Limbo

Σύνοψη: Σε ένα φανταστικό απομακρυσμένο νησί της Σκωτίας, μια ομάδα νεοαφιχθέντων προσφύγων περιμένει τα αποτελέσματα των αιτημάτων τους για άσυλο. Ανάμεσά τους και ο Omar, ένας νεαρός Σύριος μουσικός που βαρύνεται από το βάρος του ούτι του παππού του, το οποίο έχει κουβαλήσει σε όλη τη διαδρομή από την πατρίδα του.

Άποψη: Για την καθολική Εκκλησία, η Λίμπο είναι ένας ενδιάμεσος κόσμος μεταξύ παραδείσου και κολάσεως. Κατά κάποιο τρόπο σε αυτή την «ανίερη» και παγωμένη κατάσταση παραμένουν και οι ήρωες της ταινίας μας, που όντας πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί σε ένα ερημικό νησί της Σκωτίας με την ελπίδα να τους δοθεί η κρατική άδεια ώστε να ζήσουν ελεύθεροι.

Πρωταγωνιστής του «Limbo» είναι ο Omar (Amir El-Masry), ένας καλλιτέχνης από την Συρία που εγκατέλειψε την χώρα του για ένα καλύτερο αύριο και για να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια του. Σε αυτό το ταξίδι της προσφυγιάς, ο Omar κουβαλάει το ούτι του παππού του σαν ένα «φέρετρο της ψυχής του», καθώς η σύνδεση του με το παρελθόν και τον τόπο του (και επομένως με τον πόνο που φέρει αυτή η σύνδεση), δεν τον αφήνουν να παίξει την μουσική που τόσο αγαπά. Συγκάτοικοι του Omar στο προσφυγικό κέντρο είναι οι Abedi (Kwabena Ansah) και Wasef (Ola Orebiyi) από την Αφρική και ο Farhad (Vikash Bhai) από το Αφγανιστάν, που αποφασίζει να γίνει μάνατζερ του Omar και να τον  πείσει να παίξει και πάλι το ούτι.

Οι τέσσερεις αυτοί χαρακτήρες απλώς βλέπουν τις μέρες περνούν, χωρίς να μπορούν να κάνουν ουσιαστικά τίποτα, πέρα από το να περιφέρονται σε μια πόλη φάντασμα και να βλέπουν επεισόδιά από τα «Φιλαράκια» στην TV. Μέσα από αυτή την ανούσια καθημερινότητα όμως, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Limbo», Ben Sharrock, καταφέρνει μέσα από την σχέση που χτίζουν οι τέσσερεις αυτοί συγκάτοικοι μεταξύ τους αλλά και με το υπόλοιπο νησί, να αναδείξει ορισμένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του προσφυγικού ζητήματος. Το αξιοζήλευτο όμως επίτευγμα του Sharrock, είναι ο τρόπος με τον οποίο το πετυχαίνει αυτό.

Το Limbo δεν αποτελεί άλλο ένα βαρύγδουπο δράμα που φλερτάρει με το «poverty porn», προκειμένου να συγκινήσει ή να σοκάρει τους θεατές του. Αντιθέτως, ο Sharrock μας λέει ότι έχει να πει μέσα από απλές εικόνες και κυρίως μέσα από ένα λεπτό και ειρωνικό χιούμορ που διατρέχει ολόκληρη την ταινία. Ένα χιούμορ που λειτουργεί ακριβώς γιατί μας υπενθυμίζει πόσο παράλογος και εξωφρενικός είναι ο κόσμος που ζούμε. 

Άκρως εντυπωσιακή είναι και η κινηματογράφηση του Limbo, από τον Nick Cooke, που φωτογραφίζει μια απίστευτα αφιλόξενη και άγρια ομορφιά της Σκωτίας μέσα στο τετράγωνο κάδρο του. Αυτή η αναλογία 1,37:1 (γνωστή και ως academy ratio) της φωτογραφίας κάνει τα πάντα να είναι ακόμα πιο περιορισμένα και στενά και λειτουργεί μοναδικά στη ταινία, άλλοτε για κωμικούς και άλλοτε για δραματικούς λόγους.

To Limbo αποτελεί μια γλυκόπικρη εμπειρία που μοιάζει ταυτόχρονα με παραμύθι αλλά και με την πιο ρεαλιστική ταινία του κόσμου. Έχει μια χαλαρή αφήγηση που σε κάνει να πιστεύεις ότι τίποτα ουσιαστικό δεν συμβαίνει, ενώ μπροστά στα μάτια του ξετυλίγεται η πιο ανθρώπινη και σημαντική ιστορία από όλες τις ιστορίες. Πόνος και χαρά, γέλιο και κλάμα μαζί, όπως άλλωστε και στην πραγματική ζωή. Μην το χάσετε.

Γιώργος Τόγιας