Tetris

Σύνοψη: Η ιστορία του πώς ένα από τα πιο δημοφιλή βιντεοπαιχνίδια στον κόσμο βρήκε το δρόμο του στους παίκτες σε όλο τον κόσμο. Ο επιχειρηματίας Henk Rogers και ο εφευρέτης του Tetris Alexey Pajitnov ενώνουν τις δυνάμεις τους στην ΕΣΣΔ, ρισκάροντας τα πάντα για να φέρουν το Tetris στις μάζες.

Άποψη: Δεκαετία 1980 στην ψυχροπολεμική Ευρώπη εμφανίζεται ένα νέο video game, το Tetris, ένα από τα πρώτα και πιο επιτυχημένα βιντεοπαιχνίδια με εκατομμύρια παίχτες.

Η ομώνυμη ταινία επιχειρεί να αναδείξει τις συνθήκες δημιουργίας του, αλλά κυρίως πλασαρίσματός του στην αγορά, μιας και δεν είδαν από την πρώτη στιγμή το πώς θα μπορούσε να εθίσει τόσο κόσμο.

Ο Rogers είναι ο άνθρωπος που κανόνισε τις συνεννοήσεις και μέσα σε γραφεία με επιχειρηματίες και πλούσιους ανθρώπους αγωνίζεται να τους πείσει ότι δεν είναι απλώς μια παραλλαγή του θρυλικού ιαπωνικού παιχνιδιού, Go, αλλά κάτι παραπάνω, όσο ο Alexey, το δημιουργεί μέσα στους δικούς του χώρους.

Μια ταινία που δεν είναι ακριβώς βιογραφική, εκτός αν θεωρήσουμε ότι βιογραφείται το Tetris μιας και στο πυρήνα της ταινίας είναι το ίδιο το παιχνίδι και λιγότερο οι άνθρωποι που το δημιούργησαν. Μια ποπ ταινία, με γραφικά, γνώριμα τραγούδια της εποχής να παίζουν από πίσω, γρήγορο και διασκεδαστικό μοντάζ, χιούμορ και επιρροές από το ίδιο το παιχνίδι ως προς τον τρόπο που προωθείται η ιστορία, θυμίζοντας το σινεμά του Adam McKay και ιδίως το The Big Short, αν και με λιγότερο σπιντάτο μοντάζ αλλά και λιγότερο εξυπνακίστικο. Με γρήγορο και κατανοητά έξυπνο τρόπο επιχειρείται να παρουσιαστεί το μάρκετινγκ και η πολιτική πίσω από το παιχνίδι, ανάμεσα σε ισχυρούς και δημιουργούς, όπως αντίστοιχα ο McKay μιλάει για σύνθετα επίκαιρα ζητήματα οικονομικής πολιτικής και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας χαρακτήρες για να φέρουν στο προσκήνιο το ευρύτερο ζήτημα. Έτσι και στο Tetris δεν υπάρχουν ακριβώς αναπτυγμένοι ήρωες, πέραν του Rogers, μιας και λειτουργούν ως δορυφόροι του Tetris.

Το ανάπτυγμα του Rogers οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εξαιρετική ερμηνεία του Taron Edgerton. Ο σκωτσέζος σκηνοθέτης Jon S. Baird, μετά το Stan and Olie (2018) για το κωμικό δίδυμο Χοντρού και Λιγνού με τους Steve Coogan και John C. Reilly, επιστρέφει σε ένα βιογραφικό δράμα, με αρκετά διαφορετικό τρόπο, αλλά και κάποια κοινά σημεία.

Σαφώς πιο φρέσκο, πιο ζωντανό, με μια ποπ διάθεση βασισμένη στον κόσμο των video games, αν και ίσως πιο συγκρατημένη από όσο θα θέλαμε, αλλά με κοινή συνισταμένη την ιστορία επιτυχίας κάτω από αντίξοες συνθήκες, ο ηρωισμός σε έναν αδηφάγο κόσμο που ζητά πολλά από αυτούς, ενώ οι ίδιοι αντιστέκονται.

Εν προκειμένω ο κόσμος στον οποίον βρίσκονται είναι εκείνος του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και για αυτό από τα μέσα και μετά το Tetris εγκαταλείπει τα προαναφερθέντα θετικά στοιχεία του και υιοθετεί το προφίλ ενός ψυχροπολεμικού κατασκοπευτικού θρίλερ, με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία μιας και είναι εκεί που χάνει τον ρυθμό του και αρχίζει να σέρνεται.

Ίσως η διάθεση του πρώτου μέρους πήγαινε περισσότερο στην αφήγηση της ταινίας με τον σκηνοθέτη ωστόσο να έχει στα χέρια του ένα σενάριο που θέλει να κάνει τα κάπως παλιομοδίτικα σχόλια περί καπιταλισμού-κομμουνισμού, ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, που σαφώς παίζουν ρόλο στην δημιουργία του παιχνιδιού αλλά ως σκηνοθέτης-σεναριογράφος εσύ είσαι που επιλέγεις ποιες πτυχές της ιστορίας θέλεις να διηγηθείς.