7ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου: "Escape room" - Κριτική

Σύνοψη: Τέσσερις φίλοι. Ένα δωμάτιο. Πολλά μυστικά και ο μόνος τρόπος να διαφύγουν είναι η αλήθεια.

ΣΧΕΤΙΚΑ7ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου: "42 δεύτερα" - Κριτική

Βασισμένο στο ομώνυμο επιτυχημένο ισπανικό θεατρικό, έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω στα σχέδια δύο ζευγαριών που ήθελαν να περάσουν μια ήσυχη βραδιά σε ένα escape room. Αν θέλουν να διαφύγουν θα πρέπει να δοκιμαστεί η φιλία τους. Η στιγμή της αλήθειας έχει έρθει.

Άποψη: Οι Τέλειοι Ξένοι του Πάολο Τζενοβέζε συναντούν το αμερικάνικο θρίλερ Escape Room (2019) στην νέα ισπανική μαύρη κωμωδία του Hector Claramunt. Όπως στην ιταλική ταινία που έκανε διεθνή επιτυχία και που είδαμε και στην χώρα μας την ελληνική εκδοχή, μια ομάδα φίλων αποφασίζει για ένα βράδυ να συνδεθεί περισσότερο από όσο αντέχουν ή θα ήθελαν, με μυστικά του παρελθόντος και κρυμμένες αλήθειες να έρχονται στο φως και να διαταράζουν τις σχέσεις τους-τόσο φιλικές όσο και ερωτικές.

Η διαφορά με τους Τέλειους Ξένους είναι ότι όλο αυτό διαδραματίζεται σε ένα escape room στην Ισπανία την περίοδο των διαμαρτυριών για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, με τους φίλους να προσπαθούν απεγνωσμένα να δραπετεύσουν από αυτό όσο εξαναγκάζονται να αποκαλύψουν πλευρές του εαυτού τους που δεν έχουν εκμυστηρευτεί ξανά, προκειμένου να λυθούν οι γρίφοι.

Μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στην πλάκα και στο μακάβριο, με κάποιες σκηνές υπό άλλο context να μοιάζουν βγαλμένες από το θρίλερ Escape Room, χωρίς ωστόσο να χάνει την χαρούμενη διάθεσή του.

Αρκετά αστείο και διασκεδαστικό, χωρίς ουσιώδεις ανατροπές και πρωτότυπα στοιχεία. Είναι από αυτές τις comfort movies, που ακόμα και αν δεν τις έχεις δει ήδη, ξέρεις προς τα πού θα οδηγηθούν, κάτι που δημιουργεί ώρες-ώρες από ασφάλεια έως ανία. Μέσα σε όλο αυτό το ανοίκειο περιβάλλον του escape room, χωρούν πολλά θέματα. Ίσως περισσότερα από όσα σηκώνει η πλοκή.

Το σενάριο και οι διάλογοι περιστρέφονται από θεματικές όπως ο φεμινισμός και η θέση της γυναίκας, η πολιτική κατάσταση στην Ισπανία, η αυτονομία και η ανεξαρτησία, ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός, αλλά και ο ναζισμός και βέβαια όπως κάθε λαϊκή κωμωδία που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει το κλασικό σχόλιο περί τέχνης και καλλιτεχνικού κινηματογράφου και για το πόσο ακατανόητος και για φεστιβαλική κατανάλωση είναι ο τελευταίος. Πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις ισχύει δυστυχώς, αλλά δεν είναι ούτε ο κανόνας, ούτε λόγος για να θεωρηθεί ανώτερη μια λαϊκή κωμωδία ευρείας κατανάλωσης. Με το να υποβιβάζεται συνεχώς από mainstream κωμωδίες το πιο αρτιστίκ σινεμά ως ελιτίστικο και δύσληπτο δεν αναιρεί τις δικές τους αστοχίες και λάθη.

Όσον αφορά την τοποθέτηση της ταινίας για τα γυναικεία δικαιώματα και την θέση της γυναίκας, επίσης υπάρχει μια τουλάχιστον αμφίβολη προσέγγιση, με την κεντρική ηρωίδα να είναι μεν δυναμική και έξυπνη αλλά δομημένη έτσι ώστε να είναι αντιπαθής, με σκοπό να διακωμωδήσει τις αξιώσεις της περί ισότητας και όχι να τις ενστερνιστεί όσο και αν τις «φωνάζει» ο χαρακτήρας της.

Τα κλισέ και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις και απεικονίσεις χαρακτήρων, για τις οποίες κατηγορείται ο ένας φίλος που είναι σκηνοθέτης ταινιών, εν τέλει παρουσιάζονται και στην πραγματική ταινία, κάνοντας το όλο σχόλιο πολύ πιο meta από όσο θα φάνταζε.

Τέλος, όσον αφορά την τοποθέτηση περί πολιτικών ζητημάτων εκεί η ελληνική μετάφραση έκανε το θαύμα της, ξεπερνώντας σε επίπεδα χιούμορ το πρωτότυπο μιας και πήρε την απόφαση να μεταφράζει το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα ως ΠΑΣΟΚ και τους πολιτικούς αρχηγούς που αναφέρονται ως Παπανδρέου και Σημίτης κάνοντας το σινεμά για πρώτη και μοναδική φορά να γελάσει τόσο έντονα κατά την διάρκεια της προβολής.