Δράμα 24: "Βίωμα" & "MJ" - Κριτική

Το MOVE IT παρακολουθεί όσες ελληνικές μικρρού μήκους του κίνησαν το ενδιαφέρον από το φετινό, 47ο Φεστιβάλ Δράμας και γράφουμε σχετικά: 

ΣΧΕΤΙΚΑΦεστιβάλ Δράμας: Αποχώρησαν Γιώργος Ζώης και Θανάσης Νεοφώτιστος

MJ, του Γιώργου Φουρτούνη

Ο MJ είναι ένας πασίγνωστος τράπερ γύρω στα 30 που δείχνει να έχει την τέλεια ζωή: επιτυχία, χρήματα, ακριβά αμάξια, γυναίκες. Είναι όμως στ’ αλήθεια ευτυχισμένος;

Το MJ εξελίσσεται – μάλλον δικαίως – στο πιο πολυσυζητημένο φιλμ της Δράμας, επιχειρώντας μια κατάδυση στον σκοτεινό βυθό της τραπ σκηνής, τα chains της, τα beefs της μα κατά βάση στον ψυχισμό των εκπροσώπων της.

Το να επιχειρεί ένας 40άρης δημιουργός να χαρτογραφήσει την επικράτεια ενός μουσικού είδους, το target group του οποίου αποτελείται κατά βάση από παιδιά στην (προ)εφηβεία, ενέχει σίγουρα το ρίσκο να προκύψει μια ταινία boomer οπτικής, η οποία θα εξαντλείται σε υπεροπτικές επικρίσεις.

Η καρικατουρίζουσα σάτιρα του Φουρτούνη περνάει μεν ξυστά από αυτήν την παγίδα, διασώζεται όμως από το βάθος που προσδίδει σταδιακά και μελετημένα στον κεντρικό της ήρωα (Γιώργος Κατσής), το background που χτίζει για εκείνον με φροντίδα που σπάνια συναντάμε στον μικρομηκάδικο στίβο.

Μένοντας πολύ σοφά μακριά από εντυπωσιοθηρικούς σκηνοθετισμούς, κατορθώνει να υπερβεί την ελιτίστικη παρωδία μέσα από την εμπιστοσύνη στην ιστορία του και την εισαγωγή του χαρακτήρα της μητέρας του MJ (Εύη Σαουλίδου).

Εκεί είναι που αναδεικνύεται η λεπτομέρεια κι η οξύτητα της κοινωνιολογικής παρατήρησης του σκηνοθέτη, ο οποίος τελικά ακτινογραφεί το τώρα μάλλον με διάθεση κατανόησης.

Κι αυτή ακριβώς η κοινωνιολογική διάσταση είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας, μαζί φυσικά με τις ερμηνείες των Κατσή – Σαουλίδου, με τον πρώτο να αποδεικνύεται μια ιδιαίτερα εύπλαστη φιγούρα της μεγάλης οθόνης μετά την επίσης δυνατή παρουσία του στο Black Stone πρόπερσι.  3,5/5

Όλες τις ταινίες μπορείτε να τις δείτε εδώ

Βίωμα, του Angel Saft

Ένα γκρουπ νεαρών αγοριών και κοριτσιών συναντιέται κάθε βδομάδα για συνεδρίες ομαδικής ψυχοθεραπείας. Καθώς μοιράζονται φοβίες, άγχη, παρελθοντικά και σημερινά τους βιώματα, σιγά – σιγά γίνεται ορατό πως δεν είναι μόνοι στην πορεία της θεραπείας τους, γιατί τα όσα νιώθουν τους συνδέουν με ένα κοινό νήμα.

 Καλωσήρθατε στο Βίωμα, ησυχία

Μπαίνουμε μέσα στον βυθό απ’ τα ηχεία

Να μην το πείτε πουθενά, μετά τον δίσκο

Ετοιμάζουμε να βγάλουμε ταινία

Η υπόσχεση που δόθηκε στο πρώτο κιόλας κομμάτι («Για τους ανήσυχους») του δίσκου «Βίωμα» του Novel 729 παίρνει σάρκα και οστά υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Angel Saft, σε σενάριο του τελευταίου από κοινού με τον Novel και τον Γιώργο Ζαφειρόπουλο.

Η ταινία μεταφέρει στον επινοημένο χώρο και χρόνο μιας θεραπευτικής συνεδρίας ενός γκρουπ millennials πολλές από τις θεματικές που διατρέχουν το συγκεκριμένο άλμπουμ αλλά κι ολόκληρη τη δισκογραφία του Novel διαχρονικά.

Το τραύμα, η ασφυξία εντός μιας τοξικής καθημερινότητας, το άγχος, ο φόβος για την  απώλεια αγαπημένων προσώπων αλλά και για το άγνωστο και τις αλλαγές, σε συνδυασμό με την εξουθενωτική ανάγκη να ελέγχεις τα πάντα. Όλα τους φωτισμένα μέσα από τις αφηγήσεις 5 βασικών χαρακτήρων που «ξεγυμνώνονται» μπροστά μας στον δρόμο προς τη λύτρωση.

«Θέλει κάποιος άλλος να μοιραστεί;», ρωτάει ο συντονιστής του γκρουπ, Ντίνος (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), συνοψίζοντας σε ένα μόνο ρήμα την ουσία 19 περίπου λεπτών: το «φως στην άκρη του τούνελ» αρχίζει να διακρίνεται μόνο μέσα από το μοίρασμα, τον κύκλο, τη συνειδητοποίηση πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που βιώνουν τις ίδιες ανησυχίες, το ίδιο συναίσθημα.

Και το «Βίωμα» ευτυχεί να μην φοράει άγαρμπα τα «μηνύματά» του αλλά να τα υποβάλλει οργανικά με όχημα το φωτογενές οπτικό σύμπαν του Angel Saft, που αναδίδει ενσυναίσθηση μέσα από την ζεστασιά με την οποία καδράρει χώρους και πρόσωπα.

Η δε δουλειά που έχει γίνει υποκριτικά είναι πραγματικά από τις πιο αξιόλογες που έχουμε δει στις μικρού μήκους τα τελευταία τουλάχιστον 4 χρόνια (χονδρικά από το «Όταν γελάω, κλείνουν τα μάτια μου» του Μπόλντα)  4/5