνές που σπάει τον τέταρτο τοίχο και απευθύνεται στο κοινό με ανέμπνευστα και αποτυχημένα τσιτάτα που προκαλούν θυμηδία.

Η αμηχανία επεκτείνεται φυσικά και στους σεναριογράφους, οι οποίοι προφανώς και σε συνεργασία με την παραγωγή, διστάζουν να εξελίξουν τον χαρακτήρα της Κλερ Άντεργουντ και να τον απογειώσουν σε ουσιαστικό πρωταγωνιστή της σεζόν (μην ξεχνάτε, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ), αντ’αυτού πλάθουν μια θηλυκή ρέπλικα του Φρανκ, χτίζοντας σχεδόν τα πάντα γύρω από την απουσία του και τις επιπτώσεις που έχει στα τεκταινόμενα, αλλά και τον αντίκτυπο των πράξεών του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που την μετατρέπουν σε έναν εκπρόσωπο τύπου της #metoo εποχής με ορισμένες εντελώς αχρείαστες μετα-φεμινιστικές κορώνες διδακτισμού και λεκτικές επιθέσεις κατά του Σπέισι, γυρνώντας προς την κάμερα.

Αυτό όμως δεν ενοχλεί τόσο, όσο ενοχλεί και κουράζει η χαμηλού επιπέδου εφευρετικότητα και επινοητικότητα για την εξέλιξη της σειράς, με απλοϊκές υποπλοκές, περάσματα σημαντικών χαρακτήρων από προηγούμενους κύκλους περισσότερο για filler στα κενά, την ακατάληπτη εμμονή στους δύο νέους χαρακτήρες, τα αδέρφια Μπιλ και Ανέτ Σέπαρντ (συμπαθής ο Γκρεγκ Κινίαρ, αδύναμος κρίκος η Νταϊάν Λέιν), οι οποίοι εκπροσωπούν το «κακό» το καπιταλιστικό κεφάλαιο, την παρασκηνιακή δυναμη που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και που εδώ αποτυπώνονται και σκιαγραφούνται στα όρια του γραφικού. 

Άγχος και αγωνία να απαλλαγούν από τον Κέβιν Σπέισι, ο οποίος από ευλογία της σειράς, μετατράπηκε (θεωρητικά, αλλά και επί της ουσίας) σε κατάρα.

Μια μεγάλη απογοήτευση.