Passing

Σύνοψη: Στη Νέα Υόρκη του 1920, η πραγματικότητα της μίας μαύρης γυναίκας  αλλάζει, όταν συναντιέται με την παιδική της φίλη που παριστάνει τη λευκή.

Άποψη: Στην πρώτη σκηνοθετική της απόπειρα που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Nella Larsen που κυκλοφόρησε το 1929 η Rebecca Hall ρίχνει φως  στην πρακτική που ορισμένοι Αφροαμερικανοί ακολουθούσαν εκμεταλλευόμενοι το αρκετά ανοιχτόχρωμο δέρμα τους προκειμένου να «περάσουν» ως λευκοί.

Το δρόμο αυτό έχει ακολουθήσει και η Κλερ, η μία από τις δύο κεντρικές ηρωίδες. Έχει κάνει λοιπόν το λεγόμενο «πέρασμα» και απολαμβάνει όλα τα προνόμια που της παρέχει ο γάμος της με το λευκό εύπορο άντρα της, ο οποίος όμως δε γνωρίζει ότι η γυναίκα του στην πραγματικότητα είναι μαύρη.

Η Αϊρίν, από την άλλη, αν και έχει την ίδια δυνατότητα, σέβεται τη φυλετική της ταυτότητα και ζει δίπλα στον επίσης μαύρο σύζυγό της και τους γιους τους μία άνετη και τακτοποιημένη ζωή στο Χάρλεμ μέχρι την στιγμή που η Κλερ εισβάλλει σαρωτικά στην καθημερινότητά της.

Ενώ η επανένωσή τους θα αποδειχτεί πολλές φορές ευχάριστη θα τις φέρει την ίδια στιγμή αντιμέτωπες με το αίσθημα της ζήλιας. Η Κλερ ζηλεύει την ελεύθερη από προσποιήσεις ζωή της Αϊρίν και η τελευταία ζηλεύει τη σαγηνευτική και ζωηρή προσωπικότητα της παλιάς της φίλης που μαγνητίζει τα βλέμματα όλων όπου και αν βρεθεί.

Η συνύπαρξη αυτή των δύο ηρωίδων δίνει στη Hall την αφορμή να προσεγγίσει με λεπτότητα, ψυχραιμία και ειλικρίνεια μία σειρά από θέματα σχετικά με τη φυλή, την περιθωριοποίηση, την πραγματική ευτυχία.

Δεν επιλέγει βέβαια να εντάξει σκηνές βίας στην ταινία για να παρουσιάσει τα όσα πέρασαν οι μαύροι από την προνομιούχα κοινωνία των λευκών. Αντιθέτως, η αποτύπωση του περάσματος», στο οποίο κάποιοι κατέφευγαν για να εξασφαλίσουν μία καλύτερη ζωή, είναι ικανή από μόνη της να πει πολλά για τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον φυλετικό ρατσισμό.

Σε επίπεδο ερμηνειών, η Tessa Thompson στο ρόλο της Αϊρίν και η Ruth Negga στο ρόλο της Κλερ κλέβουν την παράσταση καταφέρνοντας να μας μεταδώσουν όλη την υποβόσκουσα ένταση που χαρακτηρίζει τη σχέση των δύο ηρωίδων. Η Rebeca Hall έδωσε μεγάλη σημασία στην αισθητική αρτιότητα και με τη βοήθεια της υπέροχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Eduard Grau και της απόκοσμης σχεδόν μουσικής του πιάνου που επανέρχεται συνεχώς έφτιαξε μία εντυπωσιακά κομψή ταινία.

Το γοητευτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αγγλίδας ηθοποιού μας κάνει να περιμένουμε πολλά από τη νεοαφιχθείσα αυτή δημιουργό. 

Aναστασία Σταθά