"Τhe Dirt": Κακά παιδιά, κακή ταινία

Οι βιογραφίες έως τώρα είναι στην πλειοψηφία τους πετυχημένες, πιθανότατα γιατί επικεντρώνονται σε έναν καλλιτέχνη που... τραβάζει ζόρι. Είτε του έχει τύχει μια τραγωδία, είτε το 'χε ρίξει στις ουσίες, είτε -το πιο βασικό- δεν είναι στη ζωή! Φαντάσου να γίνει ταινία η ζωή του George Michael... Και εκεί βέβαια, θα δούμε στην οθόνη όσα έχουμε διαβάσει. Τον τσάκωσαν σε δημόσιες τουαλέτες. Εκτός κι αν είναι παραγωγοί τα μέλη των Queen και τα αφήσουν όλα τα "φτου κακά" εκτός.

Πάντα σκέφτομαι πως είναι προτιμότερες οι ταινίες με fiction χαρακτήρες μουσικών όπως ο Τζεφ Μπρίτζες στο "Crazy heart", το "Velvet Goldmine" και μόλις πρόσφατα, ο Μπράντλει Κούπερ στο "A star is born". Εκτός κι αν είσαι ο Jim Morrison, ο Ian Curtis ή ο Τζόνι Κας. 'Η ο Bowie. 'Η το "24 hour party people"!

Το πρόβλημα του "Τhe Dirt" δεν είναι «γιατί δηλαδή να κάνουμε ταινία με το στόρι των Motley Crue;» αλλά πως η ταινία είναι αδιάφορη. Δεν έχει λόγο ύπαρξης. Στο Netflix πίστεψαν πως θέλουμε να δούμε πως έσπαγαν ξενοδοχεία. Ή ήταν μόνιμα λιώμα. 'Η την Χίδερ -fucking- Λοκλίαρ. Εδώ δεν είδαμε την Πάμελα Αντερσον, η οποία βέβαια ένιωσε ολοκληρωμένη κινηματογραφικά στη μυθική σκηνή του "Borat".

Το "Τhe Dirt"... βρωμάει από το κεφάλι. Σκηνοθέτης ο Jeff Tremaine του "Jackass"! Δεν το λέμε υποτιμητικά, αλλά ο τύπος απλά στήνει τις κάμερες και λέει «action» (μάλλον δηλαδή). Το σενάριο είναι παιδικό και όχι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, για την ταινία μιλάμε.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές είναι το μαύρο χάλι. Ο Machine Gun Kelly ως Tommy Lee, μόνιμα χαζούλης, ο Iwan Rheon του "Game of Thrones" προσπαθεί ως Mike Mars αλλά δεν αλλάζει ύφος σε όλη την ταινία. Ο Douglas Booth (Nikki Sixx) απλά δεν... στρίβει και ο χειρότερος όλων, ο Daniel Webber ως Vince Neil, που λογικά είχε χοντρό μέσον στην παραγωγή.

Η ουσία είναι πως δεν φταίνει οι ηθοποιοί. Τι ακριβώς να υποδυθούν; Σκεφτείτε το: Μια χαρά ήταν οι Motley Crue. Είχαν 5, 6 ωραία τραγούδια, θεώρησαν το rock n' roll ως διασκέδαση αλλά δεν ήταν ενδιαφέροντες τύποι. Φανταστείτε δηλαδή πόσο "γυάλισμα" χρειάστηκε για να "δικαιολογήσεις" μια ταινία και ποια είναι η πραγματικότητα! Δηλαδή όποιος είναι εθισμένος να του κάνουμε και ταινία; Τότε ο Keith Richards θέλει σειρά με 16 σεζόν... Η νοσταλγία όσων ζήσαμε και θυμόμαστε τα 80s και το μύθο που έχτισε η μπάντα, σίγουρα είναι κάτι ισχυρό. Και γι' αυτό επανερχόμαστε στα τραγούδια τους. Και θα λέγαμε "ναι" σε μια καλή ταινία. Απλά δεν είναι αυτή!

Θα μας πει κάποιος «ναι αλλά εγώ το διασκέδασα». Θα το ξανάβλεπες ποτέ; Αναρωτήθηκες έστω και μια στιγμή ποια ακριβώς κινηματογραφική αξία έχει όλο αυτό; Σαν ένα... προσχέδιο ταινίας, που μαζεύτηκαν και είπαν "λοιπόν θα δείξουμε πως φτιάχτηκαν, μετά πολύ πάρτι και ντραγκς θα βάλουμε και μια οδυνηρή και τη δραματική στιγμή της ζωής τους". Η ερώτηση και η απορία όλων "και μετά και μετά;"  έμεινε απλά απορία...