Paint

Σύνοψη: Ο Carl Nargle, ο Νο1 ζωγράφος της δημόσιας τηλεόρασης του Βερμόντ, είναι πεπεισμένος ότι τα έχει όλα: μια χαρακτηριστική περμανάντ-σήμα κατατεθέν και θαυμαστές που κρέμονται σε κάθε του πινελιά - μέχρι που μια νεότερη, καλύτερη καλλιτέχνιδα κλέβει ό,τι (και όσους) αγαπά ο Carl.

Άποψη: Στην πρώτη θέαση του Owen Wilson ως Carl Nargle συνειδητοποιείς ότι υποδύεται τον διάσημο τηλεζωγράφο των 80s-90s, Bob Ross της περίφημης εκπομπής Η Χαρά της Ζωγραφικής που τόσο αγαπήθηκε.

Προφανώς επειδή δεν είχαν τα δικαιώματα να φέρουν την ζωή του στο σινεμά, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα alter ego του, έναν τηλεζωγράφο με ίδιο μαλλί και στιλ που ζωγραφίζει αντίστοιχες ρεαλιστικές τοπιογραφίες.

Τελικά όσο και αν πέτυχε η περμανάντ, το κινηματογραφικό αποτέλεσμα δεν είχε την ίδια τύχη. Μια αχρείαστη ταινία, δεδομένου του ότι εν τέλει δεν μιλά για τον Bob Ross, που μπορεί να είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον να μαθαίναμε λεπτομέρειες της κρυφής ζωής ενός μυστικοπαθούς ανθρώπου.

Στην θέση του μας μιλά για το πώς διαχειρίζεται ένας παρουσιαστής εκπομπής την είσοδο μιας νεότερης και φερέλπιδος ζωγράφου σε ένα περιφερειακό κανάλι, κάτι που έχει γίνει πολύ καλύτερα από τον Adam McKay και τον Will Ferrell στο The Anchorman (2004).

Ούτε κωμικό αλλά ούτε και ένα βαρύ δράμα για την διαχείριση της αντικατάστασης και της απώλειας των κεκτημένων, μια ταινία που ουδέποτε αντιλαμβάνεται προς τα πού να κινηθεί, με έναν Owen Wilson που μπορεί να του πάει ο ρόλος και να είναι πολύ καλός αλλά ερμηνεύει τον χαρακτήρα του σαν να είναι βγαλμένος από τις ταινίες που συμπρωταγωνίστησε με τον Ben Stiller.

Περισσότερο μια καρικατούρα και ένας επιφανειακός χαρακτήρας χωρίς ψυχή και ουσία και λιγότερο ένα ψευδοαληθινό πρόσωπο. Δεν μαθαίνουμε τίποτα για την ζωή του Nargle (ή του Bob Ross μέσω αυτού), ενώ και η επικοινωνία του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες είναι ελλιπής και σπασμωδική.

Ως σκετσάκι στο Saturday Night Live με ένα πιο κωμικό σενάριο θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και ίσως έδινε πολλά στον Owen Wilson που είχε την καλή διάθεση για κάτι διαφορετικό στην καριέρα του, το οποίο όμως -τουλάχιστον με το Paint του Brit McAdams-δεν έφτασε ποτέ.