Your place or mine?

Σύνοψη: Όταν η Debbie και ο Peter, δύο τελείως διαφορετικοί φίλοι, αλλάζουν σπίτια για μια εβδομάδα, ο ένας γεύεται τη ζωή του άλλου και αυτό ίσως τούς ανοίξει την πόρτα στον έρωτα.

Άποψη: Οι ρομαντικές κωμωδίες είναι ένα είδος που τελευταία μοιάζει να προσπαθεί να αναγεννηθεί. Έχοντας κάνει ένα μεγάλο gap, οι romcoms φαίνεται να επανέρχονται δυναμικά με τις πιο διάσημες streaming πλατφόρμες να προσφέρουν περισσότερες επιλογές από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε.

Παρά τις όποιες καλές προθέσεις, οι περισσότερες από αυτές είναι απογοητευτικές  για τους fans του είδους που θυμούνται ακόμα τις υπέροχες, κλασικές πλέον, ρομαντικές κωμωδίες, κυρίως των 90’s.

To “Σπίτι μου ή σπίτι σου” δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Witherspoon και ο Kutcher υποδύονται την Debbie και τον Peter, οι οποίοι γνωρίστηκαν πριν από 20 χρόνια και έκτοτε είναι οι καλύτεροι φίλοι. Παρόλο που ζουν μακριά ο ένας από τον άλλον, εξακολουθούν να μιλούν κάθε μέρα. Ξέρουμε ότι είναι καλύτεροι φίλοι επειδή μας λένε συνέχεια, αλλά κατά κάποιο τρόπο οι συζητήσεις τους δεν μεταδίδουν ποτέ την άνεση ή την ουσία ενός τόσο σημαντικού δεσμού. Η σκηνοθέτης Aline Brosh McKenna μας ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι είναι αντίθετοι και το σενάριο τους κρατά χωριστά για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μέχρι που μια σειρά από εμπόδια τους αναγκάζει να ανταλλάξουν σπίτια για μια εβδομάδα.

Η πλοκή συγκεντρώνει όλα τα κλισέ στοιχεία από γνωστές ρομαντικές κωμωδίες και θυμίζει αρκετά το “When Harry Met Sally” και το “The Holiday”. Στην περίπτωση του “Σπίτι μου ή σπίτι σου” , όμως, δεν υπάρχει τίποτα περίπλοκο ή έστω λίγο πιο βαθύ στους χαρακτήρες ή στην εξέλιξη της ιστορίας που θα προκαλούσε κάποια ανατροπή ή συγκίνηση. Το όλο εγχείρημα είναι τελικά κάπως φλατ.

Ενώ θα περιμέναμε κάτι περισσότερο από την επιστροφή της Reese Witherspoon τόσο στο είδος όσο και στον κινηματογράφο γενικότερα (αυτός είναι ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος μετά από έξι χρόνια) και ενώ το pairing της στην οθόνη με τον Ashton Kutcher ακούγεται πολλά υποσχόμενο, η ταινία καταλήγει να γίνεται βαρετή κα προβλεπόμενη. Όμως είναι και σημαντικά πιο απογοητευτική, δεδομένης της συμμετοχής και της Witherspoon αλλά και της σεναριογράφου-σκηνοθέτιδας Aline Brosh McKenna που μας γοήτευσε με το “I Don’t Know How She Does It” και το ριμέικ του Annie και έγραψε, επίσης, τα έξυπνα σενάρια για τα “27 Dresses” και “The Devil Wears Prada”.

Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο που τo σκηνοθετικό της ντεμπούτο γίνεται με κάτι «ξενέρωτο» που περιλαμβάνει μόνο ψήγματα από το χιούμορ, το πνεύμα και τη ζεστασιά στα οποία μας έχει συνηθίσει με τη δουλειά της.