Ricky Gervais: Armageddon

Σύνοψη: Ο Ρίκι Ζερβέις εκφράζει αμφιλεγόμενες απόψεις για την πολιτική ορθότητα και την υπερευαισθησία σ' ένα κωμικό σόου για το τέλος της ανθρωπότητας που γκρεμίζει ταμπού.

Άποψη: Όπου και αν έπαιξε το νέο του stand up comedy ο δημοφιλής όσο και αντιπαθής σε πολλούς κωμικός Ρίκι Ζερβέις, είχε τεράστια επιτυχία με πολλαπλά sold out.

Ανήμερα Χριστουγέννων έγινε διαθέσιμο στο Netflix, εκεί όπου είχε προβάλλει με επιτυχία δύο ακόμα παραστάσεις του (Υπερφύση και Ανθρωπότητα), κλείνοντας έτσι μια άτυπη τριλογία παραστάσεων με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος με υπαρξιστικά ζητήματα ζωής και θανάτου και εν γένει το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά και με την πολιτική ορθότητα και την woke culture.

Σε αντίθεση όμως με τις δύο προηγούμενες παραστάσεις που είχε και κάποια στοχευμένα αστεία σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, όπως τρανς άτομα, προκαλώντας δυσφορία σε πολλούς, αυτή την φορά επιτίθεται λεκτικά και χιουμοριστικά όχι σε κάτι συγκεκριμένο αλλά γενικότερα στο πνεύμα του cancel culture και της πολιτικής ορθότητας, στο τι εστί φασισμός στις μέρες μας, τι πάει να πει απαγορεύεται και φυσικά τι πάει να πει αστείο και χιούμορ.

Ο βρετανός κωμικός ουδέποτε θέλησε να γίνει συμπαθής και είναι εμφανές ότι δεν τον νοιάζει αν κάτι θα ξεπεράσει τα όρια και είναι απόλυτα λογικό αφενός διότι τα όρια καθενός είναι προσωπικά και υποκειμενικά, αφετέρου διότι ο καθένας έχει την επιλογή να το δει ή όχι και οποιαδήποτε προσπάθεια απαγόρευσης είναι εκ προοιμίου φασιστική.

Ο Ζερβέις όμως μιλάει για δύο κυρίως ζητήματα: το ένα ζήτημα είναι ο ρόλος της κωμωδίας, του χιούμορ, της πλάκας στην σύγχρονη εποχή και το άλλο-εξ'ού και ο τίτλος- το μέλλον της ανθρωπότητας, το πιθανό τέλος της, τα ρομπότ, η εξέλιξη, η επιστήμη.

Μια ώρα ξεκαρδιστική για κάποιον που εκτιμά το χιούμορ ενός από τους ευφυέστερους κωμικούς στον κόσμο, που μπορεί με τρομερή ευκολία να περάσει από πολλά διαφορετικά θέματα, υπηρετώντας έναν σκεπτόμενο τρόπο κωμωδίας. Ακόμα και η θέλησή του να προβοκάρει, που είναι εμφανές ότι μερικά αστεία τα λέει επίτηδες επειδή ξέρει ότι θα υπάρχει αντίδραση από το κοινό, είναι μέρος της τέχνης.

Ουδέποτε η τέχνη εξελίχθηκε μέσω της συγκατάβασης και της σύμβασης.

Αν σε κάτι υπερβάλλει, είναι στην διάθεσή του να εξηγήσει την woke κουλτούρα και με το τι γελάμε και τι όχι που όσο το κάνει ως τμήμα του stand up του είναι αστείο, αλλά στο τέλος φτάνει στο σημείο να κάνει έναν -ευτυχώς ολιγόλεπτο- μονόλογο που να επεξηγεί στο κοινό τον ρόλο και τον τρόπο της κωμωδίας που φτάνει στα όρια του διδακτισμού, παρότι είναι εν μέρει κατανοητό καθώς προβλέπει τις αντιδράσεις που θα υπάρχουν και θέλει να είναι σίγουρος ότι έχει γίνει αντιληπτό αυτό που θέλει να πει.

Έτσι όμως στερεί και κάτι από την δυναμική του κειμένου, ένα κείμενο απολαυστικό-αυστηρώς κατάλληλο για το κοινό του.