Sharper

Όταν η προσηνής Sandra (Briana Middleton), μια διδακτορική φοιτήτρια, επισκέπτεται το βιβλιοπωλείο του νεαρού Tom (Justice Smith), αναζητώντας ένα δώρο για μια καθηγήτριά της, εκείνος σχεδόν αμέσως της ζητά να βγουν. Τα συναισθήματα που βιώνει ο ζορισμένος ψυχολογικά βιβλιοπώλης μέσα σε λίγες εβδομάδες πληθαίνουν και λίγο πριν ειπωθεί η γνωστή λέξη από Σ, προσφέρεται με ευκολία να της δανείσει 350.000 δολάρια -από αυτά του δισεκατομμυριούχου πατέρα του- για να ξεχρεώσει εκ μέρους του προβληματικού και επίμονου αδερφού της, τον οποίο αναγκάζεται διαρκώς να ξεμπλέκει.

Όταν η Sandra εξαφανίζεται, μαζί με τα λεφτά φυσικά, τα πράγματα περιπλέκονται ραγδαία, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι με βασική πρωταγωνίστρια την εξαπάτηση.

To “Sharper” του Benjamin Caron είναι ένα αφηγηματικό παζλ, στο οποίο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και η μία αποκάλυψη ακολουθεί την άλλη, μέχρι το μεγάλο κόλπο του φινάλε. Θα μπορούσε να είναι θεατρικό του David Mamet, αλλά δυστυχώς στερείται της αιχμηρότητας και ευστροφίας της γλώσσας του. Θα μπορούσε να μας κρατήσει σε εγρήγορση με τις ανατροπές και τα διανοητικά παιχνίδια, όμως καταλήγει περισσότερο διεκπεραιωτικό και αναμενόμενο, μια θέαση για να περάσει απλά η ώρα. Μια ταινία από αυτές που αν κοιμηθείς δεν σε πειράζει να σου πει μετά κάποιος άλλος τι έγινε και πώς τελείωσε.

Το σενάριο των Brian Gatewood και Alessandro Tanaka εξελίσσεται σπονδυλωτά, με κάθε κεφάλαιο να εστιάζει σε έναν χαρακτήρα, εμπλουτίζοντας την ιστορία και την κατανόησή μας και δοκιμάζοντας τα όρια της ευπιστίας μας. Στα πρόσωπα συναντάμε τόσο τον Sebastian Stan, στον ρόλο ενός ακόμα ψυχάκια απατεώνα στον οποίο μας έχει συνηθίσει τελευταία, όσο και την Juliane Moore, που ενισχύει ως παρουσία το στυλιζάρισμα της προσπάθειας αλλά ως εκεί. Ούτε το κείμενο μπορεί να προκαλέσει τρόπον τινά τους ικανότατους κατά τ’ άλλα ηθοποιούς ούτε οι χαρακτήρες μοιάζουν να μας ενδιαφέρουν πραγματικά, με εξαίρεση δυο-τρεις στιγμές που υπονοείται ένα μεγαλύτερο βάθος, μια αιχμή που αναμένεται σε τέτοιου είδους ευφυείς μεγαλοαπατεωνιές.

Η ταινία δεν καταφέρνει να μας εκπλήξει με την βασική της επένδυση, τις ανατροπές και το παιχνίδι των εντυπώσεων, ενώ ο κατά βάση άτονος ρυθμός και το συνολικά φροντισμένο αλλά αδιάφορο αποτέλεσμα δεν συνθέτουν επουδενί κάτι ενθουσιώδες ή αξιοπρόσκετο.

Ωστόσο η ευκολία της θέασης είναι πιθανότατα μια χαρά για μια περίσταση που δεν επιθυμεί κανείς μια διανοητική ή οποιουδήποτε άλλου είδους πρόκληση.