15 χρόνια Lost In Translation: η Σοφία Κόπολα αποκαλύπτει τα μυστικά του

Η Sofia Coppola έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της το 1999 με την εξαιρετική ταινία “The Virgin Suicides.” Όταν το 2003 κυκλοφόρησε η δεύτερή της ταινία “Lost In Translation,” η Coppola απόλαυσε την αναγνώριση που άξιζε: Το “Lost In Translation” προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ, από τα οποία κέρδισε στην κατηγορία καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Φέτος τον Σεπτέμβριο αυτή η εμβληματική ταινία κλείνει τα 15 της χρόνια, και η Coppola αποκάλυψε σε συνέντεξή της πώς αποφάσισε να την δημιουργήσει. Κοιτώντας πίσω, είπε πως η ιδέα γεννήθηκε αφότου παντρεύτηκε τον Spike Jonze και άρχισε να νιώθει απομονωμένη. «Ήμουν στο στάδιο που δεν ήμουν σίγουρη για το αν έκανα τις σωστές επιλογές ή έστω τί θα έκανα στην αρχή της ενήλικής μου ζωής μετά το Πανεπιστήμιο. Στο μυαλό μου υπήρχε το ‘Brief Encounter’ καθώς έγραφα το σενάριο για το ‘Lost In Translation’ και έψαχνα την ιδέα του να αισθάνεται κανείς συνδεδεμένος, γιατί τότε εγώ δεν αισθανόμουν έτσι...».

Η Scarlett Johansson ήταν η πρώτη ηθοποιός που υπέγραψε για τον ρόλο της Charlotte, η οποία ήταν μία νεαρή απόφοιτος Πανεπιστημίου, αβέβαιη για τον γάμο της με έναν celebrity φωτογράφο. Η Coppola ήξερε πως ήθελε την Johansson για τον ρόλο της Charlotte, αφού την είχε δεί στο “Manny and Lo” και την λάτρεψε αμέσως, ακόμα και αν ήταν μόνο 12 ετών. «Είχε αυτή τη βραχνή φωνή ακόμα και τότε και φαινόταν πιο ώριμη από την ηλικία της. Υπήρχε μία ιδιότητα, κάτι χαρακτηριστικό, που την ξεχώριζε από πολλές άλλες ηθοποιούς, και αυτό με έκανε να συνδεθώ μαζί της. Είναι ικανή να εκφράσει πολλά χωρίς να λέει τίποτα. Είχα ένα προαίσθημα για την Scarlett. Δεν με εξέπληξε καθόλου η πορεία της καριέρας της, αλλά με εκπλήσει που κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ πώς το 2003 ήταν μόνο 17 ετών...» .

Από την άλλη, ο Bill Murray ήταν μία μεγαλύτερη πρόκληση για την Coppola, καθώς έγραψε τον ρόλο του Bob Harris έχοντας τον Bill Murray στο μυαλό της και ήξερε πως όλο το πρότζεκτ εξαρτώταν από τον Bill. Έπρεπε να δεχθεί τον ρόλο! Η Coppola άρχισε να χρηματοδοτεί την ταινία πριν αποδεχθεί ο Murray τον ρόλο του Bob. «Πήγαμε στο Τόκιο και ξοδεύαμε λεφτά με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ο Bill θα εμφανιζόταν. Δεν ξερώ πώς καταφέραμε να χρηματοδοτήσουμε την ταινία χωρίς να έχει υπογράψει κάποιο συμβόλαιο. Ήμουν αποφασισμένη όμως, και μου πήρε περίπου έναν χρόνο να έρθω σε επαφή μαζί του. Υπάρχαν πολλοί που μου συνέστησαν άλλους ηθοποιούς, αλλά δεν άλλαζα γνώμη. Αν δεν ερχόταν ο Bill Murray, δεν θα έκανα την ταινία. Φυσικά ήθελα να κάνω αυτήν την ταινία, και έτσι ήμουν αναγκασμένη να τον βρώ!» Όταν ένας συνεργάτης του Murray και φίλος της Coppola του έδωσε το σενάριο, ο Murray ανέλαβε τον ρόλο του Bob. «Προσέφερε τόσα πολλά. Δυσκολευόμουν με τη ζωή μου, και ευχόμουν να ερχόταν ο Bill και να με έπαιρνε μακριά σε μια περιπέτεια ... Σε πολλές σκηνές ο Bill αυτοσχεδίαζε, όπως για παράδειγμα στη σκηνή του εστιατορίου με το sushi», είπε η Coppola.

Ύστερα από τόσα χρόνια η ταινία συνεχίζει να είναι δημοφιλής στο κοινό, με τους θεατές να διχάζονται με την τελευταία σκηνή, στην οποία ο Bob ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Charlotte, κάτι που φυσικά εμείς δεν ακούμε. Η Coppola πήρε την στρατιγική απόφαση να μην αποκαλύψει τον διάλογο, και έτσι εμείς οι φαν, μπορούμε απλά να κάνουμε διάφορες θεωρίες για το τί ειπώθηκε. «Ευτυχώς, γύρισα την ταινία χωρίς κάποιο στούντιο, και έτσι μπορέσαμε να κάνουμε την σκηνή ακριβώς όπως την ήθελα. Δεν είχα σκεφτεί εξ’αρχής τί θα ψιθύριζε ο Bill στην Scarlett, και σκεφτόμουν πως θα το έβρισκα στην πορεία. Αλλά δεν το βρήκα ποτέ και έτσι δεν το προσέθεσα. Ήταν κάτι ανάμεσά τους. Απλά και μόνο που παραδέχθηκαν πως η εβδομάδα που πέρασαν μαζί τους επηρέασε και τους άλλαξε, ήταν αρκετό. Πολλοί με ρωτούν τί είπαν οι δυό τους, αλλά θα απαντήσω και εγώ όπως ο Bill: είναι κάτι ανάμεσα στους εραστές»,

Η Coppola παραδέχθηκε πως έμεινε έκπληκτη με την αντίδραση του κοινού για την ταινία, καθώς ποτέ δεν περίμενε πως οι θεατές θα μπορούσαν να δεθούν με τους χαρακτήρες. «Νόμισα πως η ταινία μου ήταν ένα πολύ προσωπικό πρότζεκτ και δεν θα είχε απήχηση.» Το γεγονός ότι οι φαν ακόμα και σήμερα πλέκουν εγκώμια για το “Lost In Translation” συνεχίζει και την εκπλήσσει. «Είναι ρίσκο το να κάνεις κάτι τόσο προσωπικό, γιατί βάζεις ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου σε αυτό. Όμως, υπάρχει μία γλύκα στο να είσαι αφελής, γιατί σου επιτρέπει να κάνεις τις επιλογές σου με έναν πιο ελεύθερο τρόπο».