"Hunters" season 1: Xτίζει εύκολα το hype

Η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη σειρά του Amazon με executive producer το Jordan Peele (σκηνοθέτη των Get out και US),  που προκάλεσε τις αντιδράσεις του Auschwitz εξαιτίας μίας ανακριβούς σκηνής, όπου παρουσιάζονται οι Ναζί ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης να παίζουν σκάκι χρησιμοποιώντας τους κρατούμενους ως πιόνια, φαίνεται προορισμένη να ενοχλήσει αρκετούς και να προκαλέσει αντιδράσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Στην Αμερική του 1977 όπου έχουν καταφύγει πολλοί ναζί εγκληματίες πολέμου, μία ομάδα εβραίων έχει αναλάβει το έργο του εντοπισμού και της εξόντωσης τους. Ο Al Pacino με τη νέα πολωνική προφορά του παρουσιάζεται ως κεντρική φιγούρα της ομάδας αυτής εξόντωσης, που δρα με μία αποφασιστική εκδικητικότητα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τα θύματα του ολοκαυτώματος.

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα και συγκεκριμένα από την υπόθεση Paperclip των ΗΠΑ, με την οποία είχε βρει καταφύγιο στη χώρα με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μεγάλος αριθμός Ναζί επιστημόνων, με σκοπό να προωθήσουν την αμερικανική διαστημική τεχνολογία έναντι της Σοβιετικής.

Κατά τ’ άλλα το The Hunters, γεμάτο ιστορικές ανακρίβειες και υπερβολές  αντιμετωπίζει ένα σοβαρό θέμα με μία ποπ καρτουνίστικη διάθεση κάτι που από μόνο του ίσως δεν είναι κατακριτέο.

Τα μεγάλα, χορταστικά επεισόδια του, έχουν κάτι από το κλίμα του Inglourious Basterds και τα εξω-αφηγηματικά σκετσάκια του Mr. Robot, με πολλές αναφορές σε ταινίες σούπερ-ηρώων που μοιάζουν ενίοτε σα μία αδέξια προσπάθεια των δημιουργών να πιάσουν το παλμό της νεολαίας.

Η σειρά γενικά φαίνεται παίζει καλά τα χαρτιά του και χτίζει εύκολα το hype του στα πρώτα επεισόδια, που είναι γεμάτα γραφική απρόσμενη βία, πολλές αναφορές στην εβραϊκή κουλτούρα και καλογραμμένους διαλόγους. Μάλιστα, μέσα σε όλο το πιασάρικο θόρυβο και τους φλύαρους ηθικούς προβληματισμούς της πετυχαίνει ενίοτε μερικούς εύστοχους πολιτικούς σχολιασμούς, χλευάζοντας το αμερικάνικο ιδεώδες, χωρίς να αποφύγει τις υπεραπλουστεύσεις και το διδακτισμό αλλά πάντα εύστοχα και γενναία.

Και επειδή ακριβώς για κάθε μελοδραματική ατάκα της έχει και μία σκηνή γνήσιου συναισθήματος και για κάθε αδέξια, υπερβολική ανατροπή μας δίνει μία απολαυστική λογομαχία, η σειρά μας επιτρέπει να της συγχωρέσουμε τις πολλές ομολογουμένως αδυναμίες της.

Εξάλλου, μέσα στην αφέλεια της, καταφέρνει εύστοχα να συνδέσει τα σκοτάδια του παρελθόντος με αυτά του παρόντος. Έτσι, η καρτουνίστικη Αμερική του the Hunters, η Αμερική των σούπερ-ηρώων και των φυλετικών διακρίσεων, που άφησε το ναζιστικό τέρας να εκκολαφθεί ανενόχλητο στο έδαφος της, μας υπενθυμίζει ότι ούτε να εφησυχάσουμε, ούτε να ξεχάσουμε μπορούμε, γιατί το τίμημα παραμένει τεράστιο.