Finestkind

Σύνοψη: O Τομ κι ο Τσάρλι είναι δύο ετεροθαλή αδέρφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας που επανασυνδέονται με αφορμή το gap year που θέλει να ζήσει ο τελευταίος, αναζητώντας την αυτογνωσία. Προερχόμενος από μεγαλοαστικό περιβάλλον, θα μυηθεί από τον Τομ στον κόσμο της επαγγελματικής αλιείας αλλά ταυτόχρονα θα εμπλακεί αναπάντεχα και σε περιπέτειες με την τοπική μαφία της Βοστόνης.

Άποψη: Η ταινία της Paramount+ θέτει θεωρητικά στην υπηρεσία της ορισμένα πολύ σημαντικό ονόματα του αμερικάνικου σινεμά: σενάριο και σκηνοθεσία επιμελείται ο βραβευμένος με Όσκαρ Μπράιαν Χέλγκλαντ (L.A. Confidential, Mystic River), ενώ το καστ απαρτίζουν – μεταξύ άλλων – οι Μπεν Φόστερ, Τόμπι Γουάλας, Τζίνα Ορτέγα, καθώς κι ο βετεράνος Τόμι Λι Τζόουνς.

Κι όμως στη μεγάλη εικόνα κάτι δείχνει να μην «κουμπώνει». Πιθανότατα λόγω του ότι το Finest kind απαντά σε πλατφόρμα, μοιάζει να ακολουθείται κι εδώ η προβληματική λογική της παραγωγής content που απλώς εμπεριέχει «ευπώλητα» στοιχεία, ανεξάρτητα από το αν αυτά δένουν κατά τρόπο στοιχειωδώς συνεκτικό μεταξύ τους.

Έτσι, ως τελικό προϊόν λαμβάνουμε ένα δίωρο που ξεκινά ως εν δυνάμει χρονικό «ενηλικίωσης» πασπαλισμένο με λακωνικό bromance (στην κυριολεκτικότερη εδώ έκφανσή του), για να εξελιχθεί αργόσυρτα σε ταινία δράσης/εγκλήματος/συμμοριών, αφού πρώτα έχει εγκιβωτίσει στο σενάριό του ένα love story αλλά και μία έντονη κριτική στο κεφάλαιο που κινεί τα νήματα στον χώρο των τυποποιημένων θαλασσινών.

Καταλήγει δε μάλιστα ως (διπλός) φόρος τιμής στην πατρική αγάπη και την ιερότητα της σχέσης πατέρα – γιου με όλες της τις κακοτράχαλες κατά καιρούς ιδιαιτερότητες. Όλα αυτά μέσα από χαρακτήρες που κατά κύριο λόγο λειτουργούν ως ντεκόρ, με ιδιότητες που ξεφυτρώνουν ως δια μαγείας, μόλις χρειάζεται να προχωρήσει η δραματουργία στο επόμενο – οπωσδήποτε δραματικό – checkpoint.

Αυτό δε σημαίνει πως του λείπουν οι καλές στιγμές. Άλλωστε, οι ιδέες που εγκλείει έχουν σημαντικό potential (τουλάχιστον εάν δεν επιλεγόταν να στριμωχτούν όλες τους στο ίδιο φιλμ). Παρομοίως κι οι ερμηνευτές του, όσο βεβιασμένα κι αν ξετυλίγεται το σενάριο, παραμένουν πειστικοί και αφοσιωμένοι.

Προσδίδουν με τον τρόπο αυτό αληθοφάνεια σε μια ταινία όπου πλοκή και σκηνοθεσία είναι ισόποσα ανοικονόμητες, δυσκολεύοντας την εστίαση του θεατή σε μια σαφή θεματική και, κατ’ επέκταση, συναισθηματική κατεύθυνση.

Εμφανώς ένα project πλατφορμικών προδιαγραφών, τελικά το Finest kind θυσιάζει την κινηματογραφική λειτουργικότητα και ευθυβολία σε μια προσπάθεια να τικάρει όσο περισσότερα κουτάκια μπορεί.

Από αυτήν την άποψη, ίσως το φορμάτ μιας σειράς οδηγούσε σε συνεκτικότερο αποτέλεσμα