"Watchmen" season 1: Σχεδόν υποδειγματική τηλεόραση

To Watchmen, το graphic novel των Άλαν Μουρ και Ντέιβ Γκιμπς, κυκλοφόρησε το 1986 και δικαίως θεωρείται σημείο αναφοράς, τόσο στον κόσμο της ένατης τέχνης όσο και σε αυτόν της λογοτεχνίας, με το περιοδικό TIME να το έχει συμπεριλάβει μάλιστα και στη λίστα του με τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα βιβλία το 20ου αιώνα.

ΣΧΕΤΙΚΑEmmys 2020: Κυρίαρχος το ΗΒΟ

To 2009, ο Ζακ Σνάιντερ («300») παρέδωσε την κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας των μασκοφόρων ηρώων, μένοντας πιστός στην πλοκή του graphic novel, χωρίς όμως να καταφέρει να αγγίξει – παρά μόνο επιδερμικά – τις βαθύτερες έννοιες που απασχολούσαν το μυαλό του Μουρ, όταν έπλαθε το πεσιμιστικό σύμπαν του και παρουσίαζε τους υπερήρωες ως απλούς ανθρώπους με συμπλέγματα που τους κάνουν να ρισκάρουν τις ζωές τους για να αποκτήσουν τον θαυμασμό που αξίζει στους ήρωες, γεμίζοντας έτσι το υπαρξιακό κενό τους.

Η ταινία του Σνάιντερ, χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακή, είναι ένα άνισο σημείο εκκίνησης για να καταδυθεί κανείς στους τηλεοπτικούς «Watchmen», καθώς ο δημιουργός της σειράς, Ντέιμον Λίντελοφ («Lost», «The Leftovers») πήρε μια τολμηρή απόφαση: αντί να μεταφέρει το graphic novel αυτό καθαυτό στην τηλεόραση – έχοντας σαφέστατα στη διάθεσή του και περισσότερο χρόνο για να αναπτύξει τους προβληματισμούς του σε σχέση με τον Σνάιντερ -  προτίμησε να τοποθετήσει τη δράση αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα της ταινίας και να επεκτείνει στην ουσία το σύμπαν των Watchmen.

Έτσι, η σειρά εννέα επεισοδίων του HBO, θα μπορούσε να πει κανείς ότι λειτουργεί σαν sequel της ταινίας, αλλά οποιοδήποτε σύνδεση σταματάει εδώ. Επίσης, δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς την ταινία για να μπορέσει να κατανοήσει τι συμβαίνει στο τηλεοπτικό Watchmen, αν και σίγουρα βοηθάει μια πρότερη εξοικείωση με το αρχικό υλικό. Απορίες θα δημιουργηθούν ούτως ή άλλως αρκετές σε κάθε θεατή, πράγμα απολύτως λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο Λίντελοφ είναι ο άνθρωπος πίσω από το «Lost», όμως αυτό το μυστήριο καταλήγει εθιστικό, ειδικά όσο η σειρά προχωράει και βρίσκει τον εσωτερικό ρυθμό της.

Εμπνευσμένος λοιπόν από τους Μουρ και Γκιμπς, επιλέγει να φέρει στον κόσμο των Watchmen τη φυλετική διάσταση που λείπει από το graphic novel, αλλά είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Και δεν το κάνει σταδιακά, το δηλώνει ευθαρσώς από τα πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου επεισοδίου, καθώς παρακολουθούμε ένα πραγματικό γεγονός: την πρωτοφανή ρατσιστική επίθεση εναντίον αφροαμερικανών σε περιοχή της πόλης Τούλσα της Οκλαχόμα το 1921, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο περίπου 300 ανθρώπων.

Αυτό το πραγματικό γεγονός είναι η εισαγωγή που επιλέγει για τη σειρά, κάνοντας τις προθέσεις του ξεκάθαρες. Στη συνέχεια, μας μεταφέρει περίπου 80 χρόνια μετά, σε ένα εναλλακτικό παρόν, όπου 30 χρόνια φιλελεύθερης και προοδευτικές διακυβέρνησης των ΗΠΑ από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ (ναι, τον γνωστό ηθοποιό) δεν έχουν καταφέρει να εξαλείψουν τις φυλετικές εντάσεις. Η Seventh Cavalry, μια ομάδα από white supremacists (άτομα τα οποία θεωρούν ότι η λευκή φυλή είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες) σπάει με μια επίθεση και έναν φόνο την υποτιθέμενη ανακωχή της με την αστυνομία της Τούλσα. Οι αστυνομικοί, οι οποίοι φοράνε πλέον κίτρινα καλύμματα στο πρόσωπό τους, για να προστατεύσουν την ταυτότητά τους μετά από μια μαζική επίθεση εναντίον τους, προσπαθούν να διαλευκάνουν την υπόθεση και στη διάθεσή τους έχουν την Angela Abar (Regina King), για την ακρίβεια το alter ego της, την μασκοφόρο Sister Night, η οποία μυρίζεται τους ρατσιστές καθώς όπως χαρακτηριστικά λέει «βρωμάνε χλωρίνη.»

Με αφορμή την έρευνα για την ανεύρεση των μελών της Seventh Cavalry, μια σειρά χαρακτήρων που έχουν άμεση ή έμμεση σύνδεση με τα γεγονότα που περιγράφονται στο graphic novel, θα κάνουν την εμφάνισή τους στην Τούλσα και σταδιακά τα κομμάτια του παζλ θα ενωθούν. Ο Λίντελοφ θέλει ο θεατής να παρακολουθεί σχεδόν τα πάντα μέσα από τα μάτια της Angela και – παρότι συμβαίνουν πολλά και εξωφρενικά – αυτή του η επιλογή του βγαίνει σε καλό, καθώς η Ρετζίνα Κινγκ (“If Beale Street Could Talk”) είναι ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΗ, μια άξια badass απόγονος των original Watchmen.

Παρότι αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και δεν γνωρίζουμε προς το παρόν αν θα ακολουθήσει μια δεύτερη σεζόν, το Watchmen κατάφερε να γίνει το καλύτερο superhero προϊόν σε μια χρονιά που χύθηκε πολύ μελάνι για την αξία των ταινιών της Marvel. Το κατάφερε εστιάζοντας τη θεματική του γύρω από ένα φαινόμενο, αυτό του συστημικού ρατσισμού των ΗΠΑ, που είναι πιο τρομακτικό από τον οποιοδήποτε Thanos, γιατί είναι πραγματικότητα και όχι προϊόν μιας πένας. Το έκανε επίσης μέσα από χορταστικές δόσεις δράσης, υπό την υπόκρουση του score των Trent Reznor και Atticus Ross (ίσως η καλύτερη δουλειά τους μετά το βραβευμένο με Oscar score του «The Social Network»). Μπορεί το τελευταίο επεισόδιο να μάζεψε κάπως άτσαλα τα κομμάτια, αλλά η πορεία μέχρι εκεί αποτελείται από 8 ώρες σχεδόν υποδειγματικής τηλεόρασης, οι οποίες συνθέτουν ένα άξιο νέο κεφάλαιο στη μυθολογία του Watchmen.