Judas and the Black Messiah

Ένα ιστορικό δράμα, με καταιγιστική και έντονα φορτισμένη εξέλιξη και δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές.

Judas and the Black Messiah - κριτική ταινίας

Η τεράστια πολυφυλετική εξέγερση που προκλήθηκε στην Αμερική μέσα στο 2020, μετά από μια ανελέητη σειρά εγκληματικών περιστατικών ασυδοσίας εκ μέρους του νόμου και της κυβέρνησης απέναντι στις μαύρες κοινότητες και εκτινάχτηκε μετά την δολοφονία του George Floyd, αποτελεί μια οργισμένη αντίδραση σε ένα βαθιά ρατσιστικό και θεσμικά κακοποιητικό status quo και μια φυσική συνέχεια της μαύρης μητροπολιτικής ριζοσπαστικότητας και δράσης που ξεκίνησε στα 60s και ακολουθεί μέχρι και σήμερα την Αμερικανική κοινωνία.

Το Black Lives Matter και οι κινητοποιήσεις που ανήγειρε αποτυπώθηκαν και στο πεδίο της pop κουλτούρας και των αναπαραστάσεών της, οδηγώντας σε μια αναγκαία άνθιση τηλεοπτικών σειρών και κινηματογραφικών ταινιών που αφορούν την μαύρη κουλτούρα και την βαριά ιστορία της.

Στο “Judas and the Black Messiah” ο Shaka King ασχολείται με το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων και έναν από τους πιο επιδραστικούς του ηγέτες, τον Fred Hampton (Daniel Kaluuya). Ο Hampton υπήρξε ένας σοσιαλιστής, ιδιαίτερα χαρισματικός και δυναμικός ηγέτης, επικεφαλής του τμήματος των Πανθήρων στο Ιλινόι, που αποτέλεσε στόχο του FBI και θύμα του ζυγού παραφροσύνης του διευθυντή του J. Edgar Hoover (εδώ ο κέρινος Martin Sheen), ο οποίος πολέμησε συστηματικά τον μαύρο ακτιβισμό και θεωρούσε τον Hampton «την μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια» (233 από τις 295 δράσεις του COINTELPRO απέναντι στις μαύρες ομάδες αφορούσαν τους Μαύρους Πάνθηρες). Δολοφονήθηκε το 1969, μόλις 21 ετών, στο κρεβάτι του, σε μια οργανωμένη επιχείρηση που όφειλε την επιτυχία της στον πληροφοριοδότη του FBI και υπεύθυνο ασφαλείας των Πανθήρων του Σικάγο, William O’Neal (LaKeith Stanfield). Ο O’Neal, επαγγελματίας μικροαπατεώνας, στρατολογήθηκε με σκοπό την παροχή πληροφοριών μόλις 17 ετών, για να αποφύγει 6,5 χρόνια φυλάκισης, και φυσικά για μερικές χιλιάδες δολάρια.

Η ταινία δεν αποτελεί βιογραφία, με την έννοια ότι δεν παρακολουθούμε την πορεία του Hampton, αλλά το χρονικό της πιο ισχυρής του στιγμής και της επακόλουθης δολοφονίας του και μέσα σε αυτό, το πορτρέτο του άνδρα που σαν άλλος Ιούδας διευκόλυνε την πτώση του. Περισσότερο θα λέγαμε ότι μιλάμε για ένα ιστορικό δράμα, με καταιγιστική και έντονα φορτισμένη εξέλιξη και δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές. Ο Daniel Kaluuya είναι σαγηνευτικός, τόσο στις ηλεκτροφόρες ομιλίες του Hampton όσο και στις πιο προσωπικές του στιγμές, όπως στην σχέση του με την Deborah Johnson (Dominique Fishback) και καταλαβαίνουμε εύκολα γιατί αποτέλεσε μια φιγούρα «Μεσσία» την οποία έτρεμε το κρατικό καθεστώς. Ο LaKeith Stanfield από την άλλη υποστηρίζει άριστα την τραγική αβεβαιότητα της διπλής υπόστασης του O’Neal, ενός ανθρώπου χαμένου ανάμεσα στις πράξεις του, που δεν αντιλαμβάνεται πολλά πέρα από το προσωπικό του κέρδος, και τελικά γκρεμίζεται υπό το βάρος του.

Έξυπνα ο King δεν περιορίζεται στην πράξη της προδοσίας και το διαπροσωπικό δράμα, αλλά την τοποθετεί μέσα σε μια μεγαλύτερη αφήγηση, χτενίζοντας την ευρύτερη κοινωνική και δομική εξουσία της εποχής και τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι βάζουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτήν.  Δεν παραγνωρίζει τους πρωταγωνιστές του, αλλά τους καθιστά πιο πλήρεις αναπτύσσοντας γύρω τους μια συνολική εικόνα σχετικά με τον μαύρο ακτιβισμό και τις επιπτώσεις του, την κρατική βία, τον κοινωνικό αγώνα, την μεριά στην οποία στέκεται ο καθένας και το τι αυτή επιφέρει. Η Deborah Johnson αναρωτιέται εύλογα για την αξία της μαύρης ζωής όταν είναι σε θέση να φέρει στον κόσμο μία, με αίσθημα ευθύνης τόσο απέναντι στον αγώνα όσο και απέναντι στο παιδί της. Ο πράκτορας Roy Mitchell (Jesse Plemons), αναφέρει κάποια στιγμή ότι οι Μαύροι Πάνθηρες είναι το ίδιο με την Κου Κλουξ Κλαν, καλλιεργώντας μίσος και εξτρεμισμό, και ότι υπάρχει ο λάθος και ο σωστός τρόπος να φτάσει κανείς στην ισότητα με την απλή, ατάραχη κυνικότητα που χαρακτηρίζει την λευκή υπεροχή και την θέση ισχύος της.

Το “Judas and the Black Messiah” σίγουρα δεν είναι τέλειο και σε σημεία χάνει τον ρυθμό του. Αποφεύγει όμως τις κοινοτοπίες και τον διδακτισμό και παίρνει ξεκάθαρη θέση χωρίς πινελιές πόλωσης, ενώ έχει εκτελεστεί με τέτοια συνολικότητα και προσοχή, που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο. Η δύναμη που κουβαλά στις συνυποδηλώσεις και στις ιδέες που εξερευνά καθ’ όλη τη διάρκεια της καθηλωτικής του δράσης είναι ένα έντονο και πλούσιο δείγμα σύγχρονης ιστορίας, μεγάλης σημασίας και ουσιαστικής επικαιρότητας.

Στο τέλος της ταινίας, παρακολουθούμε σε ένα απόσπασμα του ντοκιμαντέρ “Eyes on the Prize 2” τον πραγματικό William O’Neal να απαντά στο τι θα έλεγε στον γιό του για αυτά που έκανε τότε. «Ήμουν μέρος του αγώνα. [...] Θα αφήσω την ιστορία να μιλήσει για μένα.» δηλώνει. Το ίδιο απόγευμα του 1990 ο O’Neal έδωσε τέλος στη ζωή του, σφραγίζοντας με έναν τραγικό επίλογο την διχασμένη, αγωνιώδη ιστορία που έγραψε ο ίδιος για τον εαυτό του. Το ότι τα κίνητρά του παραμένουν σε έναν βαθμό απροσδιόριστα μέχρι και το τέλος του καθιστά ακόμα πιο ισχυρή μια αφήγηση που φαίνεται να καταδικάζει λιγότερο την βασανισμένη του υπόσταση και περισσότερο ένα διεφθαρμένο και καταπιεστικό σύστημα βιαιότητας και ρατσιστικών πρακτικών, όπου «η αστυνομική ταυτότητα είναι πιο τρομακτική από ένα όπλο».

Ο αγώνας εναντίον του παραμένει σήμερα εξίσου ισχυρός, παρών και απαραίτητος.

Πρώτη δημοσίευση: 19 Φεβ. 2021, 21:55
Ενημέρωση: 6 Μαΐου 2021, 13:55
Τίτλος:
Judas and the Black Messiah
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
126
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos