"The Franchise": Mε κωμικές εκλάμψεις

Σύνοψη: Τα γυρίσματα του “Tecto: Eye of the Storm”, μιας superhero ταινίας βασισμένης σε κόμικ, πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για όλους τους συντελεστές της.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Mr Bates vs The Post Office": Έντονη συγκίνηση, ειλικρινής θυμός, κλιμακούμενη απόγνωση.

Ο Νταν (Χίμες Πατέλ) είναι ο Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη που προσπαθεί να βάλει τάξη σε ένα χάος που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων δεινών, τις δημιουργικές εκλάμψεις του Γερμανού σκηνοθέτη της ταινίας (Ντάνιελ Μπρουλ), τα υπαρξιακά παραληρήματα του πρωταγωνιστή της (Μπίλι Μάγκνουσεν) και την αντικατάσταση του παραγωγού της με την Ανίτα (Άγια Κας), η οποία τυγχάνει να είναι πρώην του.

Γνώμη: Όταν ένα φαινόμενο αποκτά τεράστιες διαστάσεις, αργά ή γρήγορα όλοι αποκτούν μια άποψη γι’ αυτό. Στην κινηματογραφική βιομηχανία, αυτό δεν είναι άλλο από την επέλαση των υπερηρωικών franchises, στα οποία πρωτοστατούν τα στούντιο της Marvel.

Με κάθε νέα ταινία ή ανακοίνωση που να αφορά την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν τα σύμπαντα που χτίζονται, τα πληκτρολόγια τόσο των αφοσιωμένων θαυμαστών όσο και των πολέμιων του είδους παίρνουν φωτιά. Επίσης, όταν ένα φαινόμενο αποκτά τεράστιες διαστάσεις, γίνεται από ένα σημείο και μετά αντικείμενο σάτιρας.

Το “The Franchise”, η κωμική σειρά του HBΟ, οραματίζεται τις μικρές και μεγάλες καταστροφές που συμβαίνουν στα γυρίσματα μιας δευτεροκλασάτης ταινίας των πλασματικών Maximum Studios (φανταστείτε μια μαρβελική αναλογία τύπου “The Eternals” VS “Avengers”). 

Με παραγωγούς τους Αρμάντο Ιανούτσι (“The Death of Stalin”, “Veep”) και Σαμ Μέντες (“American Beauty”), οι προσδοκίες είναι λογικό να είναι μεγάλες και παρότι τα οκτώ επεισόδια της πρώτης σεζόν του “The Franchise” έχουν κάποιες διάσπαρτες πολύ καλές στιγμές, το σύνολο δεν φτάνει στα κωμικά ύψη που θα το έκαναν πραγματικά να ξεχωρίσει κι ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός: η σειρά δεν τολμά να κάνει ή να πει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ή ξαναειπωθεί σχετικά με τις αδυναμίες αυτού του κινηματογραφικού είδους.

Ναι, οι διάλογοι είναι έξυπνοι, οι παρατηρήσεις είναι spot-on, το καστ το διασκεδάζει, με πρώτο και καλύτερο τον Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ (“Withnail and I”) στον ρόλο του παλαίμαχου, ξεπεσμένου ηθοποιού θεατρικών περγαμηνών, αλλά το “The Franchise” ακολουθεί μια safe πεπατημένη που το κάνει να χάνει γρήγορα το νεύρο του, με αποτέλεσμα να λείπει το στοιχείο της έκπληξης ή έστω μια δόση αναζωογονητικής καφρίλας, σαν αυτή που προσφέρει το “The Boys” όταν δεν το παρακάνει.

Ίσως, βέβαια, έχουμε φτάσει πια στο σημείο που η Marvel κοροϊδεύει τον ίδιο τον εαυτό της (βλέπε “Deadpool and Wolverine”) καλύτερα από κάποιον τρίτο. Φυσικά, αυτό δεν την κάνει άτρωτη στη σάτιρα, αλλά το “The Franchise” δεν καταφέρνει πολλά παραπάνω από μερικές γρατζουνιές στην πανοπλία της.