Persuasion

Σύνοψη: Ζώντας με την υπεροπτική οικογένειά της που βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης, η Ανν Έλιοτ είναι μια αντικομφορμίστρια με μοντέρνες αντιλήψεις.

Όταν ο Φρέντερικ Γουέντγουορθ -ο γοητευτικός άντρας που άφησε να της φύγει- επανέρχεται ξαφνικά στη ζωή της, η Ανν πρέπει να διαλέξει αν θα αφήσει πίσω το παρελθόν της ή αν ακούσει την καρδιά της και θα δώσει στον έρωτα μια δεύτερη ευκαιρία.

Άποψη: Υπάρχουν επιτυχημένες μεταφορές των βιβλίων της αγαπημένης Αγγλίδας συγγραφέως Τζέιν Όστεν, όπως το “Περηφάνια και προκατάληψη” του 2005  ή το “Emma” του 2020, και υπάρχει και το “Persuasion”.

Η Ντακότα Τζόνσον είναι η πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του Netflix, που βασίζεται στο τελευταίο ολοκληρωμένο - δημοσιεύτηκε στα τέλη του 1817, έξι μήνες μετά τον θάνατό της- και πιο συγκινητικό μυθιστόρημα της Όστεν.

Με την Κάρι Κράκνελ να έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και το καστ να συμπληρώνουν οι ηθοποιοί Κόζμο Τζάρβις, Χένρι Γκόλντινγκ, Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ, Νίκι Αμούκα-Μπερντ και Σούκι Γουοτερχάουζ, το “Persuasion”μοιάζει, δυστυχώς (δυσανάλογα σε σχέση με τους συντελεστές του) φτωχό τόσο σε διαλόγους και ερμηνείες, όσο και σε συναίσθημα.

Η ιστορία παρουσιάζεται εντελώς επιφανειακά. Και ενώ η “ελευθεριακή” προσέγγιση και το πολυφυλετικό καστ θα μπορούσαν να δώσουν μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή, η συνομιλία της πρωταγωνίστριας με τον θεατή και οι millenian ατάκες τύπου «Αν είσαι πεντάρι στο Λονδίνο, στο Μπαθ είσαι δεκάρι» ή «Τώρα πλέον είμαστε κάτι χειρότερο από πρώην, είμαστε φίλοι» (πιο Sex and The City πεθαίνεις) ακούγονται εκτός ατμόσφαιρας, εκτός τόπου και χρόνου.

Αυτό που χάνεται περισσότερο μέσα από όλες αυτές τις “μοντερνιές” είναι η ουσία των ιστοριών της Όστεν, εκείνη που μιλάει για τους against all odds νόμους της έλξης και για έναν προορισμό που δεν έχει να κάνει μόνο με το πολυπόθητο happy end, αλλά με όλη την πορεία των συναισθημάτων των ηρώων προς αυτό.

Η Ντακότα Τζόνσον είναι γλυκούλα, όμως, δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Ούτε τα ωραία πλάνα καταφέρνουν να το κάνουν. Ο συμπρωταγωνιστής της μοιάζει συνεχώς να πνίγεται μες το πουκάμισό του. Το περιστατικό με την πτώση που σηματοδοτεί το δεύτερο μισό της ταινίας, θα έπρεπε να είναι στενάχωρο και ανησυχητικό, αλλά φαίνεται αστείο. Το ανατρεπτικό τέλος γίνεται τσαπατσούλικα, σαν οι παραγωγοί να έπρεπε να κάνουν τικ στα κουτάκια τους, «δείξαμε αυτό και αυτό και αυτό».

Όχι, οι fans της συγγραφέως δεν θα χαρούν με αυτήν την ταινία. Αλλά και οποιοσδήποτε -fan ή μη- θα τη βρει λίγο βαρετή και αδιάφορη και το πιο πιθανό είναι να κάνει skip. Με τον πήχη έτσι χαμηλά δεν θα είναι και δύσκολο να βρεθεί κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον…