"13 Reasons Why" season 4: Συναισθηματικός αχταρμάς

Σύνοψη: Κάποια από τα κύρια ερωτήματα της τέταρτης και τελευταίας σεζόν της σειράς τα θέτει ένας χαρακτήρας που μας συστήθηκε στην προηγούμενη σεζόν, ο Winston (Deaken Bluman): ποιός σκότωσε τον Bryce Walker (Justin Prentice); Ποιός παγίδευσε τον Monty (Timothy Granaderos); Και πόσα μυστικά άραγε κρατούν ο Clay (Dylan Minnette) και η παρέα του;

ΣΧΕΤΙΚΑ"13 reasons why" season 3: Why, oh why?

Άποψη: Όσοι έχετε παρακολουθήσει τις προηγούμενες σεζόν, τότε γνωρίζετε τις απαντήσεις στις δύο πρώτες ερωτήσεις, ενώ αναγνωρίζετε πως η τελευταία πρόκειται περί ρητορικής ερώτησης. 

Η τέταρτη σεζόν “13 Reasons Why” μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια γιορτή πόνου, ένα εφηβικό ψυχολογικό θρίλερ, ένας φετιχισμός της εφηβικής ψυχοσύνθεσης σε σημείο που θυμίζει ηδονοβλεπτικό πορνό, ή απλά ως ένας απαράμιλος συναισθηματικός αχταρμάς χωρίς κάποια σεναριακή κατεύθυνση περά από την «ας χωρέσουμε όλα αυτά που απασχολούν εφήβους και μή, από την αστυνομική βία εώς και τον θάνατο».

Η νέα σεζόν έχει υπερφορτώσει τους χαρακτήρες και το σενάριο της, εξερευνά επιφανειακά πολύ σημαντικά θέματα, ενώ η προσήλωσή της στο να τα συμπεριλάβει όλα είναι είτε ιδεοψυχαναγκαστική είτε ψυχωτική. Έτσι λοιπόν, παρακολουθούμε τους χαρακτήρες να έχουν να διαχειριστούν τις τύψεις τους, την παράνοιά και την καχυποψία τους, τον εκφοβισμό από συμμαθητές τους, την εξερεύνηση της σεξουαλικής τους ταυτότητας, την αστυνομική βία και τις εξεργέσεις, την σχολική βία (με ένα δυνατό έκτο επεισόδιο), την διαδικασία της ψυχοθεραπείας και τέλος, τον θάνατο.

Στην πρώτη σεζόν η σειρά ξεσκέπασε την πουριτανική προσέγγιση μιας Αμερικανικής κοινωνίας απέναντι στα θέματα της εφηβικής αυτοκτονίας, του σχολικού εκφοβισμού αλλά και του βιασμού.

Πλέον στην τέταρτη σεζόν της υπερχειλίζει από τον πόνο και την στεναχώρια, καθώς όχι μόνο είναι αδύνατο να συμβεί όλος αυτός ο πόνος σε ένα γκρουπ εφήβων, αλλά γιατί πράγματι τέτοιου είδους πόνος είναι αληθινός για πολλούς νέους στην Αμερική και ενίοτε η σειρά φαίνεται απερίσκεπτη στην αναπαράσταση ορισμένων σκληρών καταστάσεων, όσο και αν οι ηθοποιοί, με πρώτο τον Minnette, δίνουν τίμιες ερμηνείες. Στην άποψη του τρίτου κύκλου είχαμε γράψει κάποιους λόγους για να τον αποφύγετε. Για την τέταρτη σεζόν έχουμε να προσθέσουμε άλλον έναν: πώς είναι δυνατόν να συμπάσχουμε με αυτά τα παιδιά όταν όλη η τέταρτη σεζόν πρόκειται για τη συγκάλυψη ενός φόνου; Σε ποιό σύμπαν είναι δικαιολογήμενο το να το παίζεις Θεός και να αφαιρείς ζωές;

Απάντηση: αυτή η λεπτομέρεια θα βρίσκεται στο background από το οποίο θα την ανασύρουμε όποτε βολεύει. Εξ’άλλου ο Clay, που είναι και ο πρωταγωνιστής, δεν είναι ο δολοφόνος του Bryce και για αυτό μπορούμε να συναισθανθούμε την αγωνία και τον πόνο του, στοιχεία που κινούν την πλοκή μπροστά.

Χρειάζεται όμως να αναφέρουμε και αυτά που η σεζόν εκτελεί σωστά, όπως το τελευταίο δέκατο επεισόδιο περίπου 1,5 ώρας. Εδώ η σειρά εξερευνά την έννοια της απώλειας, καθώς ένας χαρακτήρας προετοιμάζεται για τον επικείμενο θάνατό του, και μαζί του προετοιμάζονται οι φίλοι του αλλά και εμείς. Εξ’΄άλλου τον θάνατο δεν μπορείς να τον βιαστείς, έρχεται αργά και συμβαίνει ξαφνικά. Ακριβώς όπως ο δημιουργός/συγγραφέας Brian Yorkey δίνει χρόνο στον έφηβο θεατή να συναισθανθεί τους χαρακτήρες και να δουλέψει μέσα του τα συναισθήματα που του προκαλεί η εξέλιξη αυτής της ιστορίας, έτσι και ο ψυχίατρος Dr. Ellman (Gary Sinise) κάνει με τον Clay, ο οποίος σε εκείνες τις στιγμές αντικατοπτρίζει τον θεατή. Εμείς δηλώνουμε χωρίς ντροπή πως μπορεί να κύλησε και ένα δάκρυ στο τέλος.