Dead for a dollar

Σύνοψη: Στο Μεξικό του 1897 ένας κυνηγός επικυρηγμένων παρέα με ένα στρατιώτη αναλαμβάνουν να βρουν μια γυναίκα που μάλλον έπεσε θύμα απαγωγής. Σε όλα αυτά εμπλέκονται συμμορίτες,πρώην τζογαδόροι και μπόλικη ίντριγκα.

Γνώμη: Ενώ στη σκηνοθετική καρέκλα υπάρχει το 'βαρύ' όνομα του Walter Hill, κάνοντας μια γρήγορη ανασκόπηση στο παλμάρε του ανακαλύπτεις οτι η τελευταία καλή του προσπάθεια ήταν το 1996 με τον υποτιμημένο 'Τελευταίο Επιζών' με Bruce Willis και Christopher Walken να ζωγραφίζουν.

Δυστυχώς η κάθαρση δεν έρχεται ούτε εδώ μιας και μπορεί η καρδούλα του να το λέει ακόμα και να γυρίζει ταινίες όμως τα αποτελέσματα χρήζουν συζήτησης.

Δε γνωρίζουμε αν ήταν ιδέα του φωτογράφου ή του ίδιου του Hill το μόνιμο 'χωματί' χρώμα απο την αρχή μέχρι το τέλος του φιλμ, σίγουρα δε δικαιώνει κανέναν απο τους δύο. Τοποθετημένο σε μια σκήνη θα το χαρακτήριζες και άποψη, στη προκειμένη περίπτωση καταντάει αποκρουστικό με το σύνολο να βγάζει μια 'φτήνια' χειρότερη και απο τελειωμένο b-movie. Nαι, σε ένα old fashion western που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός προφανώς δε περιμένουμε πολυχρωμία παλέτας, αλλά εδώ η μονοτονία βγάζει μάτι χωρίς ίχνος ρεαλισμού.

Μέσα σε όλα αυτά, βάζει δύο εξαίρετους ηθοποιούς σαν αντίπαλους: τον Christof Walz με τον Willem Dafoe σε μια κόντρα που είναι κάκιστα χτισμένη με μια εισαγωγική σκηνή που θυμίζει Seagal που ανταλάσσει μειδιάματα με τον εχθρό του. Εκεί το απενεχοποιημένο trash το συγχωρείς, εδώ όχι.

Όλη αυτή η αντιπαλότητα ξεχνιέται στη διάρκεια της ταινίας που είναι γεμάτη απο υποπλοκές που δεν πείθουν, διότι ούτε το σενάριο μπορεί να τις υποστηρίξει, αλλά και οι ίδιοι οι ηθοποιοί μάλλον προσπαθούν να βγεί η υποχρέωση και να πάνε σπίτια τους. Μηδέν συναίσθημα απο όλους με έναν Benjamin Bratt να παλεύει να φανεί σαν Μεξικανός βαρύς σκληρός καριόλης που καταλήγει σε αστεία καρικατούρα.

Να μιλήσουμε για το κομμάτι της δράσης ή να το αφήσουμε καλύτερα; Από τα όπλα που μοιάζουν να ξεπήδησαν απο κάποιο τοπικό παζάρι, την παντελής απουσία έντασης που είναι προαπαιτούμενο ειδικά στα western, ενώ τα shootouts είναι πιο ξεθυμασμένα και απο τα καψούλια που χρησιμοποιούνται.

Για sountrack ούτε λόγος: απουσιάζει πλήρως χωρίς να σου μένει τίποτα.

Το συμπέρασμα είναι οτι το Dead for a Dollar δεν βλέπεται και αυτό το υποστηρίζει ένας λάτρης του είδους. Άνοστο, βαρετό, με το καστ να γυρνοβολάει σαν άψυχα ρομποτάκια, με τις οποιαδήποτε συγκρίσεις με το ποιητικό Assasination of Jesse james, τα πανέμορφα Οpen Range & Bone Tomahawk γα παράδειγμα, να σε κάνουν να μη θές να δώσεις ούτε δολλάριο για το παρόν πόνημα.

Απο την άλλη, αν δεν έχετε δει κάποιο απο τα προαναφερόμενα εργάκια, προχωρήστε ελεύθερα.